Αντιμέτωπος με ένα δίλημμα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης βρίσκεται ο νέος πρόεδρος της Αιγύπτου, Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι: να περιορίσει ή όχι την δύναμη της στρατιωτικής ηγεσίας που τον περιστοιχίζει και που, θεωρητικά, θα μπορούσε να τον ρίξει από την εξουσία; Αυτό ισχυρίζεται ο Ελις Γκόλντμπεργκ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον σε άρθρο του στην εφημερίδα Washington Post.
Ο αρθρογράφος εκτιμά ότι «η πιο σημαντική απειλή που μπορεί να δεχθεί μια στρατιωτική εξουσία σε μια χώρα είναι ο ίδιος της ο στρατός και κυρίως οι ανώτεροι αξιωματικοί». Διαβεβαιώνει μάλιστα ότι ο πρώην αρχιπραξικοπηματίας αλ Σίσι «έχει ήδη λάβει κάποια σημαντικά μέτρα, που έχουν περάσει απαρατήρητα μέχρι στιγμής, προκειμένου να εξαλείψει τον κίνδυνο μιας εκ των έσω απειλής».
Πώς πέφτει εκ των έσω μία χούντα
«Δεκαετίες ολόκληρες μελέτης αυταρχικών καθεστώτων μας έχουν δείξει πως μια στρατιωτική δικτατορία λήγει όταν ξεκινάει μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις ένα κίνημα αντιφρονούντων, ανάμεσα σε «σκληροπυρηνικούς» και «ήπιους» αξιωματικούς», ένα κίνημα που απειλεί να διασπάσει την αυστηρή στρατιωτική ιεραρχία. Αυτές οι διαφορές ξεπηδούν από διαφωνίες όσον αφορά στην επιστροφή ή όχι σε μια πολιτική εξουσία ή φαινόμενα διαφθοράς εντός των Ενόπλων Δυνάμεων. Επίσης, πολλές δικτατορίες τελειώνουν απότομα, όταν ένας ανώτερος αξιωματικός μετατρέπει την στρατιωτική χούντα σε ένα δικό του «σώου» προσωπικής εξουσίας» σημειώνει ο Γκόλντμπεργκ.
Στη συνέχεια υπενθυμίζει πως το νέο Σύνταγμα της Αιγύπτου δίνει περισσότερες εξουσίες στο Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF) το οποίο πλέον θα μπορεί να ορίζει και να αποπέμπει τον υπουργό Άμυνας, ο οποίος θα εκτίει θητεία οκτώ ετών. «Αυτό θεωρήθηκε ως το «κερασάκι στη τούρτα» και έκανε πολλούς να αναρωτηθούν κατά πόσο ένας τέτοιος νόμος είναι απαραίτητος σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα. Χρειάζεται το καθεστώς επιπλέον εξουσίες; Κι όμως, η νέα αυτή συνταγματική διάταξη σχεδιάστηκε προκειμένου να προστατεύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις όχι από έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, αλλά από έναν χαρισματικό στρατιωτικό που θα αποζητούσε να κερδίσει παραπάνω εξουσία εις βάρος του ίδιου του αιγυπτιακού κράτους!», γράφει ο Γκόλντμπεργκ, υποστηρίζοντας λίγο έως πολύ πως ο Αλ Σίσι θέλει, με τον τρόπο αυτό, να διαφυλάξει τα νώτα του από ένα πιθανό κίνημα εντός του Στρατού που θα τον έριχνε από την εξουσία.
«Το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2013 μπορεί να απέτρεψε τον κίνδυνο ένα πολιτικό κόμμα όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα να αποκτήσει τον έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων της Αιγύπτου, αλλά προκάλεσε μια σειρά από άλλα προβλήματα, όπως την κυρίαρχη παρουσία του στρατάρχη αλ Σίσι. Ευτυχώς η υψηλή αποχή του εκλογικού σώματος [ σσ: 53% ] υποδηλώνει πως οι πολίτες της Αιγύπτου δεν αναγνωρίζουν στο νέο πρόεδρο το δικαίωμα να τους εκπροσωπήσει. Αλλά και εκείνος, αντιθέτως με ό,τι ήλπιζε πριν από έξι μήνες, δεν θα μπορεί να απελευθερωθεί από το Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων ή από τους συνάδελφους του στρατηγούς. Οι στρατηγοί αυτοί ουδέποτε συμπορεύτηκαν μαζί του στην προεκλογική του εκστρατεία και, σε αντίθεση με αυτόν, μπορούν να αισιοδοξούν πως στις επόμενες προεδρικές εκλογές, μετά από τέσσερα χρόνια, θα μπορούν να βρουν έναν καλύτερο στρατιωτικό υποψήφιο που θα τεθεί αντιμέτωπος του Αλ Σίσι», καταλήγει το άρθρο της Washington Post.
Οπως είναι γνωστό, ο πρώην επικεφαλής των αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων εξελέγη στην προεδρία της Αιγύπτου με συντριπτικό ποσοστό 96.91% (επί των εγκύρων), Πολλοί από τους πιθανούς ψηφοφόρους της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν προσήλθαν στις κάλπες σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η ευρισκόμενη εκτός νόμου Αδελφότητα είχε επικρατήσει σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις που είχαν διεξαχθεί μετά την πτώση του καθεστώτος του πρώην προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ.
