Το Σάββατο 3 Μαΐου η Ιουλία Γεωργίου η Χριστιάνα Δρόσου και η Ειρήνη Τσιριγώτη απόφοιτες του Θεάτρου Τέχνης καλεσμένες στο ένθετο της εκπομπής «Αυτοπροσώπως» του Νίκου Θρασυβούλου, «Οι Σελίδες του Σαββατοκύριακου». Συντονιστείτε (14:15-15:00) στον Βήμα fm 99.5 και κερδίστε 3 αντίτυπα του βιβλίου του Δημήτρη Χατζή «Τέλος της Μικρής μας Πόλης» από τις εκδόσεις Ροδακιό.
Οι απόφοιτοι του 2013 του Θεάτρου Τέχνης παρουσιάζουν το έργο «Καληνύχτα ντε», μία διασκευή του διηγήματος του Δημήτρη Χατζή «Μαργαρίτα Περδικάρη» και του θεατρικού «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το πάντα επίκαιρο έργο του Δημήτρη Χατζή και του Γεράσιμου Σταύρου ζωντανεύει ξανά επί σκηνής μέσα από τα μάτια μιας παρέας νέων παιδιών στην Ελλάδα του 2024… Τότε που ίσως θα έχουν απαγορευτεί ή ακόμα κι εξαφανιστεί τα έντυπα βιβλία. Τότε που ίσως η συγκλονιστική και βαθιά ελληνική γλώσσα του Δ. Χατζή θα ηχεί ξένη στα αυτιά των νέων αυτών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα ξετυλιχτεί η ιστορία της νεαρής Αρσακειάδας Μαργαρίτας Περδικάρη, που ανακαλύπτει την διαφθορά που κρύβεται στο οικογενειακό της περιβάλλον κι αποφασίζει να αντιδράσει περνώντας στην αντίσταση την εποχή της Γερμανικής κατοχής. Η Μαργαρίτα το 1944 «ακούει και μαθαίνει», ανακαλύπτει την πείνα και τη δυστυχία των ανθρώπων, αντιλαμβάνεται την αξία του να παλεύει κανείς για την ελευθερία και τα ιδανικά του και γίνεται μάρτυρας για αυτή την αλήθεια που ανακαλύπτει. Η 17χρονη κοπέλα του 1944 αν και φοβάται, συνειδητοποιεί πως πρέπει να μείνει «Εδώ ως το τέλος». Τα παιδιά του 2024, αντιλαμβάνονται αυτή την αλήθεια; Μπορούν να παλέψουν για τα ιδανικά τους; Θα μείνουν «εδώ ως το τέλος»;
Σκηνοθέτης: Μάνια Παπαδημητρίου
Παίζουν: Άρης Αγάθος, Κώστας Ανδρικόπουλος, Γιάννης Ασκάρογλου, Ιουλία Γεωργίου, Χριστιάνα Δρόσου, Βαγγέλης Ζαπαντιώτης, Καίτη Ιωαννίδου, Έκτορας Λιάτσος, Υρώ Μακρή, Ειρήνη Τσιριγώτη
Συντελεστές: Διασκευή: Μάνια Παπαδημητρίου. Σκηνικά – Κοστούμια: Άρτεμις Θεοδωρίδη. Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου. Τραγούδι τέλους: «Απρίλης» του Πάνου Τζαβέλλα
Διάρκεια 70′
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης πρωτοεκδόθηκε στη Ρουμανία το 1953 από το “εκδοτικό Νέα Ελλάδα” και περιείχε 5 διηγήματα από τα 7 πού τελικά συνθέτουν τη συλλογή, έλειπαν “Ο Τάφος” και “Ο Ντετέκτιβ”. Στα 1963 και ενώ ο Χατζής βρίσκεται στην Ουγγαρία κυκλοφορεί η πρώτη πλήρης έκδοσή του στο τυπογραφείο Α. Κουλουφάκου, για λογαριασμό της Επιθεώρησης Τέχνης. Το 1971 γίνεται η τρίτη έκδοση με επίμετρο το κείμενο του Δημήτρη Ραυτόπουλου “Το Νεοελληνικό Μάθημα του Δημήτρη Χατζή” (“Διογένης”). Από τότε ως σήμερα έχουμε άλλες τρεις εκδόσεις: “Πλειάς” (1974), “Κείμενα” (1979, οριστική έκδοση διορθωμένη από τον συγγραφέα) και “Ζώδιο” (1989). Όσο για τα δύο διηγήματα της συλλογής που δεν περιλαμβάνονταν στην πρώτη έκδοση, “Ο Τάφος” πρωτοπαρουσιάστηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης τον Οκτώβρη 1959 και “Ο Ντετέκτιβ” στο ίδιο περιοδικό τον Φεβρουάριο του 1962. Το βιβλίο λοιπόν που ο τίτλος του παραπέμπει στη Μικρή μας Πόλη του Αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Ουάιλντερ περιέχει εφτά διηγήματα δουλεμένα λίγο ως πολύ από το 1950 ως το 1963 και πάλι ξανακοιταγμένα ως το 1979 που έγινε η λεγόμενη “οριστική” έκδοση. Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος το 1964 έγραφε για τη συλλογή: “Με το Τέλος της Μικρής μας Πόλης έχουμε ένα πυκνότατο και γλαφυρότατο διάγραμμα της κοινωνικής μας περιπέτειας από ‘κει που την άφησαν οι γενιές του Μεσοπολέμου ως εκεί που την παραλαμβάνει η γενιά της Αντίστασης. Ο Χατζής έφερε σε πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή που έπρεπε να καλύψει ένα μεγάλο ρήγμα στο νεοελληνικό μύθο. Δε θα μπορούσε να το κατορθώσει αν δεν διέθετε μεγάλο ταλέντο και γνώση που του επέτρεψαν να αφομοιώσει την παράδοση ολόκληρης της νεοελληνικής πεζογραφίας”.
Ο ίδιος ο Χατζής αρνείται πως είχε ταλέντο ή φαντασία: “Το έργο το δικό μου ήταν καρπός σκληρής και επίμονης πνευματικής εργασίας. Έτσι βλέποντας τον ίδιο τον εαυτό μου και έτσι κρίνοντας από μια απόσταση σήμερα το έργο μου, μπορώ να βλέπω γιατί ήταν τόσο μικρό ποσοτικά. Το πώς έζησα τόσα χρόνια μακριά από την Ελλάδα, δηλαδή μακριά από τις εθνικές και θεματικές ρίζες ενός Έλληνα συγγραφέα, ήτανε βέβαια κι αυτό μια αιτία και όχι βέβαια χωρίς σημασία. Η κυριότερη όμως αιτία βρίσκεται σε αυτήν την έμφυτη δυσκολία. Μου έλειψε πάντοτε αυτό το πηγαίο και αυθόρμητο ξεχείλισμα. Το πρώτο λοιπόν πού θα πω για τον εαυτό μου και για το μικρό μου έργο είναι πως εγώ έγραψα αργά, βασανιστικά, σχεδόν σαν τιμωρημένος σε έργα καταναγκαστικά.”Αυθόρμητα ωστόσο πηγάζουν οι λυγμοί του νέου αναγνώστη όταν διαβάζει το τέλος της Μαργαρίτας Περδικάρη, την ταπείνωση του Σιούλα του Ταμπάκου, την τραγωδία του Σαμπεθάι Καμπιλή, την προδοσία της Θειας Αγγελικής. Μισόν αιώνα υστέρα από την πρώτη τους εμφάνιση η ραψωδία των νικημένων-ηρώων της μικρής μας πόλης διαβάζεται μόνο για να βεβαιώσει ότι το διήγημα (Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Χατζής) στέκει μαζί με την ποίηση (Σολωμός, Καρυωτάκης, Σικελιανός, Καβάφης) σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του νεοελληνικού λόγου, άρα του νεοελληνικού πολιτισμού.Ο παππούς και ο πατέρας του Δημήτρη Χατζή ήταν τυπογράφοι- προς τιμήν τους το βιβλίο στοιχειοθετήθηκε το 1999, για την έκδοση αυτή, στη μονοτυπία των Αφών Παληβογιάννη, σελιδοποιήθηκε και τυπώθηκε στο κλασικό τυπογραφείο “Μανούτιος” του Χρίστου Μανουσαρίδη. (Από την έκδοση)
