Επιτέλους, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση μια πολύ σημαντική για τη χώρα συζήτηση ανοίγει, εν προκειμένω με πρωτοβουλία της Ν.Δ.: αυτή για την απευθείας εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό.
Οσο κι αν δεν ομολογείται, ακριβώς λόγω των ζητημάτων που θέτουν τα άρθρα του Συντάγματος σχετικά με τη μορφή του πολιτεύματος, ουσιαστικά πρόκειται για τη de facto ανίχνευση μιας ιδιότυπης μορφής μετάβασης από το σύστημα της προεδρευομένης σε εκείνο της προεδρικής δημοκρατίας. Πρόκειται για μία αλλαγή στη μορφή του πολιτεύματος.
Από την ώρα που είναι κανείς υπέρμαχος μιας απευθείας εκλογής του προέδρου από το λαό, αντιλαμβάνεται ότι με μια τέτοια εξέλιξη επέρχεται και το τέλος του παλιού πολιτεύματος, αυτού που διαμορφώθηκε από το Σύνταγμα του 1975.
Γιατί; Επειδή ένας απευθείας εκλεγμένος πρόεδρος δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξει με μια πρωθυπουργοκεντρική δομή και λειτουργεία εξουσίας, ούτε είναι δυνατόν να κάθεται στην άκρη και να έχει το καθεστώς πολιτικής ανευθυνότητας του προέδρου της δημοκρατίας που σήμερα ισχύει.
Μια εξελιγμένη μορφή προεδρικής δημοκρατίας, με πολλά στοιχεία από το αμερικανικό – και όχι μόνον – μοντέλο, ίσως αποδειχθεί πολύ πιο κατάλληλη για την Ελλάδα απ’ ότι το σημερινό πολίτευμα, που, εκτός όλων των άλλων, έχει φθαρεί τραγικά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα χρειάζεται μία νέα αρχή και μια τόσο μεγάλη ανατροπή, αν σχεδιαστεί σωστά, θα βοηθήσει ουσιωδώς αυτή η αρχή να γίνει πραγματικότητα.
Μαζί με αυτή την κορυφαία μεταβολή έρχονται και μία σειρά άλλες τις οποίες έχει προτείνει η επιτροπή Αβραμόπουλου καθώς υπό τον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. και υπουργό Εθνικής Αμυνας είναι που διαμορφώθηκε το πακέτο προτάσεων του κόμματος για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Σε αυτές λοιπόν τις προτάσεις περιλαμβάνονται και τομές όπως εκείνη του ασυμβιβάστου μεταξύ βουλευτή και υπουργού ή της ανώτατης θητείας των κορυφαίων πολιτειακών / πολιτικών παραγόντων και, φυσικά, της κατάργησης του άθλιου καθεστώτος αυξημένης νομικής προστασίας των πολιτικών.
Καλό θα ήταν τα κόμματα, όχι μόνον της αντιπολίτευσης, αλλά και της ίδιας της συμπολίτευσης (το ΠαΣοΚ ήδη αντέδρασε άνευ πραγματικού λόγου στις σχετικές ανακοινώσεις) να στηρίξουν τη δυνατότητα της χώρας να κάνει ένα τόσο μεγάλο άλμα.
Και όλα αυτά θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό αν μπορούσαν μάλιστα να έρθουν και εγγύτερα στο χρόνο, αν η Βουλή επιστράτευε τις σχετικές διαδικασίες που θα επέτρεπαν, με τη συμφωνία μιας πολύ αυξημένης πλειοψηφίας, να πάμε γρηγορότερα από το προβλεπόμενο και να πάμε όχι σε αναθεωρητικές, αλλά σε συντακτικές διαδικασίες.
Πολλοί θα πουν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Αρκεί να τους θυμίσει κανείς ότι πρόκειται για αυτό ακριβώς που έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 -1975, όταν για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους την εποχή εκείνη, ονόμασε τη Βουλή αναθεωρητική, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν Βουλή 100% συντακτική.
Ανάγκη υπάρχει. Προηγούμενο υπάρχει. Τρόποι υπάρχουν.
Η “βουλή” είναι το ζητούμενο. Αυτή πρέπει να βρεθεί.
