Το καφενείο πέθανε, ζήτω τοFacebook! Αυτά που θυμόμαστε με υποψήφιους που παίρνουν στη σειρά τα καφενεία στα χωριά και συνομιλούν με τους ντόπιους προσπαθώντας να κερδίσουν συμπάθεια και ψήφους, μάλλον πρέπει να τα ξεχάσουμε.
Ακόμη κι αν κάποιοι συνεχίζουν να ακολουθούν τις παραδοσιακές πρακτικές, σιγά – σιγά πέφτουν στην αγκαλιά τουFacebookκαι των άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Και είναι πολύ δύσκολο να μην συμβεί, γιατί τοInternetδίνειτη δυνατότητα πρόσβασης σε χιλιάδες άτομα γρήγορα και φτηνά, ειδικά από ‘δω και στο εξής που και οι ευρωεκλογές θέλουν τον σταυρό τους. Γιατί πού ναπρωτοπάειο υποψήφιος και με ποιον ναπρωτομιλήσειαπό τον Έβρο ως την Κρήτη.
Μπορεί οι κομματικοί μηχανισμοί να βάζουν στο φουλ τις μηχανές, όμως οι χιλιάδες υποψήφιοι, ειδικά στιςαυτοδιοικητικέςεκλογές, δεν έχουν όλοι την ίδια πρόσβαση σε παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του και τους αυστηρούς περιορισμούς στις προεκλογικές τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Επιπλέον, σε αυτή την δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, πολλοί υποψήφιοι θα έκαναν τα πάντα για να αποφύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με τον ψηφοφόρο, να ακούσουν από κοντά τα παράπονα και την γκρίνια με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην κρίσιμη ώρα της κάλπης.
Εξάλλου και η άμεση επαφή των υποψηφίων με την κοινωνία τόσα χρόνια δεν φάνηκε να τους κάνει σοφότερους και καλύτερους στην διαχείριση της εξουσίας.
Τώρα, λοιπόν, αντί να κερνάνε καφέδες και ούζα στα καφενεία ή να μοιράζουνκαρτούλεςστους δρόμους και στις γειτονιές,οι υποψήφιοιφτιάχνουν τα δικά τους δίκτυα φίλων – οπαδών μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μοιράζονται μαζί μας τις ιδέες τους.
Ο ψηφοφόρος, από την άλλη, μπορεί να χάνει την ευκαιρία της άμεσης επαφής με τους υποψηφίους, να τους ζυγίσει με το μάτι, χάνει όμως και την ευκαιρία της δοσοληψίας: τόσες ψήφοι ανά οικογένεια με το ανάλογο, φυσικά, αίτημα για εξυπηρέτηση.
Ένα από τα καλά μιας e-προεκλογικής μάχης μπορεί να είναι ο περιορισμός στο αλισβερίσι και το παραδοσιακό ρουσφέτι, μια μορφή διαφθοράς που μας έφερεώςεδώ, ενώ τα κόμματα χάνουν σταδιακά τον ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ της κοινωνίας και της εξουσίας.
Ίσως αυτό να αποτελεί και μια εξήγηση του φαινομένου της εκλογικής παρακμής των παραδοσιακά μεγάλων κομμάτων.
