Η Bασιλική Tρουφάκου σε μπερδεύει. Τη βλέπεις να υποδύεται ρόλους άλλοτε αδίστακτων και άλλοτε εύθραυστων γυναικών και λίγο αργότερα τη συναντάς στο Facebook να ανεβάζει βαριά λαϊκά τραγούδια, συνοδευόμενα πάντα από ένα δικό της, μέσα στον νταλκά και το σεκλέτι, σχόλιο. Η ομορφιά της είναι ένα διαβατήριο που από το 2008, όταν αποφοίτησε από τη Σχολή του Εθνικού, ανανεώνεται κάθε χρόνο και εξαργυρώνεται σε απαιτητικές παραστάσεις, όπως ο «Αρχιμάστορας Σόλνες» του Ιψεν εφέτος, στο Από Μηχανής Θέατρο, αλλά και σε επιτυχημένες τηλεοπτικές δουλειές, όπως το «Κάτω Παρτάλι» του Mega. Τη συναντήσαμε ένα απόγευμα, στα όρια του πανικού από τo βαρυφορτωμένο πρόγραμμά της. Μίλησε για τα σεξιστικά σχόλια και τις προτάσεις γάμου που της κάνουν στον δρόμο και για το πόσο δύσκολο και συναρπαστικό είναι να είσαι γυναίκα.
Τι άνθρωπος είναι η Χίλντε που υποδύεσαι στον «Αρχιμάστορα Σόλνες»; «Την είδαμε από δύο πλευρές. Και ψυχογραφικά, μέσα από την ψυχολογία μιας νεαρής παθιασμένης ηρωίδας που θέλει να πάρει, να διεκδικήσει αυτό που έχει αγαπήσει, που έχει γαλουχηθεί με τον έρωτα, αλλά και σαν μυθικό πρόσωπο, σαν βαλκυρία. Είναι ένα πολύ πληθωρικό πλάσμα που θα εκμεταλλευθεί κάθε μέσο για να πάρει αυτό που θεωρεί ότι της ανήκει. Βλέπουμε να μάχεται με όλο της το είναι. Σε κάποιο σημείο, της λέει ο Σόλνες “είστε ένα άγριο πουλί του δάσους” κι εκείνη του απαντά “καμία σχέση! Εγώ δεν κρύβομαι κάτω από θάμνους. Είμαι αρπακτικό. Και γιατί όχι αρπακτικό; Να πάρω τα λάφυρα που επιθυμώ. Να τα αρπάξω με τα νύχια μου, να τα κάνω ό,τι θέλω”. Δηλαδή συνειδητά πηγαίνει και διεκδικεί με όλα τα μέσα που κατέχει».
Τι σε γοητεύει σ’ αυτήν; «Οτι δεν φοβάται τις συνέπειες των πράξεών της. Πηγαίνει στο μαχαίρι, πληρώνει τα σπασμένα. Υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που το κάνουν, λίγοι είναι τόσο ακραίες προσωπικότητες ώστε να μπορείς να πεις για αυτούς ότι μπορούν να δοθούν ολοκληρωτικά σε κάτι. Δεν είναι συνηθισμένη κατάσταση να μένεις κάπου μέχρι τέλους. Η Χίλντε μένει. Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους».
Εσύ θα έμενες κάπου μέχρι τέλους; «Σίγουρα δεν εγκαταλείπω εύκολα. Μεγαλώνοντας, επιμένω σε κάτι ακόμη περισσότερο. Οι γυναίκες έχουν ένα στάδιο ωρίμανσης διαφορετικό. Τα κορίτσια έχουν αρκετά θέματα να λύσουν στην πρώτη νιότη τους, από τα 20 ως τα 30. Θέματα σεξουαλικότητας, ενοχικά σύνδρομα, κοινωνικά στερεότυπα, ζητήματα εικόνας, πολλά. Οσο μεγαλώνεις, δένει πιο καλά ο χαρακτήρας σου, δυναμώνεις».
Εσύ με τι έπρεπε να παλέψεις; «Δαίμονες δεν είχα ποτέ. Περισσότερο το βίωσα όλο αυτό ως μια εσωτερική διαδικασία που σε κάποιους λειτουργεί πιο αργά και σε άλλους πιο γρήγορα. Το ξεσκαρτάρισμα, δηλαδή, να καταλάβεις τι είναι πιο σημαντικό, να είσαι παρούσα στη ζωή σου, να ξέρεις πού θέλεις να κινηθείς επαγγελματικά, να ξέρεις ποιους ανθρώπους θέλεις να έχεις δίπλα σου».
Σου αρέσει που μεγαλώνεις; «Μου αρέσει που ζω. Και μπορώ να ζω πιο γεμάτα καθώς πλησιάζω τα 27. Και πιο ουσιαστικά, με λιγότερο φόβο, με πιο αληθινή χαρά, αυτό μου αρέσει. Από τότε που ήμουν 18 έβλεπα τα πάντα πιο ξένα, όλα μου φαίνονταν βουνό. Τώρα έχω γνωρίσει κάποια πράγματα και καταλαβαίνω ότι, όπως και να έχει, θα ζήσουμε. Οσο και να συντριβούμε, θα ζήσουμε. Οσο και να γονατίσουμε, θα σηκωθούμε. Αυτά μου έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Και να μην γκρινιάζουμε γιατί οι συμφορές είναι αμέτρητες. Τα ποτήρια του πόνου στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι πολλά».
Νωρίτερα στο τηλέφωνο έλεγες σε μια φίλη σου ότι φορούσες γάντια μέσα στο σπίτι λόγω κρύου… «Είναι τελείως σουρεάλ όλα αυτά που ζούμε! Πέρυσι δεν άναψαν καθόλου καλοριφέρ στην πολυκατοικία, είχα ένα αερόθερμο που έβγαζε 30 βαθμούς στο σαλόνι και όταν περνούσα στο μείον πέντε, στην κουζίνα, μοιραίο ήταν να αρρωσταίνω συνέχεια. Εφέτος άναψαν λίγο τα καλοριφέρ, τα βρήκαμε οι ένοικοι μεταξύ μας, αλλά τώρα πάλι, με το κρύο της τελευταίας εβδομάδας, φόρεσα γαντάκια κανονικά μες στο σπίτι… Να μην μπορείς να πατήσεις το κουμπί στο λάπτοπ!».
Πάντως, εκτός σπιτιού, τα επαγγελματικά μοιάζουν να πηγαίνουν πολύ καλά για σένα. «Είναι μια πολύ καλή χρονιά, όπως ήταν και η περυσινή. Μπαίνουν τα πράγματα σε μια ροή, αλλά το “τι κάνω εγώ εδώ πέρα;”, το λες πάντα! Λίγη απόσταση να πάρεις από τα πράγματα, το λες πάντα. Είναι πολύ μικρή η αγορά, πολύ λίγες οι δουλειές, πιο πολλές οι γυναίκες ηθοποιοί, πιο καλές από τους άνδρες, δηλαδή εγώ ξέρω πολλές κοπέλες στην ηλικία μου που είναι πολύ καλές ηθοποιοί. Είναι περισσότερες οι γυναίκες στον χώρο και, όπως σε όλα, οι γυναίκες πάντα έπρεπε να δίνουμε μια πιο σκληρή μάχη. Στην παγκόσμια δραματουργία οι γυναικείοι ρόλοι είναι λιγότεροι στα κλασικά έργα. Η ίδια η Κέιτ Μπλάνσετ βγήκε και είπε στην τελετή των Οσκαρ ότι οι πρωταγωνίστριες μπορούν να έχουν ενδιαφέρον στο σινεμά και τα βγάζουν τα λεφτά τους. Είναι παγκόσμιο το φαινόμενο λοιπόν».
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα; «Η ζωή είναι πιο δύσκολη όταν είσαι γυναίκα, σε όλους τους τομείς. Θέλει παραπάνω αγώνα. Βέβαια είναι και υπέροχο, νιώθω περήφανη για το φύλο μου. Είμαι αρκετά χαϊδεμένη από το οικογενειακό μου περιβάλλον, προέρχομαι από μια οικογένεια που ήθελε πολύ κορίτσι, ήμουν το τρίτο παιδί, η μαμά μου δεν έκανε υπερηχογράφημα για να μην της πουν ότι θα έκανε ξανά αγόρι. Οπότε για εμένα, από μικρή, πάντα ήταν σημαντικό να είσαι κορίτσι».
Και τα σεξιστικά θέματα που προκύπτουν; «Σε μια γυναίκα συγχωρούνται λιγότερα πράγματα. Ακούς πολύ συχνά σεξιστικά σχόλια στην καθημερινότητά σου. Δεν ακούς, για παράδειγμα, ότι ένας άνδρας είναι χρόνια ανέραστος, μόνο μια γυναίκα θα χαρακτηριστεί έτσι. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο ενδεικτικό τού πώς λειτουργεί το πράγμα, πόσο βαθιά ριζωμένα είναι τέτοια στερεότυπα».
Το πιο ακραίο φλερτ που σου έχουν κάνει στον δρόμο; «Ενας τύπος μού είχε φωνάξει “Παντρέψου μεεε!” μέσα από το αυτοκίνητο. Αυτό ήταν πολύ ωραίο, ιαχή κανονική με πολλά έψιλον στο τέλος. Επίσης το “συγχαρητήρια” που σου λένε είναι πολύ ωραίο. Βέβαια, υπάρχουν και οι αρρωστημένες αντιδράσεις, όπως διάφοροι που βγάζουν τη γλώσσα τους και γλείφονται. Μια φορά περίμενα τον Τάσο Χαλκιά στη λεωφόρο Αθηνών για να πάμε στο γύρισμα και ένας τύπος μέσα από το αυτοκίνητο μου έκανε κινήσεις που προσομοίαζαν σε στοματικό σεξ. Δεν έκανα τίποτε, πέτρωσα. Θα περίμενε να κάνω κάτι, να φωνάξω, να αντιδράσω, αλλά δεν κούνησα βλέφαρο. Και ήταν μια χαρά άνθρωπος, νέο παιδί. Και εκεί βλέπεις τι προβλήματα υπάρχουν στον κόσμο. Tι φριχτή συναισθηματική και κοινωνική αγωγή μπορεί να έχει κάποιος, αν βέβαια δεν κρύβεται κάποια βαριά ψυχοπαθολογία από πίσω».
Εχεις νιώσει κάποιες φορές ότι η ομορφιά σου είναι κατάρα και ευλογία; «Νιώθω χαρούμενη με την εμφάνισή μου, αλλά δεν έχω αισθανθεί ότι έχω μια κατακλυσμιαία ομορφιά που καταστρέφεται ο κόσμος στο διάβα μου. Είμαι ΟΚ».
Ανασφάλειες με την εμφάνισή σου έχεις; «Δεν υπάρχει ηθοποιός χωρίς ανασφάλειες. Αυτό είναι νόμος. Αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα “δεν πειράζει, ρε παιδί μου, κι από ‘δώ μπορεί να μην είναι ωραίο, κι από ‘κεί μπορεί να μην είναι ωραίο, και η άλλη γωνία να μην είναι καλή, και στις φωτογραφίες να βγαίνεις χάλια, αλλά θα τα καταφέρεις”».
Αγχωνόσουν, δηλαδή, όταν έβλεπες τον εαυτό σου στο σίριαλ; «Υπήρχαν πλάνα που πονούσε η καρδιά μου βλέποντάς τα, έλεγα “όχι, δεν μπορεί, φύγε, χρυσή μου, κάνε κάτι άλλο…”. Οταν όμως το ξαναείδα πιο ψύχραιμα, είπα “κάτσε, ρε πουλάκι μου, γιατί κάνεις έτσι;”. Πρέπει να έχεις ψυχραιμία σε σχέση με τις ανασφάλειές σου, να μην αφήσεις να πάρουν χώρο ζωτικό από τις δυνατότητές σου, να μη βάζει η ανασφάλειά σου τρικλοποδιά στο ταλέντο σου».
Υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα; «Το μυστικό είναι να μη δίνεις πολύ μεγάλη βάση και να σκέφτεσαι τη δουλειά σου, ότι εγώ είμαι ένας ηθοποιός που κάνει μια δουλειά. Δουλειά. Και η κατάσταση, έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή, μας βοηθάει ακόμη περισσότερο να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι δουλειά. Γιατί δεν υπάρχουν μεγάλα οικονομικά οφέλη, για να μην πω καθόλου, οπότε υπάρχει ανάγκη επιβίωσης, να βγαίνει το μεροκάματο, το μεροκάματο είναι μια λέξη που τη σέβομαι ούτως ή άλλως».
Και όταν το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα, πώς το αντιμετωπίζεις; «Εχω υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, στον βαθμό που μπορούν να βοηθήσουν. Αλλά έχω κάνει και άλλες δουλειές, έχω σερβίρει, άλλωστε το 90% των σερβιτόρων στην Ελλάδα είναι ηθοποιοί. Τολμώ να πω ότι ήμουν πολύ καλή σερβιτόρα. Ημουν ευγενική και γρήγορη!».
Ποιο γεγονός σε σόκαρε περισσότερο τον τελευταίο καιρό; «Μετά το Φαρμακονήσι νομίζω τερματίσαμε. Αυτή η τραγωδία ήταν άνευ προηγουμένου. Και δεν υπάρχουν και λόγια. Τέτοιος μαζικός άδικος χαμός δίπλα στην πόρτα σου είναι πολύ άγριο πράγμα, φοβερό σοκ. Και ίσως το μεγαλύτερο σοκ είναι ότι δεν βλέπεις πλέον πολύ γρήγορα αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι σε τόσο τρομερά θέματα. Εχουμε συνηθίσει τα πάντα. Αυτό με ανησυχεί βαθιά. Τα κοιμισμένα αντανακλαστικά. Ακόμη και ο ακραίος θυμός δεν με σοκάρει τόσο όσο η αναισθητοποίηση».
Τι σε τρομάζει περισσότερο; «Οι απώλειες. Θεωρώ πως οτιδήποτε άλλο παλεύεται. Με την απώλεια, αν σου συμβεί, θα υποφέρεις σε όλη σου τη ζωή».
Οραματίζεσαι ένα άλλο μισό; «Αν υπάρχει ο ένας σε ολόκληρο τον πλανήτη; Οχι. Θα ήταν μαθηματικά αδύνατο να ευτυχήσει κανείς στον κόσμο αυτόν. Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι συμβατοί, οι οποίοι μπορούν να αγαπηθούν βαθιά. Και είναι περισσότεροι από ένας. Κάποιοι είναι πιο τυχεροί και βρίσκουν περισσότερους, κάποιοι είναι πιο άτυχοι και μπορεί να βασανιστούν ώσπου να βρουν ένα συμβατό ταίρι…».
Πώς ορίζεις την ευτυχία μέσα στον έρωτα; «Να υπάρχει ερωτικό πάθος και στήριξη. Ο ένας να λειτουργεί για τον άλλον υποστηρικτικά. Και όχι μειωτικά. Να έχεις ένα στήριγμα στη ζωή σου. Εναν άνθρωπο δίπλα σου. “Να ‘χαμε ένα μπράτσο να πηγαίναμε τις Κυριακές στην εκκλησία”, που λέει και η Αγγέλα στο έργο του Σεβαστίκογλου. Ετσι είναι. Να είναι πραγματικά δίπλα σου ένας άνθρωπος, να ξέρεις ότι υπάρχει μια παρουσία ουσιαστική. Αλλά να υπάρχει και ερωτική αγάπη. Δεν είναι ένα συμβόλαιο φιλίας μια σχέση».
Σε τρομάζει το «για πάντα»; «Υπάρχει κάτι πολύ κρυφό και προσωπικό μέσα σε κάθε σχέση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δύο άνθρωποι που μένουν μαζί, υπό οποιαδήποτε σύμβαση, δεν είναι κάτι τυχαίο. Και ειδικά τώρα, που τα ζευγάρια δεν εκπαιδεύονται στο “για πάντα”. Παλαιότερα έλεγες “παντρεύτηκε και αποκαταστάθηκε”. Τώρα ο γάμος δεν σημαίνει τα ίδια πράγματα. Και να παντρευτείς, χωρίζεις σε έναν χρόνο».
* «Αρχιμάστορας Σόλνες»: Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο), Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20.30 και Κυριακή στις 19.00. **Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 16 Μαρτίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
