«…υπέροχη κατάσταση!»

Πώς το έλεγε ο πρόεδρος Μάο; «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!». Ε λοιπόν, η Κεντροαριστερά βιώνει σήμερα μια μεγάλη αναταραχή. Θα δούμε αν θα αποδειχθεί υπέροχη κατάσταση.

Για να είμαι ειλικρινής, κανείς δεν περίμενε προ τριμήνου ότι η εικόνα αποσύνθεσης θα μπορούσε να μεταστραφεί τόσο γρήγορα σε προσπάθεια ανασύνθεσης.

Με άγνωστη ακόμη κατάληξη, να το δεχθώ. Αλλά με βελτιωμένους οιωνούς.

Διότι το συμπέρασμα αυτής της μεγάλης αναταραχής είναι ένα: ότι όλοι τσίμπησαν και όλοι μπήκαν στο παιχνίδι, ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις του καθενός.

Ξαφνικά δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της Κεντροαριστεράς έπαψε να ετεροπροσδιορίζεται από τη ΝΔ ή από τον ΣΥΡΙΖΑ και άρχισε να συζητεί για τον εαυτό του.

Από τον Θόδωρο Πάγκαλο ως τον Σπύρο Λυκούδη και από την Αννα Διαμαντοπούλου ως τον Πέτρο Τατσόπουλο, από τον Ανδρέα Λοβέρδο και τον Γιώργο Φλωρίδη ως τον ίδιο τον Βαγγέλη Βενιζέλο, όλοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν τον λόγο –ανεξαρτήτως του τι είπε ο καθένας… Και είμαστε ακόμη στην αρχή.

Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις ζυμώσεις των ημερών και παρά τη γενική φλυαρία μόνο ο Ι. Πανούσης (ΔΗΜΑΡ) τάχθηκε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κανείς δεν φάνηκε να επιλέγει τη ΝΔ. Είναι πλέον η ώρα του αυτοπροσδιορισμού.

Ασφαλώς υπάρχουν ακόμη ενστάσεις και αντιστάσεις.

Είτε από την πλευρά ενός «παλαιού ΠαΣοΚ», το οποίο «ομιλεί εκ του τάφου».

Είτε από την πλευρά μιας πλειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ, η οποία ακόμη μετράει τις ζημιές του περασμένου καλοκαιριού.

Ολα αυτά είναι και αναμενόμενα και κατανοητά.

Η ανοικοδόμηση μιας παράταξης από τα έξω και από τα κάτω δεν είναι εύκολη ούτε συνηθισμένη υπόθεση. Ξενίζει, προβληματίζει, μπορεί και να ενοχλεί διαμορφωμένες καταστάσεις και προσωπικούς υπολογισμούς.

Η σύλληψη του εγχειρήματος όμως έχει τρία σημαντικά πλεονεκτήματα.

Πρώτον, ότι δεν προϋποθέτει να διαλυθούν κόμματα, ούτε να παραιτηθούν αρχηγοί, ούτε να ξαναγεννηθούν εκ του μηδενός οι ενδιαφερόμενοι.

Στο κάτω κάτω, Κεντροαριστερά φτιάχνουν. Οχι σέχτα των «Born-Again Christians».

Δεύτερον, ότι την ίδια στιγμή εξασφαλίζει πως θα προκύψει από ελεύθερες, ανοιχτές και ακηδεμόνευτες διαδικασίες.

Αυτό επιτρέπει στον καθένα να συμπράξει χωρίς απαραιτήτως να αλλάξει. Και το ΠαΣοΚ και οι «πασοκογενείς» και η ΔΗΜΑΡ και όποιος άλλος το επιθυμεί.

Τρίτον, ότι απευθύνεται σε μια υπαρκτή πολιτική ζήτηση –το καταγράφουν, και μάλιστα γενναιόδωρα, όλες οι δημοσκοπήσεις…

Με άλλα λόγια και με όρους μάρκετινγκ, η Κεντροαριστερά έχει μια ήδη συγκροτημένη αγορά και το ζητούμενο είναι τι προϊόν θα φτιάξει για να την ικανοποιήσει. Δεν ξεκινά εκ του μηδενός.

Ο μεσαίος δημοκρατικός και ευρωπαϊκός χώρος που εκφράζει γενικά το αξίωμα «ούτε Τσίπρας ούτε Σαμαράς» κινείται σταθερά πάνω από το 20%-25%.

Από την άλλη πλευρά βεβαίως, κανείς δεν θα ξεπηδήσει από το κεφάλι του Δία.

Και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα. Πολλά υλικά είναι φθαρμένα, πολλά ερωτήματα μένουν μετέωρα, πολλά πρόσωπα εξακολουθούν να προσεγγίζουν τη συλλογική προσπάθεια μέσα από τον προσωπικό τους ρόλο.

Σε όλα αυτά μόνο ένας μπορεί να δώσει απάντηση: η πολιτική δυναμική.

Αν αναπτυχθεί μια τέτοια δυναμική, κανείς δεν θα καταφέρει να της αντισταθεί. Και τότε θα δούμε στην πρώτη γραμμή ακόμη και όσους πασχίζουν σήμερα να την αναχαιτίσουν.

Αν δεν αναπτυχθεί, τότε είναι προφανές πως το μαγαζί θα διαλυθεί για την επόμενη δεκαετία. Αλλοι θα τραβήξουν κατά Σαμαρά και άλλοι κατά Τσίπρα.

Ούτως ή άλλως, διατήρηση της σημερινής κατάστασης δεν προβλέπεται.

Για την ευρύτερη Κεντροαριστερά το σήμερα αποτελεί ήδη παρελθόν.