Καμπάνα για την τρόικα

Η πολιτική εξίσωση των επόμενων μηνών είναι πάρα πολύ απλή.

Είτε η κυβερνητική πλειοψηφία θα μπορέσει να εξασφαλίσει ένα πακέτο ρυθμίσεων που θα διασφαλίζει την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και την ουσιαστική κατάργηση της τρόικας.

Είτε η χώρα θα οδηγηθεί σε παρατεταμένη πολιτική αστάθεια, σε νέο γύρο οικονομικής κρίσης και τελικά σε έναν εθνικό εκτροχιασμό με ανυπολόγιστες συνέπειες –είτε με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είτε με οιαδήποτε άλλη κυβερνητική σύνθεση…

Τόσο απλό. Και τόσο βέβαιο.

Το δεύτερο σενάριο δεν νομίζω ότι επιδέχεται ιδιαίτερες διευκρινίσεις ή επεξηγήσεις.

Δεν συμβαίνει να έχω συναντήσει έως σήμερα ούτε έναν πολιτικό ή οικονομικό παράγοντα, εδώ ή στην Ευρώπη, που να ισχυρίζεται ή να προβλέπει κάτι διαφορετικό.

Μόνο κάτι περιθωριακοί «αριστεροί διανοητές» (για την ακρίβεια, περισσότερο αριστεροί και λιγότερο διανοητές…) μας προτρέπουν ευχαρίστως να γίνουμε εμείς τα πειραματόζωα για να πολεμήσουν εκείνοι τον καπιταλισμό!..

Το πρώτο σενάριο είναι πολύ πιο σύνθετο.

Διότι από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει μια γραμμή συνεννόησης με την Ευρωπαϊκή Ενωση και έχει απορρίψει το ρίσκο των μονομερών ενεργειών, τότε είναι προφανές ότι αναζητεί μια συμπεφωνημένη λύση κοινής αποδοχής.

Εδώ έχουμε τρεις παράγοντες να λάβουμε υπόψη μας.

Πρώτον ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπει σε μια (τουλάχιστον) εξάμηνη περίοδο αστάθειας μετά τις ευρωεκλογές έως ότου επιλεγούν, συγκροτηθούν και αρχίσουν να λειτουργούν τα νέα ευρωπαϊκά όργανα. Κάτι που δυσκολεύει τις μεγάλες αποφάσεις.

Δεύτερον ότι το κλίμα για την Ελλάδα είναι ευνοϊκό. Αλλά έως ένα σημείο…

Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, επιθυμούν την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο (κάτι που θα θεωρηθεί success story της δικής τους πολιτικής) αλλά χωρίς το ρίσκο να επιστρέψει η Ελλάδα στα παλιά (κάτι για το οποίο μας θεωρούν πάντα ύποπτους).

Τρίτον ότι ο ρόλος της τρόικας έχει βρεθεί στο επίκεντρο μιας ευρύτερης συζήτησης –και λόγω ευρωπαϊκών εκλογών…

Δίκοπο μαχαίρι. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι η τρόικα είναι ένας προβληματικός θεσμός με αμφιλεγόμενη λειτουργία και αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.

Από την άλλη, ούτε εκείνοι που τη δημιούργησαν και την εμπιστεύτηκαν ούτε όσοι μετέχουν σε αυτήν θέλουν να παραδεχτούν την αποτυχία της (τους).

Ετσι επιμένουν στη χρησιμότητά της, την ίδια στιγμή που δεν διαθέτουν και μια εύκολη, άμεση λύση να την αντικαταστήσει ως μηχανισμός επιτήρησης.

Να το λοιπόν το μυστικό. Η έξοδος της Ελλάδας από το Μνημόνιο με όρους που θα συνέφεραν την ελληνική πλευρά προσκρούει στη δυσκολία των Ευρωπαίων (και κυρίως των Γερμανών) να αποδεχτούν ότι η τρόικα ήταν λάθος.

Ενα αδιέξοδο το οποίο δεν είναι εύκολο να αρθεί από τη στιγμή που όλο σχεδόν το 2014 θα αναλωθεί σε διαπραγματεύσεις για τη σύνθεση των ευρωπαϊκών οργάνων.

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος και, κατά τα άλλα, οι κουβέντες για δημοσιονομικά ή χρηματοδοτικά κενά δεν είναι παρά προφάσεις για να καθυστερήσουν αποφάσεις που απλώς δεν μπορούν να ληφθούν.

Σε αυτόν τον τρικυμιώδη ωκεανό, ουδείς μπορεί να γνωρίζει πώς θα πλεύσει η ελληνική κυβέρνηση.

Για πρώτη φορά εδώ και τέσσερα χρόνια είναι προφανές ότι έχει μπροστά της έναν σαφή στόχο.

Μόνο που στην πολιτική δεν αρκεί να έχεις στόχους. Πρέπει να ξέρεις και σημάδι.