Παλιά, ετούτη η περίοδος ήταν η περίοδος των αποφάσεων: τον επόμενο χρόνο θα άλλαζα τη διατροφή μου προσθέτοντας πρασινάδες και αφαιρώντας λιπαρά, θα άρχιζα να τρώω μπάμιες, θα έκανα γυμναστική, θα επιδιδόμουν στην επανάληψη των ιταλικών μου (τις γλώσσες «όσο τις αφήνεις, τόσο σε αφήνουν»), θα σταματούσα να ζουλάω την οδοντόκρεμα στη μέση της… Εφέτος δεν έχω πάρει καμία απόφαση για το 2014. Ξέρω πλέον, εκ πείρας, πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, δεν θέλω να επιφορτίζω τον εαυτό μου με επιπλέον «πρέπει». Ενα μόνο με απασχολεί: πώς θα καταπολεμήσω το υπόγειο, καταχθόνιο άγχος, που, ένεκα κρίσεως, έχει εγκατασταθεί και στη δική μου ζωή. Για να με τρομοκρατεί, να με αποσυντονίζει, να μου προκαλεί αϋπνίες, ταχυκαρδίες, ανορεξίες κτλ. Αυτός είναι ο στόχος μου: μια ζωή πιο ήρεμη, απαλλαγμένη από το γκρι που έχει βάψει την καθημερινότητά μας. Πώς, όμως, μπορώ να επιτύχω κάτι τέτοιο; Γιατί άλλο να παραδέχεσαι ότι έχεις άγχος και άλλο να το εξαφανίζεις.
Με ρώτησαν και οι γιατροί που επισκέφθηκα για ένα τσεκάπ πρόσφατα: «Εχετε άγχος;». Ολο και κάτι έχω. «Δεν πρέπει». Το ξέρω, αλλά… «Αλλά να ηρεμήσετε». Πώς γίνεται αυτό; «Γίνεται, αν το δουλέψετε». Εγώ, γιατρέ μου, το δουλεύω, εκείνο όμως δεν δουλεύεται με τίποτα! «Υπάρχουν τρόποι. Θα δοκιμάσουμε τους φυσικούς προτού περάσουμε στη φαρμακευτική αγωγή». Χάπια δεν θέλω! Οπότε, ξεκίνησα με τη διατροφή κατά του άγχους, γιατί υπάρχει και αυτή. Ποιες τροφές ενδείκνυνται; «Η σοκολάτα και τα καρύδια». «Πρόσεχε!» με προειδοποίησε η Αννα, «έτσι μου είχαν πει και μένα και πήρα πέντε κιλά σε έναν μήνα». Μου πρότεινε αντ’ αυτού τη βαλεριάνα που και δεν παχαίνει και «την παίρνει όλη η Ελλάδα».
Δεν ξέρω τι κάνει η βαλεριάνα στην υπόλοιπη Ελλάδα, εμένα όμως δεν με πιάνει: ούτε ως σαλάτα, ούτε ως χάπι, ούτε σε μορφή σταγόνων. Πάμε παρακάτω… Για ένα πιο ήρεμο 2014, ο καθηγητής Μάρβιν Γουίντερχαουζ προτείνει ασκήσεις χαλάρωσης: Εντοπίζουμε μια λέξη, μια εικόνα, ένα συναίσθημα που μας ηρεμεί, κλείνουμε τα μάτια και το φέρνουμε στο μυαλό μας δίνοντας στον εαυτό μας χρόνο να ηρεμήσει. Με όλον τον σεβασμό προς την επιστήμη, ούτε αυτό με βοήθησε: επικεντρώθηκα πεισματικά στην αισιόδοξη σκέψη «αγορά κομπιούτερ των ονείρων μου», όταν όμως είδα ότι το κομπιούτερ των ονείρων μου στοίχιζε μια περιουσία, έπεσα πάλι στο γκρίζο.
«Να μαγειρεύεις», με συμβούλευσε ο Νίκος, «εγώ όταν μπαίνω στην κουζίνα ξεχνάω τα πάντα». Εγώ, πάλι, μπήκα για να φτιάξω κέικ, αλλά ξέχασα να προσθέσω στο μείγμα τα αβγά και τελικά ξεφούρνισα ένα υπερμέγεθες μπισκότο που δεν μασιόταν με τίποτα. «Να πλέκεις», επιμένει η Στέλλα, η οποία τελειώνει γύρω στα πέντε κασκόλ την ημέρα (τόσο μεγάλη η έντασή της). Πρώτον δεν ξέρω, δεύτερον ντρέπομαι. Εχεις δει πολλούς άνδρες να πλέκουν, έστω για θεραπευτικούς λόγους; «Τον Ροκ Χάντσον! Καθόταν, λέει, στο στούντιο, στα διαλείμματα των γυρισμάτων, και έφτιαχνε κάτι πουλοβεράκια μούρλια!». Γι’ αυτό του κρέμασαν κουδούνια.
Τότε, ψάρεψε. Ή παίξε γκολφ. Ή κάνε mountain bike. Ή παρκούρ στη Σαντορίνη. Ή μαθήματα κλασικού τραγουδιού. Ή γράψου σε «τάξη γέλιου» –γιατί υπάρχουν και αυτές: ομάδες που μαζεύονται και γελάνε. Ή, επιτέλους, πάρε «το χάπι της ευτυχίας, το Ladose, και σκάσε –με την… καλή έννοια»: από όλους τους φίλους μου, ο Ανέστης είναι των δραστικών λύσεων. Εγώ, όμως, επιμένω στις φυσικές μεθόδους. «Τότε σου έχω την ιδανική λύση. Υπάρχει μια φυλή, στα βάθη του Αμαζονίου, που κάνει σεμινάρια ευζωίας και σε υποβάλλει σε μια κούρα με φυτικά συστατικά…». Στέλλα μου, αν είχα τα χρήματα και τον χρόνο να ταξιδέψω ως τον Αμαζόνιο, δεν θα είχα ούτε άγχος ούτε τίποτα. Γιατί, τώρα που το σκέφτομαι, τα ταξίδια είναι η καλύτερη θεραπεία για εμένα.
Μόνος μου το είπα! Να ταξιδεύω πρέπει, και δεν χρειάζομαι συνταγή γιατρού για αυτό. Να φεύγω. Να αλλάζω εικόνες. Να κουνάω από μακριά το μαντίλι στα προβλήματα. Ξαφνικά, βρήκα τον απόλυτο στόχο για το 2014 και το απόλυτο φάρμακο για τον εκνευρισμό μου. Τα ταξίδια. Εστω οι εκδρομές. Εκεί θα επενδύσω τον ελεύθερο χρόνο και τα όποια χρήματά μου. Δεν αναφέρομαι μόνο στις φιλόδοξες αναχωρήσεις τύπου «15 ημέρες στο Νησί του Πάσχα» που υπερβαίνουν τις δυνατότητές μου, αλλά και σε μικρές αποδράσεις γύρω από την Αθήνα. Προτιμώ, βεβαίως, το Νησί του Πάσχα, αλλά και η Αίγινα (στην οποία δεν έχω πάει ποτέ) νησί είναι. Από δίπλα και το Αγκίστρι. Σημασία έχει να βγάζεις, έστω για λίγο, το κεφάλι από τον πάτο του πηγαδιού και να αναπνέεις. Θα φεύγω λοιπόν! «Και αν δεν μπορείς να το κάνεις τόσο συχνά όσο θα ήθελες, μη μου αγχώνεσαι, μπορείς να διαβάζεις για ταξίδια» μου είπε η Αννα και μου χάρισε για τις γιορτές το βιβλίο «100 μέρη που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε». Φτου σκόρδα, για τη γρουσουζιά!
ΥΓ.: Εσάς αυτή η βαλεριάνα σας έχει πιάσει ποτέ;
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
