ΟΣΟ και αν φαίνεται παράξενο, ο υποβιβασμός της Ελλάδας από την κορυφαία κατηγορία του ευρωπαϊκού στίβου σε επίπεδο εθνικών ομάδων (το πάλαι ποτέ Κύπελλο Μπρούνο Ζάουλι) στην α΄ κατηγορία της διοργάνωσης συμφέρει αγωνιστικά στο μέγιστο ποσοστό των αθλητών και αθλητριών του 2010. Και τούτο, καθώς είναι τόσο εμφανής η οπισθοδρόμηση του ελληνικού στίβου- χρόνια ασθένεια με κατά καιρούς αναλαμπές με τη χρήση διεθνούς βεληνεκούς αθλητών και αθλητριών ως σωσιβίων- ώστε στην α΄ εθνική κατηγορία (αντί της αποκαλούμενης «Super») τούς εξασφαλίζει αναμέτρηση με ισοδύναμους, λίγο πάνω ή κάτω από αυτούς και αυτές, ώστε να υπάρχει άμιλλα και στο κάτω κάτω της γραφής να επιτυγχάνεται και η επιδιωκόμενη, μετά πάθους, «πρωτιά».
***
ΜΕ την έννοια αυτή θα συμφωνήσουμε με την εκτίμηση του τεχνικού διευθυντή του ΣΕΓΑΣ κ. Κ. Σπανίδη ότι «η δέκατη θέση είναι τιμητική», έστω και αν η τελευταία λέξη συνοδεύεται από ευνόητο θαυμαστικό στο κείμενο της εφημερίδας όπου η δήλωση καταχωρήθηκε μέσα σε πλαίσιο! Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία το βλέπεις. Οι παροικούντες τη στιβική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν τη γενική δυσπραγία που χαρακτηρίζει τον στίβο και οι κάποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά το να απέχουν τόσο πολύ από τις προσωπικές επιδόσεις τους, έστω και ισχνές, στο Κύπελλο Κρατών αθλητές και αθλήτριες ώστε να καλύπτουν ποσοστό τουλάχιστον 70% του συνόλου είναι, πράγματι, θλιβερό και απογοητευτικό σύνδρομο.
***
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ του λόγου είναι ότι σε εικοσάδα αγωνισμάτων από το σύνολο των 40 ανδρών και γυναικών στο πρόγραμμα του Κυπέλλου Εθνικών Ομάδων σημείωσαν επιδόσεις που είναι στο ίδιο, κατά προσέγγιση, επίπεδο των πανελλήνιων επιδόσεων εδώ και 30- 40 χρόνια. Ιδού ένα μικρό και «συνταρακτικό δείγμα» με αναφορά στο αγώνισμα και πλάι στο έτος εδώ και κάποιες δεκαετίες των συγκριτικών στοιχείων με τις επιδόσεις του 2010. 3.000 μ. με φυσικά εμπόδια 1974. 800 μ. 1985. Σφυροβολία 1970. Τριπλούν 1971. Σφαιροβολία γυναικών (και στη συνέχεια) 1979. Υψος 1986. 200 μ. 1987. Δείγμα οπισθοδρόμησης, καθώς είναι ίδια η εικόνα σε άλλη μια δεκάδα αγωνισμάτων. Οσες αιτιολογίες και δικαιολογίες κι αν επιστρατευθούν, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
***
Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ του Κυπέλλου Εθνικών Ομάδων (τ. Μπρούνο Ζάουλι) και άλλα ενδιαφέροντα προσφέρει και διεθνώς! Διευρύνεται η προσφυγή στην ένταξη αλλοεθνών στις εθνικές ομάδες με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Ισπανίας. Σε μικρότερη κλίμακα- εκτός από την αναβιωμένη «αποικιοκρατία» της Βρετανίας και της Γαλλίας- επεκτείνεται και σε άλλες χώρες. Γι΄ αυτό αξίζει έπαινος στις ομάδες της Ανατολικής Ευρώπης, Ρωσία, Ουκρανία, Πολωνία και Λευκορωσία (αυτήν που οι ειδήμονες θεωρούσαν του χεριού μας…) για την αμιγή σύσταση των εθνικών ομάδων τους. Σ΄ αυτό η Ελλάδα άριστα πράττει που δεν έχει υποκύψει στην ελκυστικότητα των στιβικών λεγεωναρίων. Η άποψη ότι εάν δεν είχαμε κάτι λίγες απουσίες πρωταθλητών ασφαλώς η εικόνα της αντιπροσωπείας απέναντι στην Ισπανία θα ήταν διαφορετική. Αλλά και πάλι το βαρίδι της χαμηλής απόδοσης του 70% θα υπήρχε και πιθανώς να είχε παραμείνει η Εθνική στη Σούπερ Κατηγορία, αλλά με την ψυχή στο στόμα. Η επιστροφή το 2011 θα είναι εφικτή μόνο αν αυτό το ποσοστό μειωθεί θεαματικά.
Εν πάση περιπτώσει, το πληθυσμιακό κριτήριο αποτυπώθηκε απόλυτα στην τελική κατάταξη. Ενα ουσιώδες στοιχείο με την έννοια της δεξαμενής ανανέωσης και άντλησης ταλέντων που παίζει βασικό ρόλο. Εντυπωσιακή η καθίζηση της Φινλανδίας με έλλειψη έστω και μεμονωμένων επιτυχιών σε αγωνίσματα με στέρεη (όχι πια…) παράδοση.
