«Είναι ένα θαύμα! Απλώς δεν είναι το θαύμα που περιμένεις! ». Κάπως έτσι χαρακτηρίζει το εύρημά της η Κουίνι ( Ταράτζι Π.Χένσον ), η μαύρη υπεύθυνη του γηροκομείου της Νέας Ορλεάνης στου οποίου τα σκαλοπάτια, εν έτει 1918, βρέθηκε το θαύμα: ένα βρέφος ηλικίας… 80 ετών. Είναι ο Μπέντζαμιν Μπάτον, ο κεντρικός ήρωας της τελευταίας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» («Τhe curious case of Βenjamin Βutton», 2008, ΗΠΑ), μιας από τις πιο ιδιαίτερες μα και αγαπησιάρικες αμερικανικές ταινίες που κυκλοφορούν αυτή την εποχή στις αίθουσες (το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Φρ. Σκοτ Φιτζέραλντ που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1920 και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ερατώ).
Οπως στο διήγημα έτσι και στην ταινία ο Μπέντζαμιν ( Μπραντ Πιτ )
γεννιέται γεροντάκι και καθώς τα χρόνια περνούν η ηλικία του μειώνεται. Το μικροσκοπικό, ζαρωμένο ανθρωπάκι αποκτά σιγά σιγά ύψος. Μαλλιά φυτρώνουν στο φαλακρό κρανίο, τα κόκαλα δυναμώνουν, οι αρθρώσεις «ξεκλειδώνουν», οι ρυτίδες φεύγουν. Ο Φίντσερ κάνει έξυπνο παιχνίδι με τον χρόνο, αλλά προσέχει ώστε το φιλμ να μη χάσει τον προσανατολισμό του «πέφτοντας» στη σοβαροφάνεια. Οχι, ο «Μπέντζαμιν Μπάτον» παραμένει από την αρχή ως το τέλος παραμύθι. Συνεπώς ο χρόνος λειτουργεί αντίστροφα προς όφελος του ήρωα, αφού η νιότη της εμφάνισης (όχι της ψυχής) βρίσκεται μπροστά. Ετσι όμως ο Μπέντζαμιν παραμένει για πάντα απόκληρος, αφού πορεύεται κόντρα στον χρόνο- σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους και ο μεγάλος του έρωτας ( Κέιτ Μπλάνσετ ). Η ειρωνεία είναι ότι η απόλυτη αρμονία ανάμεσά τους θα βρεθεί κάπου στη μέση της ζωής τους… Οπτικά εφέ και μακιγιάζ σε αφήνουν άφωνο, ενώ ο Μπραντ Πιτ «ακολουθεί» τις μεταμορφώσεις του ήρωα χωρίς υπερβολές. Με βλέμμα ερευνητικό και ύφος απορημένο «σκανάρει» χώρους και πρόσωπα, όπως περίπου ο «Φόρεστ Γκαμπ» του Τομ Χανκς. Ο «Φόρεστ Γκαμπ» θυμίζει γενικότερα τον «Μπάτον» αφού, μέσα από το βλέμμα του Μπέντζαμιν, ο θεατής «βλέπει» τις εποχές να αλλάζουν: ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι μπίτνικ, το Παρίσι της δεκαετίας του ΄50, η σεξουαλική επανάσταση…
Συγχρόνως ο «Μπέντζαμιν Μπάτον» είναι μια θαρραλέα ταινία. Ο μεγάλος της άσος είναι μεν ο Μπραντ Πιτ, ωστόσο ο «ωραίος» Πιτ, το πρόσωπο που «πουλάει», καθυστερεί να εμφανιστεί στην οθόνη. Και όταν αυτό συμβαίνει ο χρόνος του είναι τελικά μικρότερος συγκριτικά με του Πιτ/ Μπάτον στα 50 και πάνω. Και όμως! Το πιο ελκυστικό, ευχάριστο κομμάτι της ταινίας είναι εκείνο του γηροκομείου, στην αρχή. Τότε που ο Πιτ θυμίζει περισσότερο το Γκόλουμ του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών»: ένας παππούς με ψυχισμό παιδιού, ο οποίος ανακαλύπτει σιγά σιγά την απίστευτη ιδιαιτερότητά του.
«Το αλάτι αυτής της θάλασσας»
(Παλαιστίνη/ Βέλγιο/ Γαλλία/ Ισπανία/ Ελβετία, 2008) της Ανμαρί Γιασίρ
Μια κοπέλα παλαιστινιακής καταγωγής (γεννημένη από πρόσφυγες στη Νέα Υόρκη) ταξιδεύει στη γη των προγόνων της για να γνωρίσει τις ρίζες της, αλλά και για να διεκδικήσει τα χρήματα που ο παππούς της είχε καταθέσει στην τράπεζα. Ανάμεσα σε Λίβανο και Ισραήλ θα μπλέξει σε έναν εφιαλτικό κύκλο περιπετειών (γραφειοκρατία, απελάσεις, τρομοκρατία, ληστεία) και θα προσγειωθεί με άτσαλο τρόπο στη σκληρή πραγματικότητα. Ακρως επίκαιρη ταινία που λιτά, απέριττα και χωρίς φανφάρες εισχωρεί βαθιά στην καρδιά του προβλήματος, κοιτάζοντάς το από τη σκοπιά της καθημερινότητας, ενώ μας γνωρίζει ένα πρόσωπο που χαράσσεται στη μνήμη: η πρωταγωνίστρια Σουεΐρ Χαμάντ (στη φωτογραφία μαζί με τον Σαλέχ Μπακρί ) είναι Ιορδανή και, όπως η ηρωίδα της, μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Η ταινία ήταν η επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το ξενόγλωσσο Οσκαρ.
«Πάρβας, άγονη γραμμή»
(Ελλάδα, 2008)
του Γεράσιμου Ρήγα
Πάρβας είναι το παρατσούκλι του Δημήτρη Γιαννακού (φωτογραφία), ενός ηλικιωμένου αλλά πανέξυπνου κατοίκου της Αμοργού, την καθημερινότητα του οποίου παρακολουθούμε στα μόλις 75 λεπτά αυτού του ντοκυμαντέρ. Η ζωή του Πάρβα δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι ιδιοκτήτης καφενείου και καλλιεργεί- με κόπο πια- τις περγαλίδες του. « Αυτά ήταν για μένα μιας ώρας δουλειά » λέει, ενώ θυμάται το παρελθόν του. « Τότε... Τώρα είμαι τενεκές ξεγάνωτος ». Μέρες μπαίνουν, μέρες βγαίνουν, ο χρόνος ακίνητος, συναναστροφή με πελάτες και συγγενείς. Ο Πάρβας μοιάζει παραιτημένος μπροστά στον θάνατο που πλησιάζει. Δεν συμβαίνουν πολλά, τελικά όμως μέσα από το τίποτε βγαίνει ψυχή. Συγκίνηση. Χωρίς να πρόκειται για κάτι σπουδαίο, αυτό το αργών ρυθμών μικρό φιλμ έχει την ικανότητα να σε κρατά κοντά του ως το τέλος.
«Διαμέρισμα 1303»
(Ιαπωνία, 2007)
του Ατάρου Οϊκάβα
Το διαμέρισμα 1303 μιας μοντέρνας πολυκατοικίας στην Ιαπωνία με φόντο τη θάλασσα είναι στοιχειωμένο από φαντάσματα και απειλεί όσους μένουν σε αυτό. Ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό που κρύβει; Και γιατί δεν μένει ποτέ άδειο, ακόμη και όταν είναι άδειο; Χωρίς τους κουβάδες αίματος του αμερικανικού σινεμά, αυτή η ταινία αποτελεί μια μικρή έκπληξη. Η ατμόσφαιρα της μόνιμης, μυστηριώδους απειλής έχει εδώ τον πρώτο λόγο και χάρη σε αυτήν παρακολουθήσαμε το «Διαμέρισμα 1303» με ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι φέρει τη «σφραγίδα» της J Ηorror, διάσημης ιαπωνικής κινηματογραφικής σχολής τρόμου, στο ενεργητικό της οποίας θα βρούμε το «Ring» και το «Grunge». Αλλωστε ο σκηνοθέτης Ατάρου Οϊκάβα έχει αρκετά πλούσιο κινηματογραφικό παρελθόν με ταινίες τρόμου βασισμένες στα ιαπωνικά κόμικς manga. Πρωταγωνιστεί η Νορίκο Νακαγκόσι (φωτογραφία)
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
▅ «Νύφες σε πόλεμο» («Βride wars», ΗΠΑ, 2008) του Γκάρι Γουίνικ. Η Αν Χάθαγουεϊ και η Κέιτ Χάντσον υποδύονται δυο πιστές φίλες που θα αρχίσουν να τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα όταν φθάσει η ώρα του γάμου τους. «Ξεκατίνιασμα» εκατομμυρίων δολαρίων, χωρίς καν τη χάρη των «29 φορεμάτων».
▅ «La Rabia» (Αργεντινή/ Ολλανδία, 2008) της Αλμπερτίνα Κάρι. Με φόντο τις πάμπας της αργεντίνικης υπαίθρου, μια καλοφωτογραφημένη ταινία που εμμένει σε ακραίες σκηνές σαδομαζοχιστικού σεξ και βιαιότητας απέναντι στα ζώα. Το νόημα; Προσωπικά δεν βρήκα κανένα την ώρα που ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγεται μέσα από μια άνευ λόγου κινηματογραφική ταλαιπωρία.
▅ «Underworld: Εξέγερση των λύκων» («Underworld: rise of the lycans», 2008, ΗΠΑ) Αριστοκράτες βρικόλακες εναντίον λυκανθρώπων στη δεύτερη «συνέχεια» του «Underworld», όπου το κεντρικό πρόσωπο ( Μάικλ Σιν, στη φωτογραφία) έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται κατά βούληση από άνθρωπος σε ζώο. Απελπιστικά θορυβώδες, ακατανόητο και εν τέλει βαρετό φιλμ τρόμου και φαντασίας που αμφιβάλλω αν θα εκτιμήσουν οι φαν της γνωστής «κινηματογραφικής σειράς».
