Η Σίβυλλα αποκαλύπτει ποια ήταν η πεθαμένη κόρη του αρχαιολόγου, πού κατοικεί η μνήμη της Αριστεράς και γιατί αποδείχθηκαν σωτήριες οι Ενοπλες Δυνάμεις
* «Οι ηθοποιοί δεν υποδύονται τα πρόσωπα, υποδύονται λόγια», είπε η Μαντώ. Το στόμα της Νάταλι άνοιξε διάπλατα και δεν έκλεινε με τίποτα, αρνούμενο να αποδεχθεί τις διευκρινίσεις της Μαντώς που επέμενε ότι «τα λόγια τούτα δεν είναι δικά μου, στο πρόγραμμα της παράστασης τα διάβασα». Αλλά ως προς τι η έκπληξη και η οχλοβοή; Τίποτα το σημαντικό· απλώς η Μαντώ κατάφορτη μηνυμάτων είχε επιστρέψει από τη μη θεατρική αίθουσα του Ατενέουμ της οδού Αμερικής, όπου παρακολούθησε, «χωρίς θόρυβο και ταραχή», το νέο θεατρικό έργο του καθηγητού του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργου Βέλτσου, που αυτή τη φορά καταπιάστηκε με «Τα χώματα».
* Η Νάταλι, με το άκουσμα του τίτλου του έργου, αποσυντονίστηκε για μία ακόμη φορά. «Χώματα, τι χώματα;», αναρωτήθηκε με ειλικρινή διάθεση. «Μήπως πρόκειται για τα σκουπίδια του μετροπόντικα;». Η Μαντώ πήρε τον λόγο και ανεβάζοντας έναν τόνο ψηλότερα τη φωνή της αναφώνησε: «Ε, όχι και τα σκουπίδια του μετροπόντικα! Για μια αλληγορία πένθους πρόκειται». Η τελευταία διευκρίνιση της Μαντώς, δεν ξέρω γιατί, μου έφερε αυτομάτως στον νου φορτισμένα κομμάτια γης, με δάκρυ και λιβάνι, όπως, π.χ., τα Ασπρα Χώματα και ο Κόκκινος Μύλος.
* Η Μαντώ πήγε στο Ατενέουμ την ίδια ημέρα που πήγε και ο Πρωθυπουργός να δει την παράσταση, που σκηνοθέτησε η εκ Θεσσαλονίκης Ρούλα Πατεράκη, η πρωτοποριακή δημιουργός που δεν αποχωρίζεται ποτέ τα γάντια της συνήθως από πολύ καλό δέρμα, για λόγους αφής, όπως η ίδια λέει στους ταπεινούς μαθητές του εργαστηρίου της. Μεταξύ των μαθητών της ήταν κάποτε και ο Ακης Σακελλαρίου, ο οποίος φέτος, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, όποιον συναντά, κατά κινηματογραφική επιταγή του δημιουργικού ζεύγους Κόρρα – Βούπουρα, του λέει σε άπταιστα αλβανικά… Διασποράς: Μιρουπάφσιμ (Καλή αντάμωση, ελληνιστί).
* «Τι δεν θα έδινα για να μάθω αν τελικά ο Πρωθυπουργός πήρε θέση στο βασικό δίλημμα του έργου και αν τάχθηκε με το μέρος είτε της υπουργού Πολιτισμού είτε του αρχαιολόγου πρώην συζύγου της κυρίας υπουργού», είπε και γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος μου. Αλλά τι ακριβώς διαδραματίζεται πάνω στη σκηνή των χωμάτων; Τι είναι η νέκυια και τι ο θριγκός; Ποια τα ψήγματα του ιδιωτικού δράματος που φανερώνονται από τη δημόσια ανασκαφή; Ποια είναι επιτέλους η αθέατη Πέρσα – Περσεφόνη και πώς εκδικείται τους πρωταγωνιστές και ενίοτε το κοινό αλλάζοντας μορφές και ιδιότητες;
* Η Μαντώ, αντί άλλης απαντήσεως, άρχισε να αφηγείται το «στόρι» του έργου, όπου «η υπουργός Πολιτισμού, πρώην σύζυγος του αρχαιολόγου, εκφράζοντας την πολιτική του υπουργείου, θέλει να του αφαιρέσει το έργο της ανασκαφής και να παραχωρήσει την περιοχή σε κάποιον σπόνσορα – επιχειρηματία για τουριστική εκμετάλλευση». Αλλά η υπουργός και ο αρχαιολόγος «πρώην» της είχαν και ένα κοριτσάκι που χάθηκε στα… χώματα και προφανώς το αναζητεί η Αγγελική Νικολούλη ακολουθώντας κατά βήμα τις επιταγές της μαγικής εκείνης τελετής όπου καλούνται ορδές πνευμάτων από τον κόσμο των νεκρών. Κατά το λεξιλογικό βοήθημα του καθηγητού Βέλτσου, όλο αυτό το πανηγύρι ονομάζεται νέκυια, ενώ θριγκός, για όσους επιμένουν να μάθουν, είναι «το υπερκείμενο των στύλων τμήμα οικοδομήματος». Κάτι ανάλογο του στίχου «Με σώσανε οι Ενοπλες Δυνάμεις» που τραγουδά ο Αρης Σαμολαδάς, εκπρόσωπος του νέου ηχητικού ρεύματος που συνδυάζει τα ντέφια της Ανατολής με τις ροκ αποχρώσεις της «Εθνικής των φορτηγών».
* Η Νάταλι, που δεν γνωρίζει κανένα Σαμολαδά, πέρασε στην αντεπίθεση: «Ολα αυτά με αρχαιολόγους, υπουργούς και σπόνσορες είναι τυχαία;», αναρωτήθηκε, και προσέθεσε: «Μήπως σημαίνουν κάτι για τον συμπατριώτη υπουργό της Ρούλας Πατεράκη;». Γέλασα με την ψυχή μου και προσπάθησα να καθησυχάσω τους φόβους της Νάταλι: «Κορίτσι μου, δεν τίθεται θέμα· δεν υπάρχουν κρυμμένες σημασίες για να τις ανακαλύψουν οι λογής λογής αρχαιολόγοι των πολιτικών ανασκαφών. Εκτός και αν κάποιος υποθέσει ότι όλη η… ουσία του ιδιωτικού δράματος δημόσιας αρετής είναι τα φορέματα της ηθοποιού και υπουργού για τις ανάγκες του έργου Ρουμπίνης Βασιλακοπούλου που έφτιαξε με τα χεράκια του ο κοτσιδάτος Μάικ Νικολάτος, φιλόδοξος ανανεωτής της Σχολής Φιλήμονος».
* Παρ’ όλα αυτά, η Νάταλι παρεξηγήθηκε. «Δεν θα καταδεχόμουν, ακόμη κι αν ήμουν ντεμέκ υπουργός για δύο ώρες κάθε βράδυ, να φορέσω τα συνολάκια ενός σχεδιαστή με τέτοιο όνομα». Η Νάταλι είναι σταθερή στις αρχές της και ποτέ δεν παραβιάζει τους κανόνες του «σκαφάτου» σαβουάρ βιβρ. «Και εμένα μου είπαν για έναν νέο ταλαντούχο ηθοποιό αλλά παίζει ο χριστιανός κάπου στα Εξάρχεια ήταν βλέπεις και το Πολυτεχνείο και το ανέβαλα». Τι εννοούσε ακριβώς η Νάταλι και τι της είχαν διαμηνύσει οι κοσμικές γνωριμίες της; Απλώς οι τελευταίες είχαν ανακαλύψει έναν πολλά υποσχόμενο ζεν πρεμιέ, με προσόντα μπασκετμπολίστα, ετών 31, καταγόμενο από το ακριτικό Σουφλί και το Θέατρο Τέχνης. Το όνομα αυτού, Πασχάλης Τσαρούχας. Ο ηθοποιός, εκτός των άλλων προσόντων του, τυγχάνει και ανιψιός του συγγραφέα τού «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» Χρόνη Μίσσιου.
* Τελικά, η Νάταλι, αν και έτρεμε στην ιδέα ότι θα συναντήσει στον δρόμο της αναρχικούς, πήρε τη μεγάλη απόφαση και κατηφόρισε ως τα Εξάρχεια, γωνία Καλλιδρομίου και Θεμιστοκλέους, όπου ο εκδότης Θανάσης Καστανιώτης και η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη έχουν στήσει το Κέντρο Λόγου και Τέχνης «104». Ο τίτλος την ξένισε λίγο: Μουσική, δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν και… η Νάταλι βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τον Πασχάλη. Οι φίλες της είχαν δίκιο και έτρεξε αμέσως μετά την παράσταση για να τους το πει. «Κορίτσια, από σήμερα είμαι κι εγώ μέλος του φαν κλαμπ του Πασχάλη. Πληρώνω cash εγγραφή και προκαταβάλλω τη συνδρομή μου για ένα χρόνο». Εκείνες χαμογέλασαν θριαμβευτικά και είπαν: «Γλυκιά μου, άργησες. Στη λίστα αναμονής!!!».
* «Τι φαν κλαμπ και ιστορίες του Ρουβά… Το σώμα του Πασχάλη περικλείει την αγωνιστική μνήμη της Αριστεράς», άστραψε και βρόντηξε η Μαντώ, που είχε προτιμήσει να πάει «Κάτω από τη σκάλα» για να δει τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο να υποδύεται έναν ώριμο ομοφυλόφιλο κουρέα στο συνοικιακό Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Την ακολούθησα και εγώ και βλέποντας τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο θυμήθηκα τον πρόεδρο του Συνασπισμού Νίκο Κωνσταντόπουλο. Και αυτό γιατί, όπως μου αποκάλυψε η Μαντώ, ο ηθοποιός και επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων ανέλαβε να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα ορθοφωνίας και κινησιολογίας στον φίλο του της Αριστεράς και της Προόδου.
* «Θυμάσαι τον Γιάννη Κακλέα στα Φεστιβάλ Αυγής – Θούριου;», ρώτησα τη Μαντώ με τη σκληρή δισκέτα της μνήμης σφηνωμένη στο μυαλό της. Σκέτος ληξίαρχος, δηλαδή. «Αμυδρά», απάντησε εκείνη. «Αν δεν ήταν περασμένη η ώρα, θα ενοχλούσα τον τότε καθοδηγητή μου, μηχανικό Βασίλη Πουλαντζά ξέρεις, τον σύντροφο της Μπέττυς Αρβανίτη , για να μάθω τι έκανε ο Κακλέας στα νιάτα του». Ουσιαστική απάντηση δεν πήρα, λοιπόν, και έτσι δεν μπόρεσα να εξηγήσω το κλίμα μεταπτώσεων από την εμπιστοσύνη στην επιφύλαξη και από την προσδοκία στην απογοήτευση που περιβάλλει τη δουλειά του σκηνοθέτη της «Ομάδας Θέαμα».
* Από τις παραστάσεις του Παγοποιείου του Φιξ, της Χάριτος Ανταχοπούλου και των ΔΗΠΕΘΕ πέρασε στην υπηρεσία της Αγίας των Φτωχών κατά κόσμον Μιμής Ντενίση του στρατηγού και της Φιλοσοφικής γωνία για να βρεθεί στο γευστικό τραπέζι του ηθοποιού – ρεστορατέρ Χρήστου Χατζηπαναγιώτη στην Αποθήκη του Ψυρρή και από εκεί να βάλει πλώρη για να καταρρίψει τη θρυλική γυμνή σαν την αλήθεια εμφάνιση της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στο έργο του Τζον Φορντ «Κρίμα που είναι πόρνη». Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης των αισθητικών και οικονομικών μεταπτώσεων θα ευτυχήσει, ως άλλος Γιώργος Μιχαηλίδης του Ανοιχτού Θεάτρου, να έχει στη διάθεσή του μια Καρυοφυλλιά του 2000. Το μόνο που διαισθάνομαι είναι ότι θα περιορίσει τις φιλοδοξίες του στο ανέβασμα επί σκηνής της επόμενης ιστορικής προσωπικότητας που θα σκαρφισθεί η Μιμή των αυτοκρατορικών επιδιώξεων.
* «Εδώ κάνει η Γαρμπή την Εσμεράλδα και σας πείραξε η Ντενίση που ονειρεύεται να κάνει την Κλεοπάτρα;», αντέτεινε, άνευ λόγου και αιτίας, η Νάταλι. «Σιγά μη κάνει και την Ανοιξη της Πράγας», ανεφώνησε, έμπλεως ειρωνείας, η Μαντώ της γενιάς του 1-1-4. Δεν άντεξα και συμπλήρωσα: «Εδώ υποδύθηκε ολόκληρη αμαξοστοιχία, στην Πράγα θα κολλήσει;».
