Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Σπούδασε στο Λονδίνο στα Royal College of Arts και Central School of Arts and Crafts. Υπήρξε οργανωτής των πρώτων εκθέσεων σύγχρονου σπιτιού το 1955-60. Από το 1965 δραστηριοποιείται στον όμιλο των επιχειρήσεων Βαράγκη, ενώ συγχρόνως αναλαμβάνει μελέτες διαμόρφωσης και διακόσμησης χώρων δημοσίων κτιρίων, πλοίων, εμπορικών κέντρων, ξενοδοχείων κλπ. Μέλος του ΕΒΕΑ, έχει τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’ για τη συμβολή του στην ποιοτική ανάπτυξη του ελληνικού επίπλου. Διαπρέπει και στην ιστιοπλοΐα.
ΜΠΟΡΕΙ ο παππούς και ο πατέρας του κ. Θεμιστοκλή Βαράγκη να είχαν μια ονομαστή επιπλοποιία από τις αρχές του αιώνα μας, αλλά ο ίδιος τα πρώτα του χρήματα τα απέκτησε με δική του ιδέα. Στη δεκαετία του ’50 που η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο αναζητούσε μια ανάσα αισιοδοξίας, εκείνος βγαίνει από τους πρώτους στην αγορά ως σχεδιαστής – μορφολόγος – διακοσμητής. Είχε τελειώσει στο Λονδίνο τις σπουδές του κι εκεί σχεδίασε το 1953 μια καρέκλα, που έκανε μεγάλη εντύπωση. Ηταν η περίοδος της έκρηξης του στυλ μετά την Αμερική και στην Ευρώπη. Οι καλλιτέχνες έβαζαν την αισθητική έκφραση στην καθημερινότητα κάνοντας τα αντικείμενα απλά, χρηστικά, όμορφα.
Το σχέδιο της καρέκλας το πούλησε αντί 50 στερλινών, αν θυμάται καλά στην αγγλική βιομηχανία παραγωγής επίπλων Hills of London. Τα χρήματα αυτά ενίσχυσαν το φοιτητικό βαλάντιο, αλλά η καρέκλα τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και μετά ήλθε και στην Ελλάδα. Την έβαλαν στη βιτρίνα του καταστήματος του πατέρα του και μια κυρία περαστική που την είδε, μπαίνει μέσα και ρωτάει: «Ο Βαράγκης τώρα πουλάει και έπιπλα για οδοντιατρεία;».
«Εμοιαζε σαν καρέκλα για ηλεκτροσόκ, καθώς είχε κάτι ακτίνες από σπάγκο», θυμάται ο κ. Βαράγκης.
Η πρωτότυπη καρέκλα όμως του άνοιξε τις πόρτες των σπιτιών που ήθελαν να αποκτήσουν στυλ ακολουθώντας τις προτάσεις που έκανε για έπιπλα και εσωτερική αρχιτεκτονική. Το πρώτο σπίτι που έφτιαξε ήταν του βιομηχάνου Αγγελου Κωνσταντακάτου.
Η φυσική κατάληξη των δραστηριοτήτων αυτών ήταν ο κ. Βαράγκης να ιδρύσει δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο.
«Ημαστε τότε τρεις που δουλεύαμε έντονα στην Αθήνα: ο Αντώνης Κιτσίκης, η Ρέτη Σπυροπούλου κι εγώ. Ημαστε το νέο αίμα που ξεκίνησε την ιστορία της διακόσμησης στην Ελλάδα. Ηταν η εποχή της έκρηξης της πολυκατοικίας. Εριχναν όλα τα ωραία σπίτια και έφτιαχναν πολυκατοικίες. Το διαμέρισμα είχε αποκτήσει αξία κοινωνικής προβολής. Δεν σε θεωρούσαν επιτυχημένο αν δεν είχες διαμέρισμα» λέει.
Ο ίδιος ως αρχιτέκτονας αντιδρά σε αυτή την καταστροφή και αρχίζει να αγοράζει όσα νεοκλασικά κτίρια μπορούσε να διασώσει, μετατρέποντάς τα σε εκθετήρια επίπλων.
Αρχές της δεκαετίας του ’60 ο πατέρας του αποχωρεί από την επιχείρηση και την αναλαμβάνει εκείνος, με πρώτο μέλημα την αναδόμησή της: ανοίγει μαγαζί στη Βουκουρεστίου και χρησιμοποιεί μόνο γυναίκες ως συνεργάτριες. Φυσικά και τη σύζυγό του Ελένη! Για πρώτη φορά σε καταστήματα επίπλων κάνουν την εμφάνισή τους κυρίες ωραίες, μορφωμένες, με έντονη προσωπικότητα.
Το 1962 ιδρύουν νέο πρωτοποριακό εργοστάσιο στην Πεύκη. Σήμερα η διατήρηση στην πρωτοπορία επιβάλλει την ίδρυση νέου εργοστασίου με προοπτική τον 21ο αιώνα. Στόχος η έντεχνη προσωποποιημένη παραγωγή. Μεγαλώνουμε μαζί με την Ελλάδα, λέει χαρακτηριστικά. «Είναι μια μορφή επιβολής στον ανταγωνισμό η νέα μας προσπάθεια. Χρησιμοποιούμε τον σχεδιασμό ως μέσον εμπορικής επιβολής, όπως οι μόδιστροι. Πουλάμε ντιζάιν σε τιμές προσιτές στην αστική τάξη. Εμείς δεν δουλεύουμε μόνο για τους άρχοντες. Η παράδοσή μας είναι να λατρεύουμε το ωραίο και το τέλειο και όχι το γρήγορο» εξηγεί.
Εχει όμως δουλέψει και για τους «άρχοντες». «Διά χειρός Βαράγκη» έχουν γίνει οι αναπαλαιώσεις του Μεγάρου Μαξίμου, των Παλαιών Ανακτόρων, του Καστέλο Μπιμπέλι στην Κέρκυρα. Από τις δουλειές του που ξεχωρίζει είναι τα έπιπλα για το Μέγαρο Μουσικής. Και ο πατέρας του είχε κάνει κάποιους χαρακτηριστικούς αθηναϊκούς χώρους, όπως το ζαχαροπλαστείο «Ζώναρ’ς», τον κινηματογράφο «Ορφέα» αλλά και το θρυλικό ξενοδοχείο «Λούσυ» της Χαλκίδας.
Το 1990 η Ευρωπαϊκή Ενωση βράβευσε και δύο Ελληνες μεταξύ αυτών που χρησιμοποιούν τον σχεδιασμό ως μέσον επιβολής των προϊόντων τους. Ηταν ο κ. Λαλαούνης και ο κ. Βαράγκης.
Η επιτυχής αυτή πορεία, που μεταφράζεται σε τζίρους που αγγίζουν τα 2 δισ. δρχ., τους επέτρεψε σήμερα να φτιάχνουν με αυτοχρηματοδότηση στο Σχηματάρι ένα εργοστάσιο κόστους 1,3 δισ. και να μπαίνουν από τον Μάιο στο Χρηματιστήριο.
Το εργοστάσιο άρχισε να κτίζεται τον περασμένο Νοέμβριο και τον Ιούλιο θα λειτουργήσει. Το προσωπικό του ήδη εκπαιδεύεται στη Γερμανία. Ο χώρος στην Πεύκη, όπου το σημερινό εργοστάσιο, θα δοθεί για οικιστική ανάπτυξη.
Ο κ. Βαράγκης λέει ότι σιγά σιγά αποσύρεται δίνοντας τα ηνία στην τέταρτη γενιά Βαράγκη, στον γιο του Δημήτρη που ήδη είναι ένας πετυχημένος αρχιτέκτονας. Εχει αρχίσει, όπως ομολογεί, να φροντίζει για την υστεροφημία του και με τη γυναίκα του Ελένη φτιάχνουν ένα Ιδρυμα που στόχο θα έχει τη δημιουργία σχολών για μικροεπιπλοποιούς, έτσι που και η εθνική οικονομία να ωφεληθεί αλλά και οι άνθρωποι διαφόρων περιοχών να μάθουν μια τέχνη που θα τους επιτρέψει να ζήσουν καλύτερα. Μια τέτοια σχολή ήδη ετοιμάζεται στην Επίδαυρο και θα προχωρήσουν στη Μακρυνίτσα, στην Αγιάσο…
Να αποσυρθεί; Μα ήδη φτιάχνουν ένα πρότυπο εμπορικό κέντρο στη Θεσσαλονίκη και είναι πολύ ευτυχής γι’ αυτό. Αγαπά την πόλη και τους ανθρώπους της. Εχει κέφι για δουλειά. «Αν δεν μεταφέρουμε το κέφι μας στη δουλειά μας, θα ψοφήσουμε» καταλήγει ο άνθρωπος που θέλει να χαρακτηρίζεται μόνο «αισθητικός εκφραστής»!
