Η αυτοτελής δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος για «σωστή πολιτική συμμαχιών» και η θέση ότι «κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους» αναδεικνύονται ως κρίσιμης σημασίας ζητήματα από το ΚΚΕ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την εκδήλωση για την 70η επέτειο από την ίδρυση του ΕΑΜ, το βράδυ της Τετάρτης, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα περιέλαβε αυτά τα στοιχεία στα κομβικά συμπεράσματα από την εαμική αντίσταση για την στρατηγική και τακτική «του επαναστατικού εργατικού κινήματος», με ιδιαίτερη , όπως είπε, αξία σήμερα.
«Η αυτοτελής δράση του ΚΚ είναι όρος για σωστή πολιτική συμμαχιών, ναι μεν αυτή προϋποθέτει συμβιβασμούς αλλά αυτοί δεν μπορεί να καθορίζονται από την συγκυρία, να θέτουν σε δεύτερη μοίρα την στρατηγική, να υποτάσσονται στις ανάγκες της μιας ή της άλλης εκλογικής μάχης», σημείωσε.
Εκτενή αναφορά έκανε η κυρία Παπαρήγα στην πρόταση για την «ενότητα της αριστεράς», σημειώνοντας ότι αυτή υποκαταστάθηκε με ένα «κήρυγμα για την συγκρότηση ενός νέου, σύγχρονου ΕΑΜ». Επεσήμανε ότι πρόκειται για μια φράση «που χαϊδεύει αυτιά, κεντρίζει την συγκίνηση και τον συναισθηματισμό, με σαφή όμως πολιτική πρόθεση να ψαρέψει στα θολά νερά».
Μάλιστα, απάντησε στον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρα, χωρίς να τον ονοματίζει, σχετικά με την αναφορά του ότι η ηγεσία του Περισσού θα διαπράξει λάθος ανάλογο με εκείνο της συμφωνίας της Βάρκιζας του 1945 αν συνεχίσει την αρνητική του στάση απέναντι στο αίτημα για ενότητα.
Οπως είπε χαρακτηριστικά η κυρία Παπαρήγα η πρόταση για «νέο ΕΑΜ» συνοδεύεται «και με τον απειλητικό εκβιασμό του τύπου ότι όποιος δεν συμφωνήσει θα επαναλάβει το λάθος της Βάρκιζας, θα υποταχθεί στην αστική τάξη. Δεν πρόκειται για μια ειλικρινή μεταμέλεια επειδή οι περισσότεροι από τους πατριάρχες και ηγέτες του οπορτουνισμού, θεωρούσαν ότι η Βάρκιζα ήταν υποχρεωτικός συμβιβασμός, ότι μας τον επέβαλλαν οι έξω. Με αυτό το κριτήριο και εμείς ανταπαντάμε ότι το να κάνεις μια φορά το λάθος της Βάρκιζας από έλλειψη επάρκειας, ικανότητας, και όχι βεβαίως γιατί έγινες ξαφνικά προδότης και φοβισμένος, είναι κακό πολύ κακό δεν συμψηφίζεται με τίποτε, όμως δεν συγκρίνεται όταν έχεις επιλέξει διαδοχικά ούτε μια, ούτε δύο, αλλά πολλές «Βάρκιζες»».
Κατά την κυρία Παπαρήγα, τα περί «νέου ΕΑΜ» ακουμπάνε «στην πρόσκαιρη ικανοποίηση των ανυπόμονων λαϊκών μαζών να βρεθεί ένας ήπιος τρόπος να σταματήσει η βαρβαρότητα των μέτρων της κυβέρνησης και έστω να γυρίσουμε στην κατάσταση προ Μνημονίου. Κολακεύει συνειδητά τις αυταπάτες λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα μεσοστρωμάτων, ότι είναι δυνατόν με μια εκλογική έφοδο να προκύψει μια προοδευτική κυβέρνηση που θα διαπραγματευθεί μέσα στους κανόνες της ΕΕ και με την βοήθεια των κανόνων της, ώστε να επιστρέψουμε στην προ του Μνημονίου κατάσταση, λες και το Μνημόνιο ήταν μια συνομωσία, κάτι το ξαφνικό. Λες και στην περίοδο πριν το Μνημόνιο, και συγκεκριμένα από το 1992 δεν έγιναν διαδοχικά αποφασιστικά βήματα στρατηγικής ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, αποκρατικοποιήσεων, συμμετοχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ή ότι χωρίς ρήξη και αποχώρηση από την ΕΕ είναι δυνατόν μια χώρα, οποιαδήποτε να κινείται σε μη φιλομονοπωλιακή κατεύθυνση, σε φιλεργατική, φιλολαϊκή».
Και συμπλήρωσε: «Ο οπορτουνισμός από τη φύση του ρέπει στην ικανοποίηση αυταπατών, υποκύπτει στην πίεση της αγανάκτησης, κρύβει όσο μπορεί την στρατηγική του και την δίψα για συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης (…). Πολύ εύκολα περνάει από τον ανοικτό συμβιβασμό στο όνομα του ρεαλισμού στην ανατρεπτική ρητορεία, με ένα κενό περιεχομένου πολιτικό λόγο. Χωρίς ίχνος σεβασμού στις εργατικές λαϊκές κοινωνικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα, που οι λαοί ίδρωσαν στην προσπάθεια να κτίσουν μια νέα κοινωνία, το μόνο που αδιάντροπα λένε είναι ότι ο σοσιαλισμός θα έλθει στην Δευτέρα παρουσία. Εδώ ταιριάζει πολύ καλά η ρήση του Μαρξ ότι «η παράδοση νεκρών γενεών βαραίνει σαν ένα βουνό στο μυαλό των ζωντανών»».
Για να καταλήξει: «Ένα πράγμα παραμένει σταθερό στην αέναη ταλάντευση του οπορτουνισμού, ο φόβος ως και το μίσος για την κοινωνική επανάσταση, για την εργατική εξουσία».
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, σε συνθήκες κρίσης και μάλιστα με τα χαρακτηριστικά της σημερινής, «αντικειμενικά η διέξοδος» από αυτόν τον φαύλο κύκλο, ταυτίζεται με την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, και την διαγραφή του χρέους.
