ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ της Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι ιδιαίτερα καλά. Το λεξιλόγιό της συνίσταται βασικά σε τρεις λέξεις: «merci», «non», «oui». Την πρώτη τη χρησιμοποιεί σε κάθε συνάντησή της με Γάλλους, τις άλλες δύο εναλλάξ, ανάλογα με την περίπτωση. Την περασμένη Παρασκευή, κατά τις συνομιλίες της με τον Νικολά Σαρκοζί στο Βερολίνο, ήταν η σειρά του «Οui». Υπό την πίεση του γάλλου προέδρου η «Μαντάμ Νοn», όπως την αποκαλεί ο γαλλικός Τύπος, είπε το μεγάλο «ναι» στην αποκλειστικά εθελούσια συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στο δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. Οι ως τότε μεγαλόστομες διαβεβαιώσεις της, ότι οι ιδιώτες θα συμμετάσχουν θέλουν δεν θέλουν σε αυτό, είχαν εξαφανιστεί. Η συμμετοχή τους είχε μετατραπεί σε απλή υποσημείωση του δεύτερου πακέτου. «Η Μέρκελ συνθηκολογεί μπροστά στον Σαρκοζί» ήταν αμέσως μετά η κρίση της έγκυρης «Suddeutsche Ζeitung». Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν και τα σχόλια πολλών άλλων μέσων ενημέρωσης.
Από τις δηλώσεις που έκαναν οι δύο πολιτικοί ηγέτες στην κοινή συνέντευξή τους προκύπτει ότι η συνθηκολόγηση της κυρίας Μέρκελ είναι, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο, πλήρης. Από τις τέσσερις «αρχές» του κ. Σαρκοζί, επάνω στις οποίες θα στηριχθεί το δεύτερο πακέτο (εθελούσια συμμετοχή ιδιωτών, κανένα πιστωτικό γεγονός, σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όσο το δυνατόν ταχύτερη συγκρότηση του πακέτου), λείπει εντελώς η «ουσιώδης» συμμετοχή των ιδιωτών, έτσι όπως την οραματιζόταν ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Αυτή, σύμφωνα με τον ίδιο, θα έπρεπε να φθάσει στα 30-35 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου στο ένα τρίτο του αναμενόμενου συνολικού ποσού. Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, όμως, μετά τη συνάντηση της Παρασκευής είναι ζήτημα αν θα ξεπεράσει ένα μονοψήφιο αριθμό σε δισεκατομμύρια. Ωστόσο, εκτός από «αρχές», η συνάντηση αυτή δεν απέφερε άλλα χειροπιαστά αποτελέσματα. Οι «τεχνικές λεπτομέρειες», ειπώθηκε, θα καθοριστούν «εν ευθέτω χρόνω» και το πακέτο θα είναι έτοιμο αργότερα – τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο, κανένας από τους δύο δεν ήξερε να πει ακριβώς.
Η ολιγωρία αυτή είναι προφανώς – επί μέρους- εσκεμμένη. Η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί δεν θέλουν να προσφέρουν την πίτα στο ελληνικό πιάτο προτού βεβαιωθούν ότι η Βουλή των Ελλήνων θα ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα στο τέλος Ιουνίου.
Επιπλέον, δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν βασικούς υποστηρικτές τους: η καγκελάριος τους βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών- Ελεύθερων Δημοκρατών, στους οποίους έχει υποσχεθεί την υποχρεωτική συμμετοχή των ιδιωτών, ο γάλλος πρόεδρος τους μεγαλοτραπεζίτες της πατρίδας του, στους οποίους έχει υποσχεθεί το αντίθετο.
Ταυτόχρονα όμως είναι και έκφραση μιας απέραντης αμηχανίας. Οι αγορές έχουν ξεγράψει οριστικά την Ελλάδα από τον οικονομικό χάρτη και αυτό αποτυπώνεται καθημερινά στα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα έλεγε κανείς, το πρώτο μέλημα των δύο πολιτικών θα έπρεπε να είναι η άμεση πυροσβεστική επέμβαση. Το αντίθετο συμβαίνει. Η ολιγωρία μετατρέπεται σε «αφασία», που θέτει σε κίνδυνο και την ευρωζώνη.
Αυτό αποτελεί φυσικά βούτυρο στο ψωμί της γερμανικής αντιπολίτευσης. «Η γραμμή της Μέρκελ και του Σαρκοζί για την Ελλάδα αποτελεί σκέτη συμφορά» δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκάμπριελ. «Αντί να προχωρήσουν με θάρρος, επέδειξαν απελπισία και αμηχανία σε όλο τους το μεγαλείο. Το μόνο που κάνουν είναι να κλείνουν το μάτι στο δικό τους εσωκομματικό συμφέρον.Ετσι καταστρέφουν την Ευρώπη». Αυτό το φαινόμενο «παράλυσης», λέει ο ίδιος, πρέπει να καταπολεμηθεί με ένα μακρόπνοο πρόγραμμα δράσης για την ανάρρωση της Ελλάδας, στην αρχή του οποίου θα πρέπει να βρίσκεται «ένα αποτελεσματικό “κούρεμα” χρέους, όπου οι πιστωτές θα παραιτηθούν από σημαντικό μέρος των απαιτήσεών τους». Το υπόλοιπο θα έλθει από «αναπτυξιακές ενέσεις» με χρήματα από ευρωομόλογα, καθώς και έναν φόρο επί των διεθνών χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
