Περίσσευαν τις προηγούμενες μέρες οι κυβερνητικές αγωνίες στο Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το σκάνδαλο των γεωργικών επιδοτήσεων, για αυτή την οργανωμένη λεηλασία των κοινοτικών πόρων από νεοδημοκρατικά συστήματα και κυκλώματα με ψευδείς δηλώσεις καλλιεργειών σε απίθανα μέρη και εμφάνιση απίστευτων πληθυσμών αερομεταφερόμενων αιγοπροβάτων σε ανύπαρκτα βοσκοτόπια ανά την Ελλάδα.
Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διοχετεύθηκαν παράνομα σε πρόσωπα ανυπόληπτα, μέσω αυτού του διασυνδεδεμένου και προστατευόμενου από τους επικεφαλής του ΟΠΕΚΕΠΕ γαλάζιου δικτύου.
Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός έσπευσαν να οχυρωθούν πίσω από τη διαχρονικότητα του σκανδάλου, να καταστήσουν τους πάντες συνενόχους, υπολογίζοντας ότι έτσι θα αμβλύνουν τις εντυπώσεις. «Πάντα συνέβαιναν αυτά, μην κάνετε πως δεν γνωρίζετε» είναι το επιχείρημα.
Για αυτό και προέκριναν τη λύση της Εξεταστικής Επιτροπής, που θα διερευνήσει τη λειτουργία του ΟΠΕΚΕΠΕ από την ίδρυσή του το 1998, με προφανή σκοπό να διαχυθούν οι ευθύνες σε όλα τα κατά καιρούς κυβερνητικά κόμματα και έτσι να υπηρετηθεί η κυβερνητική επαγγελία της υποτιθέμενης εξυγίανσης και διεκδίκησης των κλεμμένων.
Ωστόσο είναι τόσο κραυγαλέα η εμπλοκή των νεοδημοκρατικών παραγόντων που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Εξ ου και η περίσσια αγωνία των βουλευτών και ο εκνευρισμός που διέκρινε τον Πρωθυπουργό. Σε σημείο που στο Περιστύλιο οι βουλευτές να διερωτώνται αν «αντέχουμε και πόσο».
Θύμιζε η όλη κατάσταση το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων το καλοκαίρι του 2007, τότε που και πάλι ένας επιτήδειος νεοδημοκρατικός μηχανισμός επιχείρησε τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
Και τότε οι νεοδημοκράτες βουλευτές αγωνιούσαν και ρωτούσαν τον αρμόδιο υπουργό Σάββα Τσιτουρίδη «αν αντέχουμε και πόσο». Τη λύση σε εκείνη την αμαρτωλή περίοδο έδωσαν οι καταστροφικές πυρκαγιές της Πελοποννήσου. Προσέφεραν τη διέξοδο των εκλογών και το σκάνδαλο χάθηκε στα αποκαΐδια της πύρρειας εκλογικής νίκης.
Ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί μια αντίστοιχη καταστροφή για να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση εμπιστοσύνης που βαραίνει την κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι τα σκάνδαλα είναι πολλά και η έκθεση της κυβέρνησης μεγάλη.
Εχει εισέλθει πια στον έβδομο χρόνο διακυβέρνησης, κινείται πλέον στο όριο της διάρκειας παραμονής στην εξουσία των κυβερνήσεων στην Ελλάδα, ο λαός δεν είναι ενθουσιασμένος από τα προπαγανδιζόμενα επιτεύγματα, δεν βλέπει να διαχέονται κατά τις προσδοκίες τα όποια αποτελέσματα της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός έχει φθαρεί, μοιάζει απόμακρος και αποξενωμένος από την κοινωνία, η αξιοπιστία του έχει υποχωρήσει και, το χειρότερο, το όραμά του πλέον, αυτό της δημιουργίας νέου πλούτου και της αυτόματης, μέσω των αγορών, αναδιανομής του, δεν συγκινεί, ούτε κινητοποιεί τους πολίτες.
Οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως πώς, θεωρούν ότι πορεύεται με την παρέα και τον κύκλο του, με τα συμφέροντα που τον συνοδεύουν και μόνο με αυτά, παρά με τον λαό, τον οποίο παρεμπιπτόντως συχνά-πυκνά επικρίνει επικαλούμενος τον λόγο του συγχωρεμένου Θόδωρου Πάγκαλου, εκείνο το άδικο για τους περισσότερους «μαζί τα φάγαμε».
Περιττό να σημειώσουμε ότι και η ατμόσφαιρα εντός του κόμματός του δεν είναι καλύτερη. Αν εξαιρέσει κανείς τον σκληρό πυρήνα των υποστηρικτών και προπαγανδιστών της υποτιθέμενης υπεροχής του, όλοι οι άλλοι στέκονται απέναντι και προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα.
Σώζεται επί του παρόντος ο κ. Μητσοτάκης από τον κατακερματισμό της αντιπολίτευσης και από την αδυναμία της να παρουσιάσει ένα συνεκτικό και αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα και τους πολίτες. Αλλά αυτό δεν θα το έχει για πάντα.
Οπως και να έχει, ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Ο κ. Μητσοτάκης είχε πολλές ευκαιρίες και τον χρόνο μαζί του. Σπατάλησε τις ευκαιρίες και ξόδεψε τον χρόνο. Νομοτελειακά πια οδεύει προς την έξοδο.
