Το TikTok με βομβαρδίζει με Labubu. Με βιντεάκια όπου πασίχαρα κορίτσια και αγόρια έχουν αγοράσει και κάνουν unboxing (διαδικασία εξαιρετικά δημοφιλής στο καταναλωτικό Διαδίκτυο) τα μικροσκοπικά χνουδωτά τερατάκια. Για τους μη γνωρίζοντες, τα Labubu είναι η νέα μόδα, κάτι ασχημούλικα κουκλάκια με δόντια πριονωτά, μάτια γουρλωμένα και κορμί τριχωτό που άνθρωποι όλων των ηλικιών από όλον τον κόσμο κρεμάνε στις τσάντες τους.
Δημιουργός τους είναι ο Kasing Lung, γεννημένος στο Χονγκ Κονγκ και μεγαλωμένος στο Βέλγιο, ο οποίος από μικρός ζωγράφιζε πλάσματα που έμοιαζαν να έχουν βγει από παραμύθια – όχι όμως από τα παραμύθια που έχουν happy end. Μεγαλώνοντας, σχεδίασε το σύμπαν των αποκαλούμενων «The Monsters», μια σειρά από τερατάκια από την οποία προέκυψαν και τα Labubu.
Η κινεζική εταιρεία POP MART τα μεταμόρφωσε σε μαζικό trend, το οποίο πωλείται πλέον σε εξωφρενικές τιμές με την πρακτική των blind boxes, δηλαδή συσκευασμένα σε κουτιά που τα αγοράζεις χωρίς να ξέρεις τι έχουν μέσα, εν προκειμένω ποιο από τα χρωματιστά κουκλάκια. Ετσι τα Labubu έγιναν μέρος μιας παγκόσμιας κουλτούρας που ανατρέπει τα στερεότυπα της ομορφιάς, του τρυφερού και του γλυκού. Εγιναν τα τερατάκια που θέλουν να έχουν όλοι!
Και εκείνα και τα πιο οικονομικά, feaux «αδελφάκια» τους, τα αποκαλούμενα «Lafufu», που έχουν κατακλύσει την αγορά. Τι είναι αυτό που κάνει έναν ενήλικο με υποχρεώσεις, λογαριασμούς και οικογένεια να αγοράζει κούκλες; Πιθανώς η ανάγκη του να κάνει μια χαζομάρα. Να ξεφύγει για λίγο από αυτά που τον τρομάζουν, από τις δυσοίωνες διεθνείς εξελίξεις, από την κρίση στον γάμο του, από τη ΔΕΗ, από τα κοινωνικά μίση, από τα έξυπνα ρολόγια που κάθε πρωί τον κατηγορούν που δεν κοιμήθηκε καλά!
Ας πούμε πως τα Labubu, αν και τέρατα, είναι πολύ γλυκύτερα από τα τέρατα που συναναστρέφεται καθημερινά. Είναι τερατάκια τσέπης που τα κάνεις ό,τι θέλεις και που δεν σε καταπιέζουν, δεν σε διακόπτουν όταν μιλάς, δεν σχολιάζουν το βάρος σου, δεν σε κρίνουν. Μπορεί να είναι διαφυγή. Μπορεί να είναι ψυχικό botox. Μπορεί να είναι το τελευταίας τεχνολογίας ηρεμιστικό. Και μια μικρή πράξη αντίστασης στον κυνισμό και στον χρόνο.
Ενας τρόπος να θυμηθείς το παιδί που ήσουν. Δεν έχω αγοράσει ούτε σκοπεύω να αγοράσω Labubu, όχι επειδή σνομπάρω τις μόδες (που δεν τις σνομπάρω), αλλά κυρίως επειδή τα βρίσκω πολύ ακριβά και επειδή δεν τα χρειάζομαι. Διασκεδάζω όμως όταν τα χαζεύω. Και καταλαβαίνω την κυρία που μπαίνει στο μετρό με τρία Labubu κρεμασμένα στην τσάντα της. Νομίζω πως έτσι, όταν ο κόσμος γίνεται υπερβολικά σοβαρός, αντιδρά κάνοντας ένα μικρό αστείο, λέγοντας «όχι» στον ενήλικο τρόμο.
Δεν είναι ανάγκη να τα αγοράσεις για να κατανοήσεις την ανάγκη πίσω από αυτά. Αρκεί να τα δεις όπως είναι: όχι απλώς ως μόδα, αλλά ως χαμόγελο, ως μια διαμαρτυρία για τα χρόνια που περνούν χωρίς να σε ρωτήσουν, ως μια σκανταλιά. Στην τελική, υπάρχουν χειρότεροι τρόποι να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα από το να πας στη δουλειά σου με ένα Labubu να σε κοιτάζει σατανικά από το φερμουάρ της τσάντας σου. Ή όχι και τόσο σατανικά. Μπορεί απλώς να σου κλείνει το μάτι.
