Θέμα χρόνου ήταν να υλοποιηθούν οι ευρωπαϊκές προθέσεις για την αμυντική συνεργασία με την Τουρκία, καθώς οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας αλλάζουν ραγδαία και φυσικά η ισχυρότερη στρατιωτικά και πληθυσμιακά αυτή χώρα, που κατάφερε εδώ και καιρό να εκμεταλλευθεί την καίρια στρατηγική της θέση, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να προωθήσει τα δικά της αμυντικά συμφέροντα.
Και το ερώτημα είναι τι θα σημάνουν όλα αυτά για εμάς, με τα γνωστά διμερή προβλήματα να παραμένουν ανοικτά εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια, καθώς στο παρελθόν χάθηκαν αρκετές ευκαιρίες για την επίλυσή τους. Ενώ τώρα στην Κύπρο παρουσιάζεται ίσως μια νέα δυνατότητα διευθέτησης, με τον νέο τουρκοκύπριο ηγέτη να έχει ανοικτά διακηρύξει τη στήριξή του στη Δικοινοτική Ομοσπονδία και τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών να διακηρύσσει ότι «το πρόβλημα στο Αιγαίο δεν είναι πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί».
Κουβέντες βέβαια που θα φανούν στην πράξη τι ακριβώς μπορεί να σημαίνουν, αλλά που δεν θα πρέπει να αγνοηθούν, καθώς τώρα στην ευρύτερη περιοχή μας δημιουργείται ένα νέο σκηνικό στο οποίο η Τουρκία διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τα δικά μας συμφέροντα.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στο καίριο ζήτημα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο είχαμε χάσει μια σημαντική ευκαιρία όταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επί κυβερνήσεως Σημίτη, είχε συμφωνηθεί μια, καταρχήν, διαφοροποιημένη επέκταση αυτών των πολύκροτων υδάτων. Συμφωνία την οποία δεν εφήρμοσε η κυβέρνηση Καραμανλή που ακολούθησε στηριζόμενη στη θεωρία ότι «η καλύτερη λύση είναι η μη λύση».
Γεγονός που οδήγησε την Τουρκία να επανέλθει στην υιοθέτηση της σκληρής στάσης της, ότι δεν αποδέχεται πουθενά την επέκταση πέραν των 6 μιλίων. Το γνωστό Casus Belli. Ενώ ως προς το Κυπριακό οι Ελληνοκύπριοι είχαν απορρίψει το Σχέδιο Αναν που προέβλεπε, παρά τις όποιες αδυναμίες του, την ένταξη μιας ενωμένης Κύπρου στην ΕΕ. Για να μην αναφερθούμε και πάλι στο φιάσκο του Κραν Μοντανά όπου η Λευκωσία δεν δέχθηκε τη σταδιακή απομάκρυνση των κατοχικών δυνάμεων.
Αλλά όλα αυτά τα δυσάρεστα ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Ενα παρελθόν που δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ευρύτερη περιοχή μας, με τους δύο πολέμους στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή και με μια Τουρκία να διεκδικεί τον ρόλο ρυθμιστή στο πλαίσιο μιας de facto περιφερειακής υπερδύναμης, αρνούμενης να δεχθεί ακόμη και τα γνωστά δημοκρατικά κριτήρια της Κοπεγχάγης που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν κάποια μέρα στην ένταξή της στην ΕΕ.
Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο Ερντογάν στον γερμανό καγκελάριο, που τον υποδέχθηκε στην Αγκυρα για τη γνωστή συμφωνία για τα F-16: «Μπορεί να υπάρχουν τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, αλλά εμείς έχουμε τα κριτήρια της Αγκυρας». Μια φράση που συνοψίζει, κατά τον πιο κυνικό τρόπο, το πώς κινείται τώρα στην περιοχή μας η Τουρκία. Γεγονός όμως που επιβάλλει όχι την επανάληψη της άρνησης διαλόγου από την Ελλάδα, που οδήγησε τελικά στην περαιτέρω σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων, αλλά αντίθετα την επιδίωξη ενός νέου, για να διαπιστωθεί, αν μη τι άλλο, ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις που εξέφρασε ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών.
