Την Παρασκευή ο Νίκος Ανδρουλάκης περιέγραψε σε μια ανάρτησή του, η οποία συγκεφαλαίωνε αποκαλύψεις των μέσων ενημέρωσης και της ομιλίας του βουλευτή Επικρατείας του ΠαΣοΚ Παναγιώτη Δουδωνή στη Βουλή, την καταλήστευση των ΕΛΤΑ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε: Υποκαταστήματα στην περιφέρεια έκλεισαν για ενοίκιο μόλις 270 ευρώ, ενώ τα κεντρικά γραφεία κοστίζουν 180.000 ευρώ τον μήνα. Πάνω από 300.000 ευρώ δαπανήθηκαν για έπιπλα και διακόσμηση σε γραφεία γενικών διευθυντών, που από δύο έγιναν επτά και ο μισθός τους από 55.000 ευρώ έφτασε τα 125.000 ευρώ. Περί τα 50 εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν με απευθείας αναθέσεις για συμβουλευτικές και νομικές υπηρεσίες. 836.000 ευρώ δωρίστηκαν από τη διοίκηση του Οργανισμού σε «γαλάζιους» υποψήφιους βουλευτές και ευρωβουλευτές. 3.000 ευρώ διατέθηκαν για εικόνες, δεκαοκτώ μέρες μετά την απόφαση για το λουκέτο. 461.000 ευρώ δαπανήθηκαν για ασφαλιστήριο συμβόλαιο κάλυψης ευθυνών των στελεχών της διοίκησης τέσσερις ημέρες αφού αποφασίστηκε το κλείσιμο των υποκαταστημάτων.
Τα ΕΛΤΑ χάνουν μερίδιο, συμπέρανε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, όχι γιατί «μίκρυνε η πίτα», αλλά διότι κάποιοι φρόντισαν να τη μοιράσουν αλλού, απαξιώνοντας παράλληλα τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. «Δεν ήταν λάθος πολιτική, ήταν επιλογή» καταγγέλλει. Το ζήτημα είναι ευρύτερο και δεν αφορά απλώς την ασυδοσία μιας συγκεκριμένης διοίκησης.
Τι θα γίνει όταν θα αντιμετωπίσει κάποιο ζωτικό πρόβλημα ο ΟΑΣΑ ή η ΕΥΔΑΠ, που όπως και τα ΕΛΤΑ ανήκουν στο Υπερταμείο; Οι περισσότεροι πολίτες δεν έμαθαν ποτέ ποιοι δημόσιοι οργανισμοί, εταιρείες και επιχειρήσεις του Ελληνικού Δημοσίου μεταφέρθηκαν στο Υπερταμείο. Ποιος διασφαλίζει ότι το «ατύχημα» των ΕΛΤΑ δεν θα συμβεί ξανά στον παραδίπλα οργανισμό και ότι δεν θα καταλήξουμε σε έναν ακόμα ακρωτηριασμό μιας επιχείρησης κοινής ωφέλειας;
Ενας υπουργός που έχει υπό την ευθύνη του κάποιους τέτοιους οργανισμούς εξομολογείται ότι έχει χάσει τον ύπνο του. Και μάλλον δεν είναι ο μόνος. Η υπουργική αϋπνία δεν λύνει το πρόβλημα ούτε των οργανισμών που εποπτεύει ούτε της κοινωνίας, πολύ περισσότερο της χώρας.
Στα ΕΛΤΑ, συγκεκριμένα, έγιναν πολύ περισσότερα από το κλασικό φαγοπότι. Αν πιστέψουμε τα συναρμόδια υπουργεία, ο προγραμματισμός του Υπερταμείου τον Φεβρουάριο όχι μόνο δεν προέβλεπε περιορισμό δραστηριοτήτων, αλλά αντιθέτως είχε πλάνο επέκτασης σε νέα σημεία, όχι ταχυδρομεία, ενίσχυση της δραστηριότητας με υβριδικά καταστήματα μέσα σε άλλες επιχειρήσεις. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, το Υπερταμείο άρχισε να συζητεί εισήγηση των ΕΛΤΑ για μείωση καταστημάτων κατά τον Ιούνιο. Τον Οκτώβριο ο Οργανισμός «έσκασε» στα χέρια τους.
Τι έγινε έκτοτε; Στην κυβέρνηση εξακολουθούν να προβληματίζονται, να αλληλοϋπονομεύονται και να αφήνουν στον αυτόματο πιλότο κρίσιμες υπηρεσίες. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, όχι μόνο του κόστους ζωής αλλά και της καθημερινής μετακίνησης και των συγκοινωνιών, παραδείγματος χάριν, έχει συνέπειες στη δημοφιλία της κυβέρνησης. Αλλά το πολιτικό κόστος είναι το λιγότερο. Πού θα βρίσκει το κράτος τα πρόσθετα, μεγάλα κονδύλια για να μπαλώνει τις τρύπες των κάθε είδους ΕΛΤΑ όταν θα στερέψει το Ταμείο Ανάκαμψης; Εκτός αν βάλει τους διευθύνοντες συμβούλους και τους γενικούς διευθυντές να πουλήσουν καναπέδες, σαλονάκια, κουρτίνες και όλη την οικοσκευή της απατηλής γοητείας της εξουσίας. Οσο να ‘ναι, από ξεπούλημα κάτι θα έχουν μάθει.
