Ποια είναι η πραγματική εικόνα της Ελλάδας; Τα αντιαισθητικά και φίσκα από μαγκιά πλάνα με τον «Φραπέ» στην εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τα φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις Βρυξέλλες, αμέσως μετά την καθολική επικράτηση του Κυριάκου Πιερρακάκη στη διαδικασία για την εκλογή νέου προέδρου του Eurogroup;
Αυτή είναι μια ερώτηση που αφορά όλους μας, αλλά λίγο περισσότερο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Λογικά δεν θα ήθελε να απαντήσει, αξιοποιώντας κι αυτός το δικαίωμα της σιωπής, αποφεύγοντας το ψευτοδίλημμα της εβδομάδας. Αλλωστε και οι δύο εικόνες είναι από τη δική του Ελλάδα. Αυτή του 2.0.
Ο μεν Γιώργος Ξυλούρης εκπροσωπεί αυτή των μηχανισμών, των υπόγειων διαδρομών και των νταραβεριών, ο δε Πιερρακάκης εκείνη των θεσμών, του εκσυγχρονισμού και της ισότιμης και πλέον σε θέση ισχύος συνομιλίας με την Ευρώπη. Η Ελλάδα του «Φραπέ» και αυτή του ανθρακούχου νερού. Η Νέα Δημοκρατία τού χθες και αυτή του αύριο, ανακατεμένες σε ένα ποτήρι που ο Πρωθυπουργός επιμένει να το βλέπει μισογεμάτο.
Δεν είναι όμως. Μισογεμάτο θα ήταν αν η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ είχε οδηγηθεί απευθείας στις δικαστικές αίθουσες, αντί να παρακολουθούμε ένα τσίρκο δεύτερης κατηγορίας, με ατραξιόν έναν άνθρωπο που μοιάζει βγαλμένος από χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς (αν και ο Ντίκενς θα είχε φροντίσει να τον εκπολιτίσει λίγο).
Μισογεμάτο θα ήταν αν αντί να μετράμε κουμπαριές και να πρέπει να δούμε οικογενειακά άλμπουμ, οι δαιδαλώδεις σχέσεις του πολιτικού συστήματος με πρόβατα και βοσκούς να έβγαιναν στο φως χωρίς να χρειαστεί να υποστούμε το σόου της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Οπως μισογεμάτο θα ήταν αν η ξεκάθαρη νίκη του Κυριάκου Πιερρακάκη και η θεσμικά επιβεβαιωμένη επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην κορυφή της Ευρώπης από τον πάτο στον οποίο βρέθηκε πριν από 15 χρόνια δεν είχε πάνω της αυτό το καφετί χρώμα του καραβίσιου φραπέ.
Οπότε, το ερώτημα δεν είναι «ποια Ελλάδα είμαστε», αλλά εκείνο το διαχρονικό «ποια Ελλάδα θέλουμε». Τριάντα λεπτά παρακολούθησης της κατάθεσης του Γιώργου Ξυλούρη είναι ο τρόπος για να καταλήξεις, είτε είσαι περαστικός είτε πρωθυπουργός (είτε περαστικός πρωθυπουργός όπως όλοι), ότι είμαστε αυτό που έχουμε και υπάρχει δρόμος για να γίνουμε αυτό που θέλουμε.
Μέχρι τότε ας μείνουμε με το ότι η νίκη του Κυριάκου Πιερρακάκη είναι το ανθρακούχο νερό που θα μας κάνει να χωνέψουμε πιο εύκολα όσα τρώμε αμάσητα και κυρίως αυτό τον φραπέ που έχει κρυώσει και μας τρύπησε το στομάχι. Ας πιει λίγο και ο Πρωθυπουργός, ίσως έτσι καταλάβει τι μας κάθεται στο στομάχι.
