Τα ριάλιτι δεν αποδίδουν όπως παλιά στην τηλεόραση. Εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά έχουν διαφοροποιηθεί, γιατί το να παρακολουθείς πώς περνούν τη μέρα τους καμιά εικοσαριά άνθρωποι, χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό, έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Και υπάρχει και το TikTok με πολύ περισσότερους για τέτοιες δουλειές – και γούστα.
Ομως, το Ελληνικό Κοινοβούλιο και όσοι το απαρτίζουν δεν φαίνεται να επηρεάζονται από το μειωμένο ενδιαφέρον του κοινού και προς τα shows και προς την πολιτική. Είτε σε απαρτία είτε με «ελεγχόμενη πλειοψηφία», οι αποδέκτες αυτής της περιβόητης λαϊκής εντολής, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές και (αντι)πρόεδροι του Κοινοβουλίου μετατρέπουν το κανάλι της Βουλής και το ίδιο το κτίριο των κάποτε βασιλικών ανακτόρων σε αυλή με γελωτοποιούς.
Από τις μεγάλες νύχτες με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρο της Βουλής, στα χρόνια του αντισυστημικού θιάσου που είχε καθίσει στα έδρανα και τα στασίδια του Κοινοβουλίου, μέχρι τα πρόσφατα ξενύχτια για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με το θεσμικό και επί της διαδικασίας ξεχαρβάλωμα από την υποτίθεται εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Βουλή των Ελλήνων παραμένει μια εντυπωσιακά κωμικοτραγική παράσταση.
Θα έπρεπε να είναι στην Επίδαυρο και όχι στο κέντρο της Αθήνας. Με τόσες φωνές και θεατρινισμούς από όλες τις πλευρές, ο Αριστοφάνης θα ήταν περήφανος για τους – μακρινούς και οριακά αληθινούς – απογόνους του βλέποντας τους μονολόγους του Αδωνη ή τις δωρικές παρεμβάσεις της Ζωής.
Η λύση, λένε, θα είναι ένας νέος κανονισμός της Βουλής όπου με διάφορα τεχνολογικά ευρήματα και ήχους θα αυστηροποιηθούν τα όρια ομιλίας. Ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος οι πολιτικοί μας να εκλάβουν αυτή την αλλαγή σαν αναβάθμιση. Ειδικά όσοι βλέπουν την απονομή των Οσκαρ θα ξέρουν ότι αυτός που κερδίζει λίγο παραπάνω χρόνο μετά το «μπιπ» παίρνει και το περισσότερο χειροκρότημα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μάλιστα πρόθυμος να είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει αυτόν τον νέο, innovative θα λέγαμε, κανονισμό. Βέβαια, από τον Πρωθυπουργό η αλήθεια είναι ότι περιμένουμε να ακολουθήσει πολύ περισσότερο τους πιο ουσιαστικούς κανονισμούς.
Εκείνος είναι που υποστηρίζει ότι η ολοκλήρωση της θητείας είναι δείγμα πολιτικού πολιτισμού και σταθερής κρατικής λειτουργίας. Εκείνος όμως είναι και που εγκρίνει με τη σιωπή του μια αχαλίνωτη ψηφοφορία, σε μια ούτως ή άλλως μειωμένης θεσμικότητας διαδικασία. Δεν γίνεται θεσμικός στα μισά ή σε όσα μας συμφέρουν. Οταν μάλιστα ξυπνάς το συνταγματικό θηρίο που λέγεται Ευάγγελος Βενιζέλος, ελάχιστες μέρες πριν ξεκινήσουν επίσημα τα ιερά – κατά το ΠαΣοΚ πάντα – μπάνια του λαού, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν διάβασες καλά. Και αυτό δεν ήταν ο Κανονισμός της Βουλής.
