«Μια παρέα φίλων ενώνεται ξανά μετά από χρόνια». Δεν συνέβη μόνο στη «Μεγάλη ανατριχίλα» του Λόρενς Κάσνταν, τη γλυκόπικρη ταινία του 1983 που περιγράφει τις ματαιώσεις και τα αδιέξοδα της επαναστατημένης γενιάς των 60s. Συνέβη, από μια άποψη, και στο «Παλλάς» πριν από λίγες μέρες. Η εκδήλωση για την «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα στο θέατρο της Βουκουρεστίου ήταν ό,τι πιο «ενωτικό» έχει να παρουσιάσει η Αριστερά εδώ και χρόνια. Οι ματαιώσεις και τα αδιέξοδα των επαναστατών των 10s είχαν περιγραφεί ήδη στο βιβλίο του και σε έναν αξιοσημείωτο όγκο από χαρτί που έφτασε τις 700 τόσες σελίδες.
Ωραία, αλλά ποιον αποχαιρέτησε η παρέα στο «Παλλάς», εξίσου γλυκόπικρα, για το ταξίδι του στην αιωνιότητα; Οχι κάποιον παλιό φίλο όπως στην ταινία. Η παρέα είπε «αντίο» στον ΣΥΡΙΖΑ και στην «πρώτη φορά Αριστερά». Ανομολόγητα, από τους εναπομείναντες και τους διασπασμένους Συριζαίους που κάθονταν δίπλα-δίπλα στα καθίσματα της πλατείας. Ομολογημένα, από τον ίδιο τον Τσίπρα που από τη σκηνή και ως αναγεννημένη ψυχή της παρέας επαγγέλθηκε μια «νέα Μεταπολίτευση». Big chill;
«Η μεγάλη ανατριχίλα» δεν είναι από τις ταινίες που κοιτάζεις το ρολόι σου για να περάσει η ώρα. Ενδεχομένως να μην ήταν ούτε η συγκέντρωση στο «Παλλάς». Πολλά έχουν καταλογισθεί στον Αλέξη Τσίπρα, ακόμη και από την παλιά του παρέα, αλλά ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς ποτέ και κανένας δεν είπε πως δεν διαθέτει σκηνική παρουσία. Αρκεί όμως το «χάρισμα» ενός φυσικού ηγέτη που επέστρεψε κάπως αυτόκλητα ως συγκολλητική ουσία του χώρου του για να στηθεί μια «νέα Μεταπολίτευση»;
Τέλος πάντων, τι είναι αυτή η «νέα Μεταπολίτευση»; Είναι το όραμα μιας παλιάς παρέας επαναστατών που σήμερα, και με την εμπειρία της πρώτη φορά αποτυχία, ανακαλύπτουν τις χάρες του πραγματισμού και της μετριοπάθειας; Ή μήπως είναι ακόμη μία χίμαιρα, όπως εκείνη που σχεδόν συνέτριψε μια ολόκληρη χώρα;
Την ίδια μέρα με το «Παλλάς», σε μια εκδήλωση που έτρεχε παράλληλα στο «Intercontinental», ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως, «διαβάζοντας κάποια λίγα αποσπάσματα από την “Ιθάκη”», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας «δεν ήταν μόνο ο καπετάνιος που έριξε μια χώρα στα βράχια, αλλά και την ευθύνη στο πλήρωμα». Το ίδιο βράδυ που ο ένας παρουσίαζε το βιβλίο του, ο άλλος επέλεγε με μια ατάκα τον αντίπαλο βάρδιας. Θα μπορούσε να είναι και αυτό η «νέα Μεταπολίτευση». Η επιστροφή σε ένα δίπολο όπου ο ένας πόλος θα εκφράζεται από την Κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη ή των επίδοξων διαδόχων του. Και ο άλλος από μια πιο πληθυντική Αριστερά από αυτή που σήμερα έχει διασπαστεί σε χίλια κομμάτια και, έτσι ενωμένη, θα διεκδικήσει το δικό της μερίδιο στο Κέντρο.
Ενωμένη και πιο προσωποπαγής. Αυτό επειδή η περίπτωση Τσίπρα δεν είναι μόνο μια επιχείρηση ανασυγκρότησης ενός χώρου. Αλλά και μια επιχείρηση ολικής επαναφοράς ενός πρώην πρωθυπουργού που πέρασε την προσωπική του έρημο χωρίς να χτυπήσει ούτε μια φορά το τηλέφωνό του από τους παλιούς του συντρόφους και σήμερα αναγνωρίζει στα λάθη της «Ιθάκης» του πως στον καιρό της εξουσίας του άφηνε την παλιοπαρέα – ή τις «τάσεις» όπως λέγονταν τότε – να κάνει πάρτι.
Αν, τουλάχιστον αρχικά, αλλάξει κάτι στο πολιτικό σκηνικό, θα είναι ακριβώς αυτό. Στη μία πλευρά του συστήματος παραμένει ένα κόμμα αρχηγικό στο DNA του, η Νέα Δημοκρατία. Και στην άλλη επιχειρείται να συγκροτηθεί ένα κόμμα αρχηγικό ως μέθοδος επιβίωσης της «παλιάς παρέας φίλων που ενώθηκε μετά από χρόνια». Μένει να φανεί εάν αυτό θα είναι η «νέα Μεταπολίτευση». Ή απλώς το σίκουελ της «Μεγάλης ανατριχίλας».
