Πυκνά τα γεγονότα και οι εξελίξεις τον τελευταίο καιρό. Ακολουθεί ο σχολιασμός τους όπως αποφεύγεται από τη δημόσια συζήτηση:
- Την εποχή που ήμουν ευρωβουλευτής (1999-2004) η γραφειοκρατία του Ευρωκοινοβουλίου μάς ανακοίνωνε κάθε μήνα τα μέλη των κυβερνήσεων των κρατών-μελών, από την οποία προέκυπτε ο μεγάλος αριθμός υπουργών της ελληνικής κυβέρνησης σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Από 7 (Λουξεμβούργο) έως το πολύ 25. Με την ελληνική εξαίρεση που αριθμούσε τότε 40 μέλη. Ο αριθμός αυτός των μελών των ελληνικών κυβερνήσεων συνέχισε να αυξάνεται για να φθάσει σήμερα τους 63, ένα αριθμό πρωτοφανή και εξόχως αντιπαραγωγικό. Καθώς, όπως διαπιστώνει η λαϊκή σοφία, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει.
- Κακώς βέβαια ο βουλευτής τής Νίκης Νίκος Παπαδόπουλος πέταξε και έσπασε τους βέβηλους πίνακες που εξετίθεντο στην Εθνική Πινακοθήκη και γενική ήταν η εξέγερση καθώς η τέχνη είναι ελεύθερη στον σχολιασμό της. Ομως ας τολμούσαν αυτοί που το ισχυρίζονται να σχολιάσουν με έργα τέχνης χλευαστικά τον Μωάμεθ και το Ισλάμ. Οχι μόνο απλώς θα ακολουθούσε η καταστροφή των βέβηλων έργων, αλλά ακόμα και η δολοφονία των δημιουργών τους, αν όχι και μαζικές εκτελέσεις προς παραδειγματισμό, όπως συνέβη στο Παρίσι για σχετική έκθεση που χλεύαζε τον Μωάμεθ. Ας σκεφθούμε επίσης τι θα ακολουθούσε την ανάρτηση πινάκων που θα εμφάνιζαν τον Στάλιν και τον Μάο ως σφαγείς των αντιπάλων τους. Το ΚΚΕ θα κατέβαζε τους μαγκουροφόρους του στην πλατεία Συντάγματος για να τα κάνουν γυαλιά καρφιά. Και οι διανοούμενοι της Αριστεράς θα συμπαρίσταντο.
- Ολοι γνωρίζουμε ότι αν κάποιος βουλευτής δεν ψηφίσει σε αντίθεση με τη γραμμή που έχει ορίσει το κόμμα του ή απλώς ο αρχηγός του, αμέσως διαγράφεται και αποβάλλεται από το κόμμα με το οποίο έχει εκλεγεί. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι αυτή η ποινή είναι ουσιαστικά αντίθετη προς το Σύνταγμα, το άρθρο 60 του οποίου ορίζει ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» και συνεπώς όχι κατά τις εντολές του προέδρου του κόμματός τους. Συνεπώς οι ποινές, ακόμα περισσότερο η διαγραφή ενός βουλευτή από το κόμμα του, επειδή τοποθετήθηκε διαφορετικά από τη γραμμή ή απλώς την εισήγηση του προέδρου του κόμματος, γίνεται κατά παράβαση του Συντάγματος. Δυστυχώς η παραβίαση του άρθρου 60 του Συντάγματος στο θέμα αυτό είναι μόνιμη πρακτική και ουδείς επικαλείται την αντισυνταγματικότητα της παραβίασής του. Αντίστοιχη πρόβλεψη υπάρχει και στον καταστατικό χάρτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και εκεί οι βουλευτές πράγματι ψηφίζουν κατά συνείδηση, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να μην ακολουθούν τη γραμμή του κόμματος, χωρίς αυτό να συνεπάγεται τη διαγραφή τους από αυτό. Εχοντας διατελέσει ευρωβουλευτής, αισθανόμουν απολύτως ελεύθερος να ψηφίζω κατά συνείδηση ακόμα και όταν η γραμμή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στο οποίο ανήκε η Νέα Δημοκρατία της οποίας ήμουν ευρωβουλευτής, υποδείκνυε να ψηφίσουμε κάτι το οποίο ήταν αντίθετο προς τις αρχές και τη συνείδησή μου. Οσάκις αυτό που εκαλούμουν να ψηφίσω ήταν αντίθετο στη γραμμή του κόμματος της ΝΔ, δεν διακινδύνευα μεν τη διαγραφή μου καταψηφίζοντας, αλλά απλώς απείχα της ψηφοφορίας.
