Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς είναι να πηγαίνεις σε ένα σχολείο όπου η μουσική δεν είναι απλώς ένα μάθημα, αλλά ο ρυθμός μιας νέας ζωής;
Η φυσιογνωμία ενός μουσικού σχολείου είναι σίγουρα διαφορετική από τα άλλα (οι ώρες διδασκαλίας περισσότερες) και εμείς οι ίδιοι, οι μαθητές και μαθήτριές του, κατά καιρούς προβληματιστήκαμε θέτοντας στον εαυτό μας το ερώτημα: Κάναμε τη σωστή επιλογή; Η απάντηση ήρθε γρήγορα: Κάναμε την καλύτερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε…
Την πρώτη ημέρα στο σχολείο, σαν πρωτάκια, νιώθαμε αμηχανία αλλά και ενθουσιασμό ταυτόχρονα. Δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πώς γίνεται στα μαθήματα και στα διαλείμματα να ακούγεται από παντού μουσική! Γρήγορα φτάσαμε στην Α’ τάξη του Λυκείου.
Και φέτος ακούσαμε, όπως κάθε χρόνο το τελευταίο χρονικό διάστημα, τους νέους καθηγητές και καθηγήτριές μας να ξεκινούν το μάθημα με τις φράσεις: «Τι ωραία που είστε εδώ! Πρώτη φορά κάνω μάθημα με συνοδεία μουσικής…». Τότε καταλάβαμε πως η πρώτη μέρα για τους μαθητές και τους καθηγητές είναι συναισθηματικά φορτισμένη το ίδιο.
Τα μαθήματα γενικής παιδείας
Να ξεκαθαρίσουμε εδώ τα δεδομένα: Ενα μουσικό σχολείο δεν υποβιβάζει τα μαθήματα γενικής παιδείας. Διδάσκονται όλα τα μαθήματα τις ώρες που τους αναλογούν αλλά υπάρχουν και τα μουσικά μαθήματα που έχουν τις δικές τους ώρες. Τα μουσικά μαθήματα που διδάσκονται στο σχολείο είναι η ευρωπαϊκή θεωρία, όπου μαθαίνουμε τις βασικές αρχές της μουσικής, η κριτική μουσική ακρόαση, όπου μαθαίνουμε τα είδη της μουσικής ανά χρονική περίοδο, και η χορωδία, όπου μαθαίνουμε να τραγουδάμε διάφορα είδη μουσικής.
Στις μεγαλύτερες τάξεις μερικά από αυτά τα μαθήματα εξελίσσονται. Η ευρωπαϊκή θεωρία γίνεται αρμονία, η κριτική μουσική ακρόαση ιστορία μουσικής, η χορωδία γίνεται solfège. Το μόνο μουσικό μάθημα που μένει σε όλες τις χρονιές ίδιο είναι η βυζαντινή μουσική, δηλαδή μουσική παράδοση και θεωρία. Προστίθενται και άλλα μαθήματα στις μεγαλύτερες τάξεις, το dictée και η μορφολογία.
Θέλετε να μάθετε μερικά ακόμα δεδομένα για το σχολείο μας; Οι πιο όμορφες ώρες είναι η εκμάθηση των μουσικών οργάνων και οι ώρες των μουσικών συνόλων. Τα μουσικά όργανα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: το όργανο της επιλογής και τα υποχρεωτικά όργανα.
Στο όργανο της επιλογής τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ό,τι όργανο διατίθεται στο σχολείο, ενώ τα υποχρεωτικά, σε όλα τα μουσικά σχολεία, είναι δύο. Το πρώτο είναι το πιάνο και το δεύτερο είναι το παραδοσιακό όργανο της περιοχής. Στην Αμφισσα είναι ο ταμπουράς.
Ο σκοπός των συνόλων είναι η σύμπραξη και η αρμονική συνεργασία των μαθητών και μαθητριών από διαφορετικές τάξεις. Μέσα στα σύνολα δεν ξεχωρίζουν καθηγητές από μαθητές, είμαστε συνεργάτες που προσπαθούμε για το καλύτερο αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι ορχηστρικό ή χορωδιακό. Το ωράριο του μουσικού σχολείου είναι απαιτητικό αλλά αποκτούμε τόσα εφόδια. Δεν είναι μόνο γνώσεις αλλά δημιουργικότητα, έμπνευση και πάνω απ’ όλα παιδεία. Μας το τονίζουν κάθε μέρα οι καθηγητές και οι καθηγήτριές μας! Και τι απαντούν για την εμπειρία τους μαθητές και καθηγητές;
Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στο σχολείο σου;
Αριάδνη Τσανούσα: «Τι αγαπάω περισσότερο στο σχολείο µου;.. Δεν ξέρω αν θα µπορούσα να αποτυπώσω ένα από όλα αυτά. Μου είναι συναισθηµατικά δύσκολο. Αλλά αυτό που βιώνω καθηµερινά είναι η µουσική που πηγάζει από παντού. Σε κάθε διάλειµµα, πάντα θα ακούς ένα πιάνο να παίζει, ένα µπουζούκι µε µια κιθάρα να βγάζουν έναν ήχο τόσο ξεχωριστό που αγγίζει την ψυχή σου, παιδιά που τραγουδούν δίπλα σε άλλα που αθλούνται. Για µένα αυτό είναι κάτι που δεν θα άλλαζα µε τίποτα. Αυτό για µένα σηµαίνει µουσικό σχολείο!».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη (μουσική) πρόκληση;
Αναστασία Ταξιάρχη: «Αυτά τα χρόνια που είµαι στο σχολείο έχω αντιµετωπίσει παρά πολλές προκλήσεις. Πιστεύω ότι αυτή που είχε τον µεγαλύτερο βαθµό δυσκολίας ήταν όταν µε το Σύνολο της Ποικίλης Μουσικής πέρυσι το καλοκαίρι “ανοίξαµε” το φεστιβάλ “Λάλον Υδωρ” στο θέατρο “Φρύνιχος” στους Δελφούς. Ηταν ό,τι πιο απαιτητικό, δύσκολο, δηµιουργικό και ταυτόχρονα απελευθερωτικό έχω κάνει».
Τι κάνει τους μαθητές του σχολείου να ξεχωρίζουν;
Κωνσταντίνος Τσάνος: «Η διδασκαλία σε ένα µουσικό σχολείο είναι µια εµπειρία που ξεχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη. Η αίσθηση που επικρατεί στην καθηµερινότητα δεν είναι αυτή της “δουλειάς”, αλλά της δηµιουργίας. Οι µαθητές έχουν πάθος για τη µουσική που είναι µεταδοτικό. Δεν είναι εκεί επειδή “πρέπει”, αλλά επειδή “θέλουν”. Αυτή η φλόγα και αφοσίωσή τους µε γεµίζουν µε κίνητρο. Είναι σαν να διδάσκω σε έναν χώρο που η µουσική και η εκπαίδευση γίνονται ένα. Βλέπω τους µαθητές µου να εξελίσσονται, να ξεπερνούν τις δυσκολίες και να µετατρέπουν τις νότες σε συναισθήµατα. Η στιγµή που ένας µαθητής καταφέρνει να συντονιστεί απόλυτα σε µια ορχήστρα είναι µαγική. Είναι µια υπενθύµιση ότι η προσπάθεια, η υποµονή και η σκληρή δουλειά ανταµείβονται…».
Αχιλλέας Δημητρέλος-Κοτοπούλης: «Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να βρεθείς ξαφνικά από µια αίθουσα σε µια σκηνή. Είναι δύσκολο να νιώσεις τον χώρο, την αύρα του κοινού, να συµβιβαστείς µε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνεις στην αίθουσα του σχολείου. Το άγχος, ο φόβος του λάθους, ο ενθουσιασµός είναι συναισθήµατα ανεξέλεγκτα.
Η συγκέντρωση είναι πολύ σηµαντική πριν βγεις στη σκηνή, όπως και η ικανοποίηση της υπόκλισης, όπου ακούς µια φωνούλα µέσα σου να ψιθυρίζει “έκανα το καλύτερο που µπορούσα”. Η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά, λες και είναι έτοιµη να σπάσει, αλλά µόλις βγεις στη σκηνή δεν µπορείς να κρύψεις τη χαρά σου. Το χειροκρότηµα σε ανταµείβει. Αυτό σηµαίνει για εµάς οµαδικό πνεύµα. Το Μουσικό Σχολείο δεν θα το αλλάζαµε. Στα καλά και στα άσχηµα είµαστε όλοι µαζί σαν µια οικογένεια. Αυτό είναι αληθινή αγάπη και ένωση µε τη γνώση, τους γύρω σου και τη µουσική!».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Άμφισσας που κυκλοφόρησε με «Το Βήμα της Κυριακής» στις 19 Οκτωβρίου 2025.
