Είχα μια συζήτηση το πρωί στο γραφείο για την υπόθεση Μουρτζούκου και τις έντονες αντιδράσεις πολιτών που συγκεντρώθηκαν την Κυριακή στο Δικαστικό Μέγαρο Αχαΐας και τη Δευτέρα στη ΓΑΔΑ για να την αποδοκιμάσουν και να τραβήξουν φωτογραφίες και βίντεο με το κινητό τους. Νεαρή συνάδελφος αναρωτήθηκε πού αποσκοπεί πραγματικά όλη αυτή η ανθρωποφάγα ηθική. Υποστήριξα αρχικά ότι ανάμεσα στην απάθεια και την αντίδραση, προτιμώ την αντίδραση. Ωστόσο, σε δεύτερη ανάγνωση των λεγομένων της, συνειδητοποίησα ότι έχει δίκιο.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να παραδεχθούμε ότι η αντίδραση του κόσμου έξω από το Δικαστικό Μέγαρο, τη ΓΑΔΑ ή τις φυλακές Κορυδαλλού, δεν αποσκοπεί κάπου. Το κακό έχει γίνει. Οι άνθρωποι που αντιδρούν δημοσίως κατόπιν εορτής, έχουν έντονη την επιθυμία να δείξουν ότι καταδικάζουν ειδεχθείς πράξεις, να νιώσουν καλύτεροι, ανώτεροι, να καλύψουν δικά τους κενά, δικά τους προβλήματα. Χρησιμοποιούν το κινητό, όπως κρατούσαν στον Μεσαίωνα την πέτρα, λιθοβολώντας όσους ήθελαν να τιμωρήσουν. Το μόνο που έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα είναι το μέσον.
Τι νόημα έχει να «λιθοβολείς» κάποιον εκ των υστέρων; Που ήσουν πριν; Κι όταν λέω «ήσουν», εννοώ την τοπική κοινωνία, το κράτος, τις δομές πρόνοιας. Αυτούς δηλαδή, που έβλεπαν ή θα ΄πρεπε να δουν τα τεράστια προβλήματα που υπήρχαν στις οικογένειες και στις κοινωνικές σχέσεις της Ειρήνης Μουρτζούκου, της Ρούλας Πισπιρίγκου, της 26χρονης μητέρας του 3χρονου Άγγελου και πολλών άλλων, που όταν αποκαλύφθηκαν οι αποτρόπαιες πράξεις τους προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της κοινωνίας. Πού ήταν όταν τα μωρά έκλαιγαν εξαιτίας της βασανιστικής και απάνθρωπης μεταχείρισης που είχαν από τους γονείς τους; Που ήταν οι συγγενείς, οι γείτονες, οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν η μητέρα του 3χρονου Άγγελου άλλαζε πόλεις ανά την Ελλάδα, πιο συχνά και από νομάδες, συγκατοικώντας με αγνώστους; Γιατί δεν ενδιαφέρθηκε κανείς εγκαίρως για τον ψυχισμό αυτή της γυναίκας και – το κυριότερο – τις συνθήκες διαβίωσης του παιδιού; Που βρίσκονταν όλοι αυτοί, που σήμερα φωνάζουν, όταν η Ρούλα Πισπιρίγκου μπαινόβγαινε με τα παιδιά της στα νοσοκομεία; Ή όταν η Ειρήνη Μουρτζούκου ήταν και η ίδια παιδί, το έσκαγε από το σπίτι της, σκηνοθετούσε την απαγωγή της- σύμφωνα με την ίδια τη μητέρα της, βίωνε ενδοοικογενειακή βία – σύμφωνα με συγγενείς της, έβλεπε ψυχολόγο;
Οι παραπάνω τρεις τραγικές περιπτώσεις είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Καταδεικνύουν την απουσία υποστηρικτικών προνοιακών δομών, όχι μόνο σε κεντρικό, αλλά σε τοπικό επίπεδο. Δείχνουν επίσης, τα διαταραγμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Το να κλαις, να φωνάζεις και να καταριέσαι κατόπιν εορτής είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να ξεβολεύεσαι και να παρεμβαίνεις όταν χρειάζεται.
