Πλήθος ταινιών και από σήμερα στις αίθουσες, τα γραφεία εκμετάλλευσης συνεχίζουν να ξεφορτώνουν ότι έχει περισσέψει από τη σεζόν που σιγά -σιγά τελειώνει για να δώσει την θέση της στην θερινή. Δύο ελληνικές ταινίες κινούν το ενδιαφέρον και η μία εξ’ αυτών είναι το ντοκιμαντέρ. Εδώ μιλάνε για λατρεία που αφορά το μουσικό συγκρότημα Κόρε. Υδρο.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Εδώ μιλάνε για λατρεία
Παραγωγή: Ελλάδα, 2024
Σκηνοθεσία: Βύρων Κριτζάς
Άνθρωπος στον κόσμο που να απεχθάνεται την μουσική των Sex Pistols τόσο όσο εγώ, δεν νομίζω ότι υπάρχει, όμως οφείλω να ομολογήσω πως όταν είδα το ντοκιμαντέρ «The filth and the fury» (2000) του Τζούλιαν Τεμπλ, γύρω από το ιστορικό αυτό συγκρότημα της punk rock, μόνο που δεν βούρκωσα. Θαύμασα αυτό που ο Τεμπλ, παθιασμένος ο ίδιος με τους Sex Pistols, είχε καταφέρει: προκάλεσε σε μένα που δεν είχα απολύτως καμία επαφή μαζί τους, πηγαία συναισθήματα και καθόλου αδιαφορία. Για πρώτη φορά στην ζωή μου σχεδόν… συμπάθησα τους Sex Pistols.
Η εμπειρία επέστρεψε στη μνήμη μου βλέποντας ένα άλλο μουσικό ντοκιμαντέρ και μάλιστα ελληνικό, για ένα γκρουπ που και να ήθελα δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω αφού την ύπαρξή του αγνοούσα: τους Κόρε. Υδρο. Από το Κορεσμένοι Υδρογονανθρακες είχα μάθει και «τρέχα γύρευε» είχα σκεφτεί πριν μπω, με προκατάληψη στην αίθουσα.
Και να που έμεινα …κάγκελο. «Ηρθαν από την Κέρκυρα και έκαναν την Αθήνα μπάχαλο» ακούμε κάποια στιγμή στην ταινία και ίσως να έγινε πράγματι έτσι, εκεί στα nineties. Εντάξει, ίσως να μην έγινε μπάχαλο όλη την Αθήνα, πάντως η μουσική σκηνή της έγινε. Ανθρωποι που μιλούν για τους Κόρε. Υδρο. σήμερα, λένε ότι δεν ήξερες ποτέ τι να περιμένεις από δαύτους. Οτι η μιμητική τους στα live ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου που τελικά προκαλούσε το ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα ο «frontman» του συγκροτήματος, o Παντελής Δημητριάδης, ένας ψηλόλιγνος ασκητικός τύπος, κάτι σαν διασταύρωση Ιησού Χριστού – Άβερελ Ντάλτον, με τα γουρλωμένα μάτια και τις κελεμπίες του, νομίζεις ότι (κυριολεκτικά) έχει πέσει στη γη από άλλο πλανήτη. Κανείς δεν έμαθε ποτέ γιατί έβγαινε στη σκηνή γυμνός από την μέση και πάνω σαν τον Ιγκι Ποπ, αλλά σίγουρα κανένας ποτέ δεν του ζήτησε να το κάνει.
Ο Ιγκι Ποπ της Παλαιοκαστρίτσας…
Ο Κριτζάς αγαπάει τους Κόρε. Υδρο., αυτό είναι σαφές. Αλλά δεν τους χαϊδεύει. Χωρίς και αυτός να ξέρει ακριβώς πως, προσπαθεί να εξηγήσει το παλαβό αυτό φαινόμενο, αλλά κι αυτό το λες με επιφύλαξη γιατί είναι σαφές ότι ποτέ δεν παίρνει το όλο ζήτημα στα σοβαρά, όπως πολύ πιθανόν οι Κόρε. Υδρο. να μην πήραν ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό τους.
Αντιθέτως, το «Εδώ μιλάνε για λατρεία» έχει ορισμένες σκηνές τόσο γνήσια κωμικές που πέφτεις κάτω από τα γέλια. Σε μια σκηνή ο stand up κωμικός Πάρις Ρούπος αναφέρεται στην κόντρα που προέκυψε ανάμεσα στον Δημητριάδη και τον Αλέξανδρο Μακρή – τον μόνο …πραγματικό μουσικό του γκρουπ – για την οποία κόντρα, είχαν γραφτεί σεντόνια και κατεβατά – αναλύσεις επί αναλύσεων.
«Σιγά ρε Γκίλμουρ και Γουότερς» λέει ο Ρούπος παραπέμποντας στην θρυλική κόντρα των δύο μελών του συγκροτήματος Pink Floyd που θεωρούνται ιερά τέρατα της μουσικής και η σύγκρουσή τους έχει γράψει Ιστορία στην ποπ- ροκ μουσική του 20ού αιώνα. Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της σκηνοθετικής ελευθερίας και «τρέλας» στην ταινία (ο Κριτζάς δεν δηλώνει σκηνοθέτης) που με ένα περίεργο τρόπο αντανακλά την τρέλα των ιδίων των Κόρε. Υδρο. Και αυτή τελικά η τρέλα, ήταν που με κέρδισε (η ταινία θα προβάλλεται στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ από την ερχόμενη Δευτέρα).
Βαθμολογία: 4
Μαλδίβες
Παραγωγή: Ελλάδα, 2024
Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Μπόλντα
Hθοποιοί: Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Δρόσος Σκώτης.
Εξαίρετες εντυπώσεις αφήνει η πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία του γεννημένου στη Γερμανία, μεγαλωμένου στην Αθήνα και σπουδαγμένου (κινηματογράφο) στη Δανία Ντανιέλ Μπόντα. Ο κεντρικός ήρωας, ο Στέλιος (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) είναι ένας μοναχικός δάσκαλος μουσικής «καταχωνιασμένος» σε κάποια ορεινή επαρχία, από όπου ονειρεύεται κάποια στιγμή να ξεφύγει και να βρεθεί στην παραλία του τίτλου της ταινίας.
Ο δάσκαλος δεν τα πηγαίνει καλά με κανέναν – ούτε καν με τον εαυτό του. Παρεξηγεί ακόμα και τα καλοπροαίρετα αστεία που του κάνει ο μοναδικός «φίλος» του (Δρόσος Σκώτης) τον οποίο, αδίκως, διαρκώς αποπαίρνει. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η σκυλίτσα του δάσκαλου, η Μαρία, γι’ αυτό και όταν η τελευταία μυστηριωδώς εξαφανίζεται, εκείνος χάνει την γη κάτω από τα πόδια του.
Οι «Μαλδίβες», φυσικά, είναι η ουτοπία, το όνειρο που όλοι βαθιά μέσα μας έχουμε και που μας «τρώει» την ψυχή καθημερινά αλλά που ποτέ δεν θα κάνουμε πραγματικότητα, είτε επειδή δεν έχουμε τον χρόνο, είτε επειδή φοβόμαστε. Ισως επειδή η απόκτησή του δεν είναι υπόθεση εύκολη – τουναντίον απαιτεί θυσία και θάρρος και τσαγανό, όλα αυτά που ο δάσκαλος, παρά την «μάτσο» συμπεριφορά του, τελικά δεν έχει. Και όταν τελικά αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα για τις Μαλδίβες μας, τι βλέπουμε; Ότι ο χρόνος έχει κυλήσει.
Ο Μπόλντα ελέγχει καλά το θέμα του και τολμά να το «στολίσει» ακόμα και με μια νότα μεταφυσικής που μεταφέρει την ταινία σε μια άλλη διάσταση, φλερτάροντας ακόμα και με το είδος του θρίλερ (χωρίς η ταινία να γίνεται ποτέ αμιγώς θρίλερ). Φιλμικά, οι «Μαλδίβες» φέρουν μια αίσθηση νοσταλγίας, παραπέμποντας σε ένα σινεμά που δεν υπάρχει πλέον, ή και αν υπάρχει σπανίζει.
Το ασπρόμαυρο φιλμ με μετέφερε για λίγο στα πρώτα χρόνια του Τζιμ Τζάρμους, η αίσθηση που γενικότερα σου αφήνει η ταινία είναι της πολύ καλά οργανωμένης χειροποίητης δημιουργίας, που όταν πρέπει μπορεί να γίνει τρομακτική, όταν πρέπει προκαλεί χαμόγελα και δεν χάνει ποτέ την ατμόσφαιρά της Δεν την κατατάσεις εύκολα σε κάποιο συγκεκριμένο «είδος» και σίγουρα, με τίποτα δεν την προσπερνάς (η ταινία προβάλλεται αποκλειστικά στο CINOBO OPERA)
Βαθμολογία: 3
«Σύντομες» βιογραφίες
«Saint-Exupery»
Με το «Saint-Exupery» (Γαλλία/Bέλγιο, 2024) ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Πάμπλο Αγκουέρο, τιμά τον σπουδαίο Γάλλο συγγραφέα Αντουάν Σεντ Ντε Εξιπερί (Λουί Γκαρέλ), «φωτίζοντας» την δράση του ως πιλότου της ταχυδρομικής υπηρεσίας, όταν στην δεκαετία του 1920 εργαζόταν στις Ανδεις. Μινιμαλιστική παραγωγή, με τρία μόλις βασικά πρόσωπα, η ταινία χωρίς να είναι αμιγώς βιογραφική ασχολείται κυρίως με την προσπάθεια του Σεντ Εξιπερί να βρει τον φίλο και συνάδελφο του Γκιγιομέ (Βενσάν Κασέλ) όταν τα ίχνη του τελευταίου χάνονται κατά την διάρκεια μιας δύσκολης από πλευράς καιρικών συνθηκών πτήσης. Το ταξίδι του Ντε Σεντ Εξιπερί στην φύση (που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία) είναι βυθισμένο στα χιόνια και στην κακουχία και χωρίς την υποστήριξη των εργοδοτών του. Όμως, αυτός ο Γολγοθάς, ήταν που τελικά διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του συγγραφέα και αργότερα τον οδήγησε στην απόφαση να μεταφέρει τις εμπειρίες του στο χαρτί και να γίνει παγκοσμίως γνωστός χάρη σε μυθιστορήματα και διηγήματα όπως ο «Μικρός πρίγκηπας» και η «Νυχτερινή πτήση».
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE MALL – ΑBANA κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – ODEON κ.α.
«Niki»
Δεν λές κάτι παρόμοιο για την «Niki» (Γαλλία, /Βέλγιο, 2024) της Σελίν Σαλέτ που καταπιάνεται με τον άστατο βίο της Νίκι ντε Σαιν Φαλ, Αμερικανίδας επίδοξης ηθοποιού και μοντέλου, που μετακόμισε από την χώρα της με τον σύζυγο και τη μικρή της κόρη, στοχεύοντας σε μια πιο ελεύθερη ζωή στην Γαλλία. Αν και η Ντε Σαιν Φαλ γνώρισε τελικά την επιτυχία ως εικαστικός, ζωγράφος, γλύπτρια και σκηνοθέτης (είναι μάλιστα η μοναδική γυναίκα του καλλιτεχνικού κινήματος Nouveau réalisme), το «ταξίδι» της στην ταινία είναι το ίδιο κουραστικό με την κούραση που η Ντε Σαιν Φαλ προφανώς υπέστη ώσπου να τα καταφέρει. Το διαρκές πατριαρχικό «μαστίγωμα» σε συνδυασμό με την εσωτερική της πάλη αγγίζει τα όρια της απελπισίας, η ταινία δεν έχει τις ανάσες που χρειάζονταν και παρά την θαυμάσια ερμηνεία της Σαρλότ Λε Μπον, δεν βρίσκει τον τρόπο να σε κρατήσει κοντά της • αντιθέτως, περιμένεις πως και πως το μαρτύριο να τελειώσει και να σηκωθείς να φύγεις.
Βαθμολογία:
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΙΓΛΗ Χαλάνδρι – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΝΟΙΞΙΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ
Σκοτωμοί δίχως νόημα εις διπλούν
Το να ακούω εξυπνακίστικες ατάκες και εν συνεχεία να βλέπω να πυροβολεί αυτός που τις είπε αυτόν στον οποίο τις είπε, δεν μου λέει πια απολύτως τίποτα και δυστυχώς είναι το χαρακτηριστικό όχι μιας αλλά δύο αμερικανικών ταινιών τόσο παρόμοιων μεταξύ τους που αν στην μια δεν έπαιζαν ο Μπιλ Μάρεϊ και ο Εντ Χάρις δεν θα ήσουν σίγουρος για το ποια είναι η μία και ποιά η άλλη. Η μία, αυτή με τον Μάρεϊ και τον Χάρις σε ρόλους δολοφόνων λέγεται «Ολο το σόι» (Riff Raff, 2024) και την σκηνοθέτησε ο Ντίτο Μοντιέλ, νεουρκέζος σκηνοθέτης της «σχολής Ταραντίνο». Η άλλη λέγεται «Ψυχάκιας» (Borderline, 2024) και την σκηνοθέτησε ο Τζίμι Γουόρντεν με πρωταγωνιστή τον Ρέι Νίκολσον, του οποίου το όνομα ακολουθείται συνήθως από τις λέξεις «ο γιός του Τζακ Νίκολσον». Και στις δύο ταινίας θα χάσεις το μέτρημα στα πτώματα • μαχαιρώματα, πιστόλια, χαβαλές, κρύα αστεία και οικογένειες για τα σίδερα. Και στις δύο δεν θα βρεις ίχνος λογικής σε σενάρια που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να αναπαράγουν αυτή την αδιανόητη λατρεία της κουλτούρας του πιστολιού με σκηνές δολοφονιών μετά αστειοτήτων. Φυσικά και στις δύο ταινίες υπάρχει η «πλερέζα» της «μαύρης κωμωδίας». Της κακής όμως μαύρης κωμωδίας. Γιατί είναι τέτοια η επαναληπτικότητα που κυριολεκτικά δεν την αντέχεις και μάλιστα εις διπλούν. Το σκηνοθετικό «στιλάκι» με τις ιστορίες (και στις δύο ταινίες) να χοροπηδάνε στον χρόνο, κάνει πολύ απλά τα πράγματα χειρότερα. Πιο μπερδεμένα, πιο ασυνάρτητα και πιο ανόητα.
Βαθμολογία: 0 (και στις δύο)
ΟΛΟ ΤΟ ΣΟΙ – ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE PENTH – OPTIONS ΙΛΙΟΝ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΨΥΧΑΚΙΑΣ – ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL- ΕΛΛΩ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ κ.α.
Ντοκιμαντέρ συνέχεια
Μια ματιά στο έργο της εικαστικού Aρτέμιδος Αλκαλάη αποπειράται η γνωστή ντοκιμαντερίστας Αννέτα Παπαθανασίου στην «Τέχνη της μνήμης» (Ελλάδα, 2025). Στην αρχή φαντάζεσαι ότι πρόκειται για ένα βιογραφικό πορτρέτο της εικαστικού (τι-πως-που-ποτε), όμως σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι η ταινία ενδιαφέρεται να φωτίσει ένα συγκεκριμένο κομμάτι του έργου τους, εκείνο που την βοήθησε να επεξεργαστεί το συλλογικό τραύμα και τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Σχεδόν σαν σταυροφόρος της δουλειάς της, η Αλκαλάη δίνει αγώνα για να κάνει γνωστή την δουλειά της, με στόχο όχι τόσο την προσωπική της φιλοδοξία αλλά την διατήρηση της μνήμης γύρω από το έργο της. Η κάμερα την παρακολουθεί με διακριτική επιμονή ενώ συνομιλεί με επιζώντες του Ολοκαυτώματος και με τον τρόπο της την «αγκαλιάζει» την ώρα που εκείνη αγκαλιάζει αυτούς τους ανθρώπους. Ένα ντοκιμαντέρ πηγαία συγκινητικό και πολύ αξιοπρεπές (προβάλλεται αποκλειστικά στο ΔΑΝΑΟ).
Βαθμολογία: 2 ½
Δύο μονόωρα ντοκιμαντέρ των Κλάους Μπρέντενμπροκ και Παγώνη Παγονάκη τιμούν τον ακτιβιστή των μαύρων Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου του 1968 και προβάλλονται αποκλειστικά στην αίθουσα ΣTΟΥΝΤΙΟ. Πρόκειται για τα «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Ένα κρατικό έγκλημα» που εστιάζει στο πόσο έχει επηρεάσει την αμερικανική κοινή γνώμη η δολοφονία του Κινγκ και το «4 νεκροί στο Οχάιο – ένας αμερικανικός εφιάλτης» που επιστρέφει στα τραγικά επεισόδια της διαμαρτυρίας των φοιτητών του πανεπιστημίου του Οχάιο που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο τεσσάρων φοιτητών. Η επίθεση είχε μαγνητοσκοπηθεί από τηλεοπτικές κάμερες και ως τώρα δεν είναι σαφές ποιος έδωσε την εντολή να αρχίσουν οι πυροβολισμοί από τους ένοπλους της Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ.
Προβάλλονται επίσης
«Ποπάι ο ναύτης» (Popeye the Slayer Man, HΠΑ, 2024). Σπλάτερ εκδοχή του γνωστού ήρωα των κόμικς και των κινουμένων σχεδίων με τον Τζέισον Ρόμπερτ Στίβενς στον ρόλο του τίτλου και σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Μάικλ Ράιαν (δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή και εύλογα καταλαβαίνει κανείς τον λόγο…)
«Μια Ταινία Minecraft» (A Minecraft movie, ΗΠΑ, 2025) του Τζάρεντ Χες. Η πρώτη κινηματογραφική live-action μεταφορά του Minecraft, του πρώτου σε πωλήσεις βιντεοπαιχνιδιού όλων των εποχών. Προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και στην πρωτότυπη εκδοχή της Παίζουν: Τζέισον Μομόα, Τζακ Μπλακ κ.α.
