Εμείς δεν καταλάβαμε ποιος ήτανε ο Κώστας Σημίτης. Το κατάλαβε όμως η Ελλάδα. Σε μας, η Ιστορία θα μας το μάθει αργότερα. Όπως μας το έμαθε τον Μάρτιο του 2004 όταν ήρθε ο Καραμανλής και η καταστροφή. Φοβάμαι πως η Ιστορία θα συνεχίσει να μας το μαθαίνει, μπας και καταλάβουμε τι πέρασε από μπροστά μας.
Μιλήσαμε πολύ για τη Μεταπολίτευση που συμπλήρωσε 50 χρόνια. Ο θάνατος του σπουδαίου αυτού πολιτικού άνδρα ήταν το πραγματικό της τέλος κι όχι τα λόγια και τα λόγια μας.
Εγώ έχασα έναν φίλο. Και τι μπορώ να πω; Πώς να μαρτυρήσω γι’ αυτόν; Ο χαρακτήρας του, το ήθος του, η πραότητά του, η δημοκρατικότητά του -επιστέγασμα όλων αυτών – δεν ανήκουν σε κανέναν. Και είναι μάταιο να μακρηγορούμε νομίζοντας πως γεμίζουμε το κενό της απώλειας.
Αυτή η φιλία χωρίς καμία ιδιοτέλεια από μέρους του με έμαθε πόσο όμορφη είναι η ζωή, όπως τότε στους Αγίους Θεοδώρους, που σκαρφάλωνε στις λεμονιές του κήπου να φέρει της Δάφνης κίτρινα μυρωδάτα λεμόνια.
