Η πολυδιάσπαση της Ευρώπης

Παρά τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Νότιας Ευρώπης (του Club Med, όπως υποτιμητικά συχνά αναφέρεται), η οποία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή, ήλθε να συμβάλει στην τάση πολυδιάσπασης που χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η επόμενη εκδήλωση της πολυδιάσπασης αυτής θα γίνει απόψε Κυριακή στο Βερολίνο, υπό την ηγεσία της Ανγκελα Μέρκελ, χωρίς όμως τη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος προφανώς προτίμησε να μη διακινδυνεύσει τον φωτοστέφανο της δόξας που του προσκόμισε η συνάντηση της Αθήνας.

Είχε προηγηθεί σειρά άλλων ανάλογων συναντήσεων των χωρών της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης, του διδύμου Μέρκελ – Ολάντ, στο οποίο προσφάτως προστέθηκε και ο Ματέο Ρέντσι που ανησυχεί για την τύχη του εν όψει του δημοψηφίσματος για τη συνταγματική αναθεώρηση στην Ιταλία, καθώς και πολλές άλλες.

Ολα αυτά δείχνουν ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι σήμερα μια κινούμενη άμμος. Κινείται χωρίς πυξίδα, από τη στιγμή που λόγω της κατάρρευσης της γαλλικής επιρροής κατέρρευσε ταυτόχρονα και ο γαλλογερμανικός άξονας, ο οποίος αποτελούσε την κινητήρια δύναμη της πορείας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση για ολόκληρες δεκαετίες.

Ετσι, εκ των πραγμάτων, κυριαρχεί η ισχυρότερη οικονομικά χώρα που είναι η Γερμανία, αν και τώρα η καγκελάριος Μέρκελ εμφανίζεται εσωτερικά αποδυναμωμένη. Εξέλιπαν, δηλαδή, οι γνωστές σταθερές του παρελθόντος και ήλθε να προστεθεί και το περιώνυμο Brexit. Και το ερώτημα είναι πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Προφανές είναι ότι απάντηση δεν θα υπάρξει πριν από τις εκλογές του 2017 στη Γαλλία και στη Γερμανία, όπου ναι μεν θα υποχρεωθεί να αποχωρήσει από την εξουσία ο Φρανσουά Ολάντ, αλλά είναι άγνωστο τι θα συμβεί τελικά με την Ανγκελα Μέρκελ.

Αυτές τις εξελίξεις αναμένει άλλωστε και η Βρετανία πριν προχωρήσει στην έναρξη των διαπραγματεύσεων για την αποχώρησή της, καθώς μάλιστα δείχνει εντελώς αδύναμη να διευκρινίσει τι επιτέλους εννοεί όταν υποστηρίζει ότι «Brexit σημαίνει Βrexit».

Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητο το γεγονός ότι ο έλληνας πρωθυπουργός, επωφελούμενος από το ευρωπαϊκό χάος, επιχειρεί να ρίξει την ευθύνη στους «κακούς» Ευρωπαίους (και κυρίως στους Γερμανούς και στη σκληρή πολιτική της λιτότητας που έχουν επιβάλει) για τα συνεχιζόμενα δεινά της χώρας μας, προκειμένου να αποφύγει να απολογηθεί για τη δική του αποτυχημένη πολιτική.

Χωρίς να αναλογίζεται γιατί τα κατάφεραν η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Πόσο, αλήθεια, φταίνε οι άλλοι όταν δεν εκπληρώνονται τα προαπαιτούμενα, όταν καταρρέουν τα ελληνικά ομόλογα, όταν καρκινοβατούν οι ιδιωτικοποιήσεις, όταν η υπερφορολόγηση φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, όταν πλήττεται ο ιδιωτικός τομέας για να επιζήσει ένα αναποτελεσματικό Δημόσιο και τόσα άλλα;