Άλλος ένας χρόνος εθνικής επετείου, μια μέρα εθνικής υπερηφάνειας, μοναδικής ίσως στην ολότητα του χρόνου, μιας υπερηφάνειας όπου αναζωογονούνται τα συναισθήματα, η μνήμη πάλλεται και θεριεύει έναντι των αντιθέσεων της υποταγμένης καθημερινότητας, διεγείρεται μέσα στις απαισιόδοξες αντεθνικές νότες, οι οποίες αρέσκονται να καθηλώνουν κάθε τι αγωνιστικό και παράλληλα να σηματοδοτούν την απαρχή της δεκτικότητας όρων και συμφωνιών για το μέλλον, δίχως τον άνθρωπο.
Σήμερα τιμούμε τους νεκρούς μας, εξυμνούμε την αυταπάρνησή τους, υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του Ηρωισμού και της ανδρείας τους, χειροκροτούμε το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους. Ελάχιστη η γραφίδα..Πώς μπορεί να αποτυπωθεί το μεγαλείο των Ηρώων της επαναστάσεως εκείνης που υπερείχε σε Πίστη – Ανδρεία – Θάρρος! Άραγε πώς μπορεί με απλές επαινετικές λέξεις..Φοβούμαι μήπως η προσπάθεια μου αγγίξει τα όρια της γραφικότητος, φοβούμαι μήπως ματώσω πιότερο τη μνήμη τους.
Βαδίζοντας στο βάθος των χρόνων παρατηρούμε την ιστορική αποσύνθεση, η οποία δημιουργεί σταδιακά μια πρωτοφανή εθνική αλλοίωση, είναι αυτή που υποβαθμίζει και εξοβελίζει το ελληνικό πνεύμα, αυτή που καταρρίπτει την Ελληνική πραγματικότητα. Η ελληνική αγωνιστικότητα περνάει την κρίση της, το θάρρος παραχωρεί τη θέση του στην υποδούλωση, η ανδρεία υποκλίνεται στην υποταγή, το ‘’Ζήτω’’ μεταλλάσσεται σε ‘’Ζητώ ατομικά οφέλη’’ και οδηγούμαστε έτσι στη λοξοδρόμηση του καθήκοντος και στον σταδιακό ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Βαδίζοντας στο βάθος των εννοιών, διαπιστώνουμε την λανθασμένη χρησιμοποίησή τους, καθώς και παραφράσεις των. Οι έννοιες ‘’Ήρωας και αυταπάρνηση’’ οδηγούν σε πολύ αποκαρδιωτικά συμπεράσματα στο σήμερα. Σύγχρονοι ήρωες εμείς..Ναι εμείς, είμαστε οι απόγονοι εκείνων, εμείς ‘’ήρωες’’, όμως με καμπτόμενο θάρρος και φρόνημα, φωνάζουμε το ‘’Ζήτω’’, αλλά κάτι λείπει μέσα μας, που είναι δύσκολο να συμβαδίσει με την συνειδητή Ιστορικά διαστρέβλωσή μας και επίσης είναι ανέφικτο να παραλληλιστεί με την εκσυγχρονιστική παραζάλη, η οποία παρεκκλίνει την πορεία προς το ιδανικό, ίσως γιατί το δικό μας σύγχρονο ιδανικό είναι καμουφλαρισμένο με προσωπικά οφέλη. Δυστυχώς Ως απόγονοι Ηρώων αποτύχαμε, ως περήφανοι πάσχουμε και πλέον καταλήγουμε ως ‘’συνωστισμένοι’’ στα 195 χρόνια ελευθερίας μας.
Οι έννοιες έγιναν θηλιές στο διάβα του δραπέτη χρόνου, στα αυτονόητα γίναμε εχθροί, γιατί παρακάμψαμε τις αξίες, μάλλον γιατί δεν θωρακίσαμε το αυτονόητο ως έπρεπε, ίσως γιατί η εποχή μας θέλησε να προάγει ξένα πρότυπα προς μίμηση. Έπαυσε να βγάζει ήρωες, διανοούμενους,πνευματικούς ανθρώπους και προωθεί σιωπηλούς αναζητητές προσωπικών συμφερόντων.
Σε μια Πατρίδα που απωλέσθη η εθνική ταυτότητά μας, γινόμαστε θεατές μιας Ιστορικά και Κοινωνικά μετάλλαξής της. Από Πατρίδα της γνώσης, του πολιτισμού, μετατράπηκε σε Πατρίδα της ανέχειας, Πατρίδα κυνηγημένων ψυχών, οι θάλασσές μας τάφρος αθώων με φόντο πνιγμένες παιδικές παραστάσεις που βιώνουν το δικό τους άδικο πόλεμο, διότι έκλεισαν τα σύνορα στην αλληλεγγύη και έτσι δεν μπορούν να υπάρξουν προσανατολισμοί με τις ‘’σπασμένες’’ πυξίδες τους. Από την άλλη εμείς, συνειδητοί υπηρέτες της λήθης, αφού ξεχάσαμε το δικό μας πόλεμο και τη δική μας προσφυγιά. Αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που καθηλώνει την μνήμη μας..Σήμερα δεν πολεμούμε αλλά υπομένουμε, δεν διεκδικούμε αλλά σιωπούμε, δεν ανατρέπουμε αλλά συνδιαλεγόμαστε με την όποια ‘’αρρωστημένη’’ επεκτατική πολιτική, που λειτουργεί υπό το πρίσμα της ηθικής, κοινωνικής και εθνικής υποδούλωσης των λαών…
Κάποιοι ορέγονται τη λήθη, για αυτό είναι ανώφελο να εξαντλούμαστε σε καταγγελτικά ρητορεύματα και ευφυολογήματα προς αναζήτηση του υπαίτιου της κοινωνικής και εθνικής μας μετάλλαξης. Μπορεί να φταίει η λοξοδρόμηση έναντι του καθήκοντος, ίσως να φταίει ο εκφυλισμός της ιδιοσυγκρασίας μας, ίσως η αχαλίνωτη απαξίωση στον άνθρωπο και στο Θεό. Άραγε Τις Πταίει..
Έφτασε η Ιστορική στιγμή να διεισδύσουμε στο βάθος του χρόνου, ώστε να περισώσουμε τα απομεινάρια της Ιστορικότητας μας στο χώρο και στο χρόνο, ήρθε η ώρα να συνταιριάξουμε τις έννοιες, να συνθέσουμε τις αξίες, να αναζητήσουμε και να προωθήσουμε την χαμένη Αλληλεγγύη, καθώς επίσης και να απομονώσουμε την ατομικότητα έναντι της συλλογικότητας, σκεπτόμενοι την δύναμη της ισχύος της. Η διασφάλιση αυτή δεν θα πρέπει επ’ ουδενί λόγω να αντικρούει την έννοια της ανθρωπιάς. Αν όντως θέλουμε να καυχιόμαστε για τον πολιτισμό μας, θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε να συνεχίσει να δεσπόζει το ελληνικό φιλότιμο και το ανθρώπινο πρόσωπό μας σε όλους, διότι Όλα εκφύονται πολιτισμικώς από τις ρίζες της Μητέρας Ελλάδας και κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα τίθεται εν αμφιβόλω η σπουδαιότητά της ποτέ και πουθενά.
Την ημέρα αυτή του Ευαγγελισμού, ας κρατήσουμε στις καρδιές μας όχι τόσο το Θάνατο αλλά τη ζωή, όχι τόσο τη λύπη μα τη χαρά. Την ημέρα αυτή ας επικεντρωθούμε τόσο στο Χαρμόσυνο μήνυμα της Εθνικής μας παλιγγενεσίας όσο και στο ύψιστο μήνυμα της Ενσαρκώσεως του Υιού του Θεού, η οποία Ενσάρκωση υπερέχει ‘’πάσαν έννοιαν’’, υπερνικά το εθνικό και δίδει έναν παγκόσμιο Σωτηριολογικό προσανατολισμό, στον οποίο ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αναπλαστεί πνευματικά, να περιθωριοποιήσει και να ‘’νεκρώσει’’ τα λάθη, τα σφάλματα και τα εγκλήματά του.
Ο κ. Ανδρέας Αλεξόπουλος είναι Ποιητής – Συγγραφέας
