Επίμονη, σιωπηλή, απόλυτα μοντέρνα, όπως οφείλουμε να είμαστε, η Ιρις Κάραγιαν και μαζί της η ομάδα Ζ, έσταξε στα κουρασμένα από την τύφλα της τηλεόρασης μάτια μου το κολλύριο που χρειαζόμαστε όλοι, ακόμη και όσοι βλέπουμε «Στα άκρα», τον Ράμφο ή τον Βέλτσο ( σε επανάληψη) στην ΕΡΤ3.
Με την απτική της χορογραφία , την εμφάνιση του αυτονόητου χαδιού που αγνοούμε, την εμμονή στον μικρόκοσμο μιάς κίνησης καθημερινής, δεν έδωσε μόνο «τρόπο» στα σώματα των πέντε χορευτών της να εκφραστούν αλλά και να «γράψουν», με την συνδρομή της Μυρτώς Κατσίκη και του Σωτήρη Μπαχτσέτζη, στην εικαστική εγκατάσταση του Γ. Μαραζιώτη στη «Στέγη», μέσα, κυριολεκτικά, στο βιολοντσέλο του Βελιώτη.
Αυτή η «κρυμμένη» γυναίκα , προχωρά σαν την «Άθικτη» του Βαλερί ή σαν το ποίημα του μακρινού της προγόνου, Οσιπ Μαντελστάμ.
Γιατί κι ο κόσμος προχωρά μόνο από την αγωνία των παιδιών που χορεύουν.
