Κάθε σπίτι έχει το μυστικό του και η πολιτική μας ζωή δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Το μυστικό αυτό, που όλοι το γνωρίζουν, αλλά αποφεύγουν να συζητήσουν, ακόμη και με τον εαυτό τους. Πράγματι, πάμπολλες είναι διαχρονικά οι καταστάσεις – εθνικά ταμπού που αντιλαμβανόμαστε ότι μας βλάπτουν, αλλά ουδείς ξεστομίζει, σεβόμενοι όλοι σιωπηρά τη συλλογική μας αδράνεια και τη φυσική αποστροφή μας προς τις δύσκολες επιλογές.Για πολύ καιρό το εθνικό μας μυστικό ήταν ότι σε αυτήν την ακραία οικονομική συγκυρία που βρίσκεται η χώρα μας πρέπει να εφαρμοστεί ένα συγκεκριμένο σύνολο μεταρρυθμίσεων. Μεταρρυθμίσεων τέτοιων που θα επιτρέψουν την έξοδό μας από το Μνημόνιο, όχι επειδή απλώς θα έχουν καλυφθεί οι συμβατικές μας υποχρεώσεις έναντι των δανειστών, αλλά επειδή, μετά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις δε θα έχει πια η χώρα ανάγκη από ένα Μνημόνιο.
Ο ελληνικός λαός, μέσα από τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που προκάλεσε με τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, έβγαλε μόνος του «το φίδι από την τρύπα».Για πρώτη φορά, ύστερα από έξι χρόνια ύφεσης, κρίσης, μνημονίων και μεταρρυθμιστικής φοβικότητας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο αποτελείται κατά 90% από κόμματα που, έστω και με διαφορετικές προσεγγίσεις, αναγνωρίζουν επί της αρχής την ανάγκη για δομικές αλλαγές στα Οικονομικά του Κράτους και στην Εθνική μας Οικονομία.Το δύσκολο σημείο πλέον, και αφού έχουμε συμφωνήσει στην ανάγκη για επιπλέον αλλαγές, είναι φυσικά να τις εφαρμόσουμε. Να τις δεχτεί η κοινωνία ως τις αποφάσεις που, με όλες τις δυσκολίες που επιφέρουν, είναι αναγκαίες για να σταθούμε οριστικά όρθιοι ως χώρα.
Το αποφασιστικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση είναι βεβαίως η συναίνεση. Η συναίνεση, όμως, που δε θα εξαντλείται στο επίπεδο της αυξημένης πλειοψηφίας στην ψήφιση των νομοσχεδίων, ή ακόμη στο σαφώς ευκταίο σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, αλλά θα είναι βαθιά πολιτική, δομική και εν τέλει ιστορική. Η συναίνεση όχι απλά στο όνομα της πολιτικής ανωτερότητας μιας αντιπολίτευσης, αλλά αυτή που θα λέει ξεκάθαρα στους πολίτες ότι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού προσπερνά τις επιμέρους διαφωνίες, αξιολογεί τις βελτιωτικές προτάσεις κομμάτων και φορέων και προκρίνει ομόφωνα επί της αρχής τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αυτές που καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατάφερε να ολοκληρώσει, έχοντας ως τροχοπέδη, μεταξύ άλλων, την εκάστοτε αντιπολίτευση. Μια συναίνεση, τελικά, που θα απαλείψει από τον πολιτικό λόγο των κομμάτων το στερεότυπο ότι οι μεταρρυθμίσεις της δικής τους κυβέρνησης ήταν ορθές και αναγκαίες, ενώ όλων των υπολοίπων περιττές και επιζήμιες.
Για να γίνει αυτό απαιτείται το μεγαλείο ενός Πρωθυπουργού που θα πει ρητά μπροστά στο λαό: «Αναγνωρίζουμε ότι ως Αντιπολίτευση δε στηρίξαμε τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια της τότε Κυβέρνησης. Το λάθος, όμως, δε διορθώνεται με λάθος. Καλούμε τη σημερινή Αντιπολίτευση να στηρίξει τα νομοσχέδια για τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της φορολογίας και της δημόσιας ασφάλισης ως μονόδρομο για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.»Απαιτείται και το μεγαλείο της Αντιπολίτευσης να δεχτεί το κάλεσμα και να συνδράμει εμπράκτως, ουσιαστικά και ανυστερόβουλα. Όχι επειδή θα έχουν αποκατασταθεί πολιτικά τα στελέχη της, εν είδει συναλλαγής. Αλλά επειδή θα έχει αποκατασταθεί η ίδια η πολιτική των μεταρρυθμίσεων για την έξοδο από την κρίση.
Δε ζητείται και δε θα λύσει τα προβλήματα μια ευκαιριακή ανακωχή. Ζητείται μια νέα εθνική συμφιλίωση που θα μετατρέψει την αρένα της ψευδεπίγραφης σύγκρουσης μνημονιακών και αντιμνημονιακών, σε λαμπρό πεδίο δόξης για την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και τις καλύτερες μέρες που τόσο πολύ έχουν στερηθεί οι Έλληνες.Και κάτι τελευταίο. Πιθανά, ο αναγνώστης να κρίνει τις παραπάνω σκέψεις ουτοπικές για την ελληνική πραγματικότητα. Η απάντηση είναι πως γράφτηκαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.
Ο κ. Φάνης Σπανός είναι Αντιπεριφερειάρχης Εύβοιας
