Την περασμένη εβδομάδα η Πορτογαλία δανείστηκε με αρνητικό επιτόκιο. Δηλαδή οι επενδυτές πλήρωσαν τη χώρα για να «παρκάρουν» εκεί τα χρήματά τους. Ο λόγος που την εμπιστεύονται είναι ότι έχει την εγγύηση της ΕΚΤ. Η Πορτογαλία συμμετέχει στο πρόγραμμα πιστωτικής χαλάρωσης που πρακτικά σημαίνει ότι αν οι επενδυτές θέλουν να ρευστοποιήσουν τους τίτλους τους, υπάρχει η ΕΚΤ για να τους αγοράσει. Η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη από το πρόγραμμα αυτό διότι δεν πληροί τις προϋποθέσεις.
Επιπλέον, η Πορτογαλία θα επωφεληθεί και από την επερχόμενη χαλάρωση της λιτότητας που προωθεί η Γαλλία μετά τις επιθέσεις των τζιχαντιστών. Η Ελλάδα και πάλι αποτελεί εξαίρεση, επειδή βρίσκεται σε πρόγραμμα.
Βεβαίως, η Πορτογαλία σε καμία περίπτωση δεν έχει λύσει τα προβλήματά της, ούτε βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από την Ελλάδα. Εχει αναιμικούς ρυθμούς ανάκαμψης, η ανεργία βρίσκεται σε σχετικά υψηλά επίπεδα, η λιτότητα έχει δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα, ενώ πολιτικά είναι ασταθής.
Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνει αρνητικά επιτόκια και οι τράπεζές της διαθέτουν ρευστότητα, η οποία συμβάλλει στην ενίσχυση της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας. Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα ολοκλήρωσε (όπως ολοκλήρωσε) το Μνημόνιο και τώρα η χώρα έχει τον πολυτέλεια να δοκιμάσει στροφή στα αριστερά, ευελπιστώντας ότι η επερχόμενη δημοσιονομική χαλάρωση θα επιτρέψει στη νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της προς τους συνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους.
Η Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στα χνάρια της Πορτογαλίας. Ομως απέχει πολύ. Διότι ενώ πριν από περίπου έναν χρόνο ήταν με το ένα πόδι εκτός Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε εκλογές. Δεν μπορούσε να περιμένει την ολοκλήρωση του προγράμματος. Δίνοντας ψευδείς υποσχέσεις, κέρδισε δύο φορές την ψήφο του ελληνικού λαού και την εξουσία.
Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να πέτυχε τον σκοπό της, όμως, όπως αποδείχθηκε, το κόστος για τη χώρα ήταν τεράστιο. Τελευταίο παράδειγμα οι εξελίξεις με τα κόκκινα δάνεια και τις τράπεζες. Το σλόγκαν «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» καλλιέργησε κουλτούρα «δεν πληρώνω», δημιούργησε νέα γενιά κόκκινων δανείων και οδήγησε σε νέα ανακεφαλαιοποίηση. Μόνο που τη φορά αυτή έγινε κυρίως με ξένα κεφάλαια, με αποτέλεσμα να εξανεμιστεί η συμμετοχή του Δημοσίου και ο έλεγχος των τραπεζών να περάσει στο εξωτερικό.
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε ένα αυστηρότερο πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας, ζημίωσε το Δημόσιο το οποίο έχασε τα χρήματα που είχε βάλει τα προηγούμενα χρόνια στις τράπεζες και παρέδωσε τον έλεγχο των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων σε επενδυτικά κεφάλαια, κατά κύριο λόγο τζογαδόρικα (ποιος άλλος θα επενδύσει σήμερα στην Ελλάδα;), τους «γύπες» που κατήγγειλε. Και όλα αυτά από το παραμύθι που πούλησε για τα δάνεια.
Βεβαίως, είναι άδικο να χρεώσουμε μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ τη διαφορά με την Πορτογαλία. Ευθύνες έχει όλο το πολιτικό σύστημα, το οποίο από την αρχή της κρίσης ενδιαφερόταν πρωτίστως για την εξουσία. Βρήκε όμως τον μάστορά του. Και τον βρήκε στην πολιτική των πιστωτών, του Βερολίνου και κυρίως του Σόιμπλε, ο οποίος πέρυσι τέτοιο καιρό τράβηξε το χαλί στον Σαμαρά, έφερε τον Τσίπρα στην εξουσία και τώρα απομυθοποιεί την «πρώτη φορά Αριστερά»…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
