Ηκούρσα της διαδοχής στη ΝΔ μοιάζει σαν το γκραν πρι του Μονακό. Δεν μοιάζει με κανένα άλλο και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι στο τέλος θα νικήσει το φαβορί.
Από το 2009, που αποφασίστηκε ότι ο αρχηγός της ΝΔ θα εκλέγεται από τη βάση, τα δεδομένα άλλαξαν στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Ως τότε ο αρχηγός εκλεγόταν από το συνέδριο. Και κέρδιζε πάντα το φαβορί. Πήρε την κούρσα, έστω και δύσκολα, ο Κ. Μητσοτάκης το 1984. Πήρε την κούρσα με περίπατο ο Μιλτιάδης Εβερτ το 1993 και με τον ίδιο τρόπο το 1997 ο Κ. Καραμανλής.
Το 2009 όλα έδειχναν στην αρχή ότι θα κέρδιζε και πάλι με περίπατο το φαβορί.
Αλλά άλλαξε η διαδικασία. Η εκλογή έγινε για πρώτη φορά από τη βάση και κέρδισε με περίπατο το αουτσάιντερ!
Ακόμη και για τη ΝΔ, που η κομματική πειθαρχία και ο σεβασμός στους κανόνες θεωρούνται απαραβίαστες αρχές, η εκλογή από τη βάση σημαίνει εκλογή από ένα αχαρτογράφητο εκλογικό σώμα.
Γι’ αυτό και οι προβλέψεις για τον νικητή, προτού ολοκληρωθεί καν η διαδικασία κατάθεσης υποψηφιοτήτων, πρέπει να θεωρούνται από αφελείς έως ανόητες.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ως την Παρασκευή θα υπάρξουν κι άλλες υποψηφιότητες που θα αλλάξουν τους εσωκομματικούς συσχετισμούς.
Είναι επίσης βέβαιο ότι η μεγαλύτερη πτέρυγα στη ΝΔ παραμένει η καραμανλική πτέρυγα, η οποία ακόμη δεν έχει ανακοινώσει τον εκλεκτό της.
Και είναι απολύτως βέβαιο ότι η βάση της ΝΔ διψά πάντοτε για κάτι νεότερο. Εφόσον λοιπόν δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιος είναι ο υποψήφιος που φέρνει κάτι νεότερο από τους συνυποψήφιους του, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τον νικητή.
Μπορεί η Ελλάδα να μη μοιάζει πια σε τίποτε με το Μονακό, η κούρσα διαδοχής στη ΝΔ όμως μοιάζει με το σιρκουί του πριγκιπάτου.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
