Πολλά έχουν γραφτεί για τα βιβλία της «τριλογίας του Γκρι» της βρετανίδας συγγραφέως Ε. Λ. Τζέιμς και πολλά είχαν μέχρι σήμερα ακουστεί για την κινηματογραφική απόδοση του πρώτου μυθιστορήματος της σειράς, τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Μπορείς να προβλέψεις με ασφάλεια ότι η ταινία της Σαμ Τέιλορ Τζόνσον θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία από το γυναικείο (κυρίως) κοινό όλου του πλανήτη, αν και αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι είναι απαραιτήτως μια καλή ταινία. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» είναι μια πολύ μέτρια αλλά και πολύ δήθεν ταινία.
Κατ’ αρχάς, τίποτε σε αυτό το παγωμένο (σαν το Σιάτλ όπου μέρος της ιστορίας τοποθετείται) και άνευρο έργο δεν βγάζει έστω λίγο ερωτισμό. Αν εξαιρέσεις την Ντακότα Τζόνσον που υποδύεται πειστικά την όλο περιέργεια, αθώα παρθένα η οποία με τη θέλησή της θα μπλέξει στο σεξουαλικό σύμπαν του πολυεκατομμυριούχου Κρίστιαν Γκρέι (Τζέιμι Ντόρναν), δεν υπάρχει κάτι στην ταινία που να ερεθίζει πραγματικά τις αισθήσεις μας.
Ο Ντόρναν που τη μια έχει κάτι από το διαστροφικό βλέμμα του Τζουντ Λο και την άλλη κάτι από το βουτυρομπεμπέδικο στυλ του Κρις Ο’ Ντόνελ, υπήρξε μια απρόσεκτη επιλογή για τον ρόλο του Γκρέι, ενώ τα σεξουαλικά μυστικά του, το δωμάτιο με τα όργανα και εργαλεία του, τα βίτσια του, οι ανάγκες του, είναι όλα δοσμένα με τέτοια αδιαφορία που οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση της ηρωίδας, όσο παρθένα και άγουρη να ήταν, σίγουρα θα έπληττε.
Ακόμη και οι ίδιες οι σεξουαλικές σκηνές δεν δείχνουν να προέρχονται από έναν έμπειρο sex addict όπως το μυθιστόρημα αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ο Γκρέι αλλά από ένα αγοράκι που δεν ξέρει ακόμη τι θέλει από το σεξ. Οταν χειρίζεται το καμτσίκι στα οπίσθια της μικρής σού δίνει την εντύπωση ότι κρατά μυγοσκοτώστρα αλλά φοβάται να σκοτώσει τη μύγα. Και όταν τη χτυπά με την παλάμη του στο ίδιο σημείο νιώθεις ότι τη χαϊδεύει.
Οσοι λοιπόν φαντασιώνονται σαδομαζοχιστικά όργια και τρέλες στα κρεβάτια με την κοπελίτσα σκλάβα του σεξ, καλύτερα να το ξανασκεφτούν ή να ρίξουν μια ματιά σε κανένα πορνό (όπως ίσως θα έπρεπε να είχε κάνει η σκηνοθέτρια) γιατί σίγουρα θα απογοητευτούν.
Να προσθέσω τέλος ότι στην ακατάσχετη κινηματογραφική και λεκτική φλυαρία θα βρούμε επίσης βόλτες με ελικόπτερα, δείπνα πολυτελείας, λόγους σε πανεπισςτήμια, αλλά και τη γελοία σκηνή της διασταύρωσης των όρων του συμβολαίου που η κοπέλα πρέπει να υπογράψει για να μπει στη διαδικασία της σχέσης με τον Γκρέι. Εκεί, τολμώ να πω ότι τα χασμουρητά μου αυξήθηκαν επικινδύνως σε συνδυασμό, φυσικά, με τα γέλια.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
