Μπορεί η ονοματολογία να βρίσκεται, ως συνήθως, στο επίκεντρο των συζητήσεων σχετικά με τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας, όμως, εκείνο που πάνω απ’ όλα θα έπρεπε να συζητείται είναι κάτι διαφορετικό: όχι το ποιον αλλά το τι είδους πρόεδρο χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα. Ειδικά σήμερα, σε μία εποχή τόσο σύνθετη και γεμάτη κινδύνους, μέσα από τα αναγκαία χαρακτηριστικά είναι που πρέπει να καταλήξει κανείς στα ονόματα κι όχι το αντίστροφο.
Τα κύρια στοιχεία που πρέπει να συγκροτούν την προσωπικότητα του επόμενου προέδρου είναι τα εξής:
Πρώτον, πρέπει να είναι συνθετικός. Η επόμενη Βουλή θα μπορούσε θεωρητικά να εκλέξει πρόεδρο και με 151 ψήφους, ή ακόμη και με σχετική πλειοψηφία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν καλό να το πράξει.
Ο επόμενος πρόεδρος, ειδικά εφόσον όπως όλα δείχνουν βαδίζουμε σε πολιτική ανατροπή, πρέπει να είναι πρόσωπο με αληθινή πίστη στη συναίνεση, με λογική εθνική και θεσμική, όχι κομματική, ούτε καν παραταξιακή. Ο λόγος γι αυτό δεν είναι γενικός και αόριστος: είναι πολύ συγκεκριμένος: αυτή την ώρα, η Ελλάδα έχει μπροστά της πολύ μεγάλες προκλήσεις και αυτές θα υπηρετηθούν πολύ καλύτερα αν η κεφαλή του κράτους ενσαρκώνει το μήνυμα της ενότητας. Ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να είναι σε θέση να βάλει πειστικά στην άκρη την κομματική / πολιτική του ταυτότητα και να είναι αποδεκτός όχι μόνον από το μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών, αλλά, κυρίως, από το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του ελληνικού λαού.
Δεύτερον, ο νέος πρόεδρος πρέπει να είναι σε θέση να εκπροσωπήσει τη χώρα επάξια στο διεθνές περιβάλλον. Οφείλει σήμερα περισσότερο από ποτέ να είναι πρόσωπο με διεθνή ικανότητα παρουσίας και με λόγο που θα τυγχάνει πρωτογενούς σεβασμού στο διεθνές σύστημα με ότι αυτό σημαίνει στην πολυπλοκότητά του. Δηλαδή, δεν πρέπει απλώς να είναι η θέση ή ο θεσμός που θα τον κάνουν γνωστό και σεβαστό στο διεθνές περιβάλλον, αλλά, αντιθέτως, πρέπει να είναι ήδη πρόσωπο που μπορεί να σταθεί επάξια σε αυτό και ο λόγος του να ακούγεται, να μετράει. Πρέπει να τον ξέρουν και να τους ξέρει, πρέπει να τον σέβονται.
Τρίτον, πρέπει να είναι άνθρωπος δοκιμασμένος κι όχι ένα είδος εξωπολιτικής προσωπικότητας η οποία, όποιο διαμέτρημα κι αν έχει, δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις που έχει μπροστά της η Ελλάδα στο επίπεδο της «προεδρικής διπλωματίας» σε αγαστή φυσικά συνεργασία με την επόμενη κυβέρνηση και προς αρωγή των συμφερόντων της χώρας και του ελληνικού λαού. Κι αυτό, κάθε άλλο παρά απλό και δεδομένο πρέπει να θεωρείται ότι είναι. Εχει απατήσεις και μάλιστα μεγάλες.
Τέταρτον, πρέπει να μην έχει «καεί» πολιτικά, ότι κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει.
Μπορεί το Σύνταγμα, όπως διαμορφώθηκε μετά την αναθεώρηση του 1985 να προβλέπει έναν πρόεδρο χωρίς εξουσίες, όμως, εδώ, σήμερα, το θέμα δεν είναι αυτό.
Εκείνα που απαιτούνται, δεν έχουν να κάνουν με τις εξουσίες. Εχουν να κάνουν με την ενότητα της χώρας και την έκφρασή της στον κόσμο.
Η Ελλάδα εισέρχεται σε μία περίοδο στην οποία θα υπάρξουν εξελίξεις. Και οφείλει να εισέλθει σε αυτή όσο πιο ψυχικά ενωμένη και όσο πιο γερά προετοιμασμένη στη διεθνή της παρουσία μπορεί να το πράξει.
Εχουμε μπροστά μας μεγάλο αγώνα.
