Οι παλιές μεγάλες αγκαλιές και τα θερμά φιλιά Μέρκελ – Σαμαρά έλειψαν εκκωφαντικά προχθές στη διαδήλωση στο Παρίσι. Είναι φυσικό: Οι δανειστές στέρησαν από την ελληνική κυβέρνηση Σαμαρά τη δυνατότητα να παρουσιάσει μια «τελική συμφωνία» εξόδου από τα μνημόνια και την τρόικα και έτσι την οδήγησαν ουσιαστικά άοπλη, όπως όλα δείχνουν, στην οδό της εκλογικής σφαγής. Επιπλέον, ειδικά το Βερολίνο έχει πολλάκις ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους δύο πράγματα: πρώτον, ότι δεν θα δεχθεί ούτε καν να συζητήσει αλλαγές στο ελληνικό πρόγραμμα και, δεύτερον, ότι αποκλείει εντελώς κούρεμα του ελληνικού χρέους. Πρέπει λοιπόν άπαντες να προβληματιστούν σοβαρά: γιατί πρώτα οι Γερμανοί οδήγησαν ουσιαστικά την κυβέρνηση Σαμαρά στη σφαγή; Και, μετά, αφού το έπραξαν αυτό με μια τόσο φίλια κυβέρνηση, τι θα κάνουν με μια άλλη αν αυτή τους αμφισβητήσει την πλήρη ηγεμονία; Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: αν αντιδράσει, θα της κάνουν τη ζωή κόλαση. Το γιατί σχετίζεται με τη βαθύτερη ουσία όλων όσα εξελίσσονται και τα οποία, δυστυχώς, η ελληνική πολιτική μάλλον στο σύνολό της δεν έχει ακόμη και τώρα αντιληφθεί.
Οπως προκύπτει ήδη από τα συμπεράσματα του εθνικού συνεδρίου των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών τον Νοέμβριο του 2011, η Γερμανία θέλει να προχωρήσει στη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, η οποία περιγράφεται εκεί με σαφήνεια: εκλεγμένος πρόεδρος με μεγάλες εξουσίες, κοινό υπουργείο Οικονομικών, νέα δομή ευρωκοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και οργάνωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς όφελος των μεγάλων κρατών. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει πρώτα να τελειώσουν οριστικά και αμετάκλητα με όλα τα άλλα, ιδίως η υπόθεση των αμφισβητήσεων και των διαφωνιών ως προς την κρίση χρέους. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Η καγκελάριος Μέρκελ διανύει την τελευταία, κατά πάσα πιθανότητα, θητεία της –ίσως μετά να είναι η πρώτη πρόεδρος αυτής της νέας πολιτικής Ευρώπης. Σίγουρα πάντως ούτε η ίδια ούτε η Γερμανία στο σύνολό της θα συνεχίσουν να έχουν την κρίση στο επίκεντρο. Θα πάνε παραπέρα για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Και εκεί θα είναι μαζί τους μόνον εκείνοι που θέλουν αλλά και μπορούν, σε μια ουσιαστικά γερμανική Ευρώπη υπό το Βερολίνο, με την Αγγλία εκτός, τη Γαλλία γονατισμένη και ολόκληρο τον Νότο εντελώς αδύναμο και εξαρτημένο.
Αυτό ακριβώς εξελίσσεται σήμερα. Και, δυστυχώς, ακριβώς αυτό είναι που δεν έχει καταλάβει ακόμη η Ελλάδα, η οποία θα κληθεί τώρα είτε να αποδείξει ότι δεν θα δυσκολέψει πλέον ξανά ποτέ αυτή τη σχεδιασμένη από καιρό πορεία, είτε θα τεθεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σύντομα εκτός της. Οχι επειδή ήρθε ή δεν ήρθε ο Τσίπρας, αλλά επειδή το πλαίσιο είναι τέτοιο που δεν χωράει απολύτως τίποτα άλλο παρά μόνον εκείνο που το Βερολίνο απαιτεί να γίνει, μα ταυτόχρονα καταστρέφει τα πάντα. Ενα θανατηφόρο πλαίσιο που επιβάλλεται να σπάσει, αλλά που για να σπάσει, θα έχει κόστος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
