Οι τοποθετήσεις Αβραμόπουλου στο Κολέγιο των Επιτρόπων σχετικά με την ανάγκη να υπάρξει ευελιξία στην εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου και του Συμφώνου Σταθερότητας για τις χώρες του νότου αποτελούν μια πράξη που, για πρώτη φορά, σπάει το «ιερό άβατο» το οποίο με τέτοιο ζήλο κρατούν επί χρόνια τώρα απόρθητο οι φανατικοί μιας πολιτικής που έχει φέρει το ευρωπαικό ενωσιακό εγχείρημα στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του.
Επιτέλους, λέγονται εκεί μέσα οι αλήθειες που κανείς δεν τολμά τόσα χρόνια να πει. Που όλοι, πλην των Γερμανών και λίγων άλλων, τις ψιθυρίζουν στους διαδρόμους του ιερατείου, αλλά που κανείς δεν τολμά να τις εκστομίσει την ώρα της «λειτουργίας», όταν μάλιστα οι… μεγάλοι «ιερείς» του Βερολίνου βρίσκονται μέσα στο «ναό»…
Γιατί εκεί έχουμε καταντήσει: οι εκκλησιαστικοί όροι να είναι οι μόνοι που ταιριάζουν για να περιγράψει κανείς κάτι που έχει εξελιχθεί από πολιτική και οικονομία σε δόγμα πίστης το οποίο όποιος αμφισβητήσει πρέπει να καεί αμέσως στην πυρά.
Τώρα όμως όλο και περισσότεροι επιτέλους αντιλαμβάνονται ότι δεν πάει άλλο και ότι αυτή η πολιτική θα φέρει από κάθε άποψη τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να φέρει.
Οδηγεί ευθέως στον ευρωσκεπτικισμό που έχει «χτυπήσει κόκκινο» και στη διάλυση του κοινού ιστού για τον οποίο τόσες προσπάθειες είχαν γίνει μετά τον πόλεμο.
Οδηγεί στη φοβερή καχυποψία των μεν για τους δε και αντίστροφα και σε μία Ευρώπη που αντί να ενώνεται κάθε μέρα που περνάει κατακερματίζεται, με τις φωνές απομάκρυνσης να πληθαίνουν τόσο πολύ ώστε ήδη σε σημαντικές χώρες να αποτελούν πια σχεδόν πλειοψηφία και να εκφράζουν λαούς ολόκληρους – και μάλιστα μεγάλους.
Όλα αυτά, πρέπει επιτέλους να σταματήσουν.
Αλλιώς ο δρόμος είναι ένας και μόνος: η διάσπαση.
Και, επιτέλους, έγινε η αρχή: κάποιος βρέθηκε να τους τα πει και να τους τα πει όχι αλλού, αλλά εκεί μέσα.
Μάλιστα, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι συμφώνησαν.
Εσπασε το άβατο, έγινε η αρχή, έπεται συνέχεια…
