Το οικονομικό μοντέλο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσω του Mνημονίου και της δανειακής σύμβασης με τον EFSF έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι αρκετά ευέλικτο και έχει συνταχθεί από άτομα που δεν έχουν καμία επαφή με την μέση Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Γιατί πώς γίνεται να εφαρμόζεται το μοντέλο δημοσιονομικών περικοπών από το κράτος, που στηρίζεται α.) στην υπερσυγκέντρωση ιδιοκτησίας εταιρειών, φορέων, γης και ενέργειας σε ολίγους και β.) στην τεχνολογική καινοτομία από νέους, με τον ίδιο τρόπο στις ΗΠΑ και την Ελλάδα;
Προφανώς άλλα είναι τα κρατικά έξοδα της Αμερικής και άλλης φύσεως τα Ελληνικά. Ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει βαριά βιομηχανία, παρά μόνον υπηρεσίες όπως ο τουρισμός, ενώ η εφαρμογή νέων τεχνολογιών περιορίζεται σε πανεπιστημιακά πειράματα χωρίς κανένα εθνικό όφελος. Πώς λοιπόν απαιτούμε από την Ελλάδα να «μικρύνει» το κράτος, όταν αυτό σημαίνει αυτομάτως την ανεργία του εργαζομένου και όχι την απασχόλησή του στον ιδιωτικό τομέα;
Αν υπάρχει ένα θετικό στοιχείο από την επιλογή της Ελλάδας να συνταχθεί την περίοδο της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης με τις χώρες του ΝΑΤΟ αντί της Ανατολής, είναι το αυτονόητο που προκύπτει από την στρατιωτική υπεροχή των Αμερικανών έναντι των Ρώσων και Κινέζων καθώς και των συντασσόμενων με αυτούς. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η διπλωματική στρατηγική της Ελλάδας δικαιολογεί την άνευ κριτικής στήριξη και της οικονομικής πολιτικής των Ευρωπαίων εταίρων και των Αμερικανών συμμάχων μας, όπως αυτή εκφράζεται δια μέσου της Τρόικα. Γιατί σε έναν ιδανικό κόσμο, η Ελλάδα θα έπρεπε να ταχθεί με τον ισχυρότερο μεν, χωρίς να θυσιάζει τα εθνικά της συμφέροντα δε.
Δεξιά-Αριστερά, το δίπολο
Η Αριστερά, ο κύριος Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οικονομικοί του σύμβουλοι εμφανίζονται ως ως εφαρμοστές της Κεϋνσιανής οικονομικής θεωρίας στο κέντρο της οποίας δεσπόζει το κράτος. Ερωτώ λοιπόν το εξής:
Η Βρετανική κυβέρνηση του David Cameron (Βρετανική Δεξιά), η οποία επιτεύχθηκε με την απαραίτητη συνεργασία του με τον Nick Clegg και τους Liberal Democrats (Βρετανική Αριστερά), εφαρμόζει με επιτυχία το Μακροπρόθεσμο Οικονομικό Πρόγραμμα (Long Term Economic Plan) από το 2010. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει περικοπές δημοσίων εξόδων, όμως παράλληλα εφαρμόζει μείωση φόρων εισοδήματος και πάγωμα στην τιμή του πετρελαίου.
Η Βρετανία δεν ανήκει στη ζώνη του Ευρώ, και η εμπειρία της κρίσης που βιώνει η χώρα από το 2007, όταν το κράτος επί Gordon Brown διέσωζε την τράπεζα Northern Rock (ενώ μέχρι και πιο πρόσφατα επί Cameron, διέσωζε ξανά την Royal Bank of Scotland μεν, κατακρεουργώντας τα bonuses των στελεχών της δε), της δίδαξε ότι το δημοψήφισμα για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαραίτητο. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, το εθνικό νόμισμα (Pound Sterling) και η διατήρησή του θεωρείται
απαραίτητη προϋπόθεση για την σταθερότητα και την ανάπτυξη της χώρας. Η στρατηγική αυτή είναι πανομοιότυπη με τις βασικές οικονομικές αρχές των συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι οι κύριοι Βαρουφάκης και Τόλιος.
Είναι λοιπόν ο Cameron Κεϋνσιανός Αριστερός Σοσιαλιστής, ή Συντηρητικός πρωθυπουργός με συντηρητικές προσωπικές αρχές όπως είναι η πατρίδα και η οικογένεια, αλλά εμπλουτισμένες με σύγχρονες κοινωνικές αντιλήψεις, που του επιτρέπουν να εφαρμόζει πρακτικές οικονομικές λύσεις που δεν καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό, σε αντίθεση με το πάντα ακραίο, απόλυτο και διχαστικό Ελληνικό παράδειγμα; Θα ήταν ρεαλιστικά εφικτή και στην Ελλάδα μια συνεργασία Δεξιάς-Αριστεράς στις εθνικές εκλογές με σκοπό τη διάσωση της χώρας, ή μήπως ο διχασμός είναι εθνική μας αρρώστια;
Περί Αλλαγής
Για να εφαρμοστεί οποιαδήποτε αλλαγή στην Ελλάδα (όπως και στον υπόλοιπο κόσμο άλλωστε), βασική προϋπόθεση είναι η αποδοχή της οποιασδήποτε αλλαγής από την elite ενός τόπου. Αυτό γιατί, όταν η elite κρατά στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας μιας χώρας, τα οποία μοιράζεται με τις συμμαχικές της elite, τότε κρατά στα χέρια της και τις τύχες των κομμάτων που χρηματοδοτεί.
Η πελατειακή σχέση που συνήθως καυτηριάζουμε στην Ελλάδα είναι αυτή μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρου. Θεωρώ όμως ότι η πελατειακή σχέση που πρέπει να αλλάξει για να επιτευχθεί η πολυπόθητη αλλαγή, είναι αυτή μεταξύ των κομμάτων και των χορηγών τους. Μόνον έτσι θα υπάρξει οριζόντια – και όχι κάθετη – εκπροσώπηση στη Βουλή των Ελλήνων (Δημοκρατία). Πρέπει λοιπόν εμείς να συνεχίσουμε να απαιτούμε και να επενδύουμε σε ένα Κράτος Δικαίου όπου οι κανόνες να εφαρμόζονται ισόνομα.
Συμπέρασμα
Η Ελλάδα χρειάζεται μια Δίκαια Μεταρρύθμιση, που να προϋποθέτει την σύνταξη αναπτυξιακού μοντέλου στα μέτρα και τις δυνατότητές της παραγωγικής γενιάς της χώρας. Δυστυχώς όμως, αν δεν επιτευχθεί μια Μεγάλη Συμφωνία με την Τρόικα, η παραπαίουσα Ελλάδα θα γίνει κάτι ανάμεσα σε Ισραήλ και Ουκρανία, δηλαδή μια χώρα έρμαιο των διαθέσεων της Αμερικανικής αστυνομοκρατίας και της «Ορθόδοξης» πλάνης των νεόπλουτων ιμπεριαλιστών Ρώσων.
Γι αυτό λοιπόν είναι πολύ σημαντικό οι ηγέτες της Ελλάδας να διαμορφώσουν άμεσα «έξυπνο» Εθνικό Σχέδιο που να περιλαμβάνει ταυτόχρονα 1.) την διατήρηση της πορείας εξυγίανσης εντός του Μνημονίου 2.) τη στρατηγική της Δίκαιης Ματαρρύθμισης του ιδίου του Μνημονίου.
Για να επιτευχθεί αυτός ο διπλός στόχος απαιτείται η Συνεργασία των δύο πόλων που εκφράζουν αντίστοιχα α.) την αδιαπραγμάτευτη Ευρωπαική προοπτική (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ), αλλά και β.) την αναθεώρηση της διεθνούς οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας (ΣΥΡΙΖΑ) στα πλαίσια της Αρχής της Αλληλεγγύης των Ευρωπαίων Εταίρων, όπως αυτή καθορίζεται από το Άρθρο Ι-5 (2) της Συνθήκης για τη Θέσπιση του Συντάγματος
της Ευρώπης: “Σύμφωνα με την αρχή της καλόπιστης συνεργασίας, η Ένωση και τα κράτη μέλη εκπληρώνουν τα εκ του Συντάγματος καθήκοντα βάσει αμοιβαίου σεβασμού και αμοιβαίας συνεργασίας.”
Με απλά λόγια, η Ελλάς καλείται να αντιδράσει όχι με πόλωση, αλλά με συναίνεση, έτσι ώστε να επιτευχθεί το ζητούμενο που είναι η επιβίωση της χώρας. Ουτοπικό; Ίσως. Όμως η συναίνεση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και τον Λαό, έχει επιτευχθεί προ πολλού στην Ελλάδα, σε μια εποχή όπου η επιβίωσή μας ήταν δύσκολη.
Συγκεκριμένα, η αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης συναντάται πρώτα, όχι στη Βρετανία, αλλά στην Οθωμανική Ελλάδα το 18ο-19ο αιώνα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλία, όπου έμποροι κεφαλαιούχοι από την Ήπειρο επένδυσαν σε Θεσσαλικά πρωτοβιομηχανικά μέσα και εργατικό δυναμικό με στόχο τις εξαγωγές νημάτων και ερυθροβαφής, σε πρώτη φάση στην Αυστρία. Έτσι γεννήθηκε, βάσει Αυστριακού Δικαίου, το Καταστατικό της Αμπελακιώτικης Συντροφιάς (1780). Έτσι παράλληλα αναπτύχθηκε, ανεξάρτητα με τη Δυτική Βιομηχανική Επανάσταση και πρίν από τη Γαλλική Επανάσταση, η «πρακτόρευση» (franchise) στην Κωνσταντινούπολη, την Τεριέστη, το Άμστερνταμ, το Λονδίνο και το θαλάσσιο εμπόριο (Ελληνικός Εφοπλισμός) με εφοπλιστικά κέντρα την Ύδρα, τις Σπέτσες και τα Ψαρά.
Πιστεύω λοιπόν πως, για να προοδεύσουμε σε τούτο τον τόπο, πρέπει να μάθουμε να ακολουθούμε τα παραδείγματα και της δικής μας Ιστορίας, όπως άλλωστε και οι Δυτικοί Ευρωπαίοι ακολουθούν πάντοτε πιστά τη δική τους.
Μιλώντας για τη Συντροφιά (λαϊκή συντεχνία), πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε μια διάκριση ανάμεσα στους εργαζόμενους που οργανώνονται σε ομάδες για να υπερασπιστούν τα νόμιμα δικαιώματά τους και τις συμμορίες που φιλοδοξούν να ελέγχουν τις ζωές των ανθρώπων για ιδιοτελείς λόγους.
Το ζητούμενο σε μια υγιή κοινωνία, λοιπόν, δεν είναι η πάταξη της συντεχνιακής οργάνωσης και η πλήρης απελευθέρωση της οικονομίας, ούτε η εφαρμογή του Μαρξισμού. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ένα Κράτος Δικαίου, που να εγγυάται τις συνθήκες εξισορρόπισης ανάμεσα στα συμφέροντα του εργοδότη-επενδυτή και αυτά του εργαζομένου. Για να γίνει αυτό πρέπει να στηριχτούν και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, που αποτελούν την παραγωγική βάση και τα θεμέλια του κράτους, αλλιώς το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί!
Εν κατακλείδι, αν δεν συνεργαστούν οι Έλληνες, η χώρα θα μείνει χωρίς Πρόεδρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
