Το επταήμερο του Διόδωρου

Δεν έχει ακόμη δείξει το πρόσωπό του το 2015

Φτάσαμε στο 2015, είμαστε βαθιά πια μέσα στον 21ο αιώνα. Οπως ήσαν και το 1915 βαθιά μέσα στον 20ό αιώνα. Στην Ευρώπη μόλις είχε ξεκινήσει ο Μεγάλος Πόλεμος, που κανείς δεν ήξερε τότε πως θα ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, κανείς δεν ήξερε πως θα κρατούσε τέσσερα χρόνια και θα είχε εκατομμύρια θύματα, ούτε πως θα έφερνε τους αμερικανούς στρατιώτες στην Ευρώπη και την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Η Ελλάδα αναπαυόταν στις δάφνες των δύο Βαλκανικών Πολέμων, σε λιγότερο από έναν χρόνο απόσταση από τη σύγκρουση Βενιζέλου – Κωνσταντίνου.

Αν σκεφθούμε τι είχε γίνει την πρώτη δεκαπενταετία του 20ού αιώνα, η πρώτη δεκαπενταετία του 21ου είναι ειδυλλιακή, ημερολόγιό μου. Εντάξει, από όσο μπορώ να θυμηθώ χωρίς να ψάχνω σε βιβλία ιστορίας, ως την έκρηξη του πολέμου το 1914 η Δυτική Ευρώπη της belle époque ευτυχής ήταν –ο Μεγάλος Πόλεμος έφερε τη δυστυχία.

Συμμετείχαμε και εμείς στη σύγχρονη ευρωπαϊκή belle époque ως το 2004 –μετά άρχισε η κατρακύλα και είμαστε εδώ που είμαστε, ανασφαλείς και αγωνιούντες για το μέλλον: της χώρας, της ΔΗΜΑΡ, του νέου κόμματος Παπανδρέου.

Ατιμασμένη και εγκαταλελειμμένη η μικρή ΔΗΜΑΡ, κάπως σαν αποπλάνηση ανηλίκου είναι αυτό που της συνέβη, μωράς παρθένου αποπλάνηση, μυξοπάρθενης μάλλον. Τα στελέχη της είχαν δεκαετίες εμπειρίας στο ΚΚΕ Εσωτερικού, στον Συνασπισμό, στον ΣΥΡΙΖΑ. Εμπειρία διαχείρισης κομματικού μικρόκοσμου που καμία σχέση δεν έχει με τον κόσμο όπου ζούμε όλοι οι υπόλοιποι, πολιτικοί και πολίτες. Βγήκαν να εφαρμόσουν στον μακρόκοσμο αυτά που έκαναν στον ανεύθυνο μικρόκοσμό τους και έπαθαν αυτά που έπαθαν –και πάθαμε και εμείς αυτά που πάθαμε: να έχουμε επί ενάμιση χρόνο κυβέρνηση συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού και τελικά να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές.

Μικροί άνθρωποι για τις δύσκολες περιστάσεις που ζούμε αποδείχθηκαν οι της ΔΗΜΑΡ –αυτό ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ημερολόγιό μου. Τα στελέχη του δεκαετίες τώρα στα ίδια μικροκομματικά παιχνίδια ήσαν μπλεγμένα, με αντιπάλους/συμμάχους, ανάλογα με την περίπτωση και τα εσωκομματικά παίγνια, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Δεν τους οδήγησε στο 27% η επιλογή του νέου και άξιου από τους ψηφοφόρους –το κύμα οργής και βίας κατά του δικομματικού κατεστημένου τούς έφερε στον αφρό. Μόνη τους έγνοια, σαν αυτούς που κάνουν surfing στις ακτές του Ειρηνικού στην Καλιφόρνια, να μείνουν στην κορυφή του κύματος.

Τα κατάφεραν –τώρα όμως το κύμα πάει να σκάσει στην ακτή. Ισως απαιτούνται άλλες δεξιότητες σε αυτή την τελική φάση. Μένει να δούμε αν τις έχουν οι surfers του ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και αν τα καταφέρουν να φθάσουν όρθιοι, θα είναι με τα μαγιό, μισόγυμνοι, με μόνο εφόδιο τη σανίδα τους. Θα τους περιμένουν κοστουμαρισμένοι πολιτικοί και τραπεζίτες εκεί αν φθάσουν. Τι θα προκύψει από τη συνάντηση κανείς δεν το ξέρει ακόμη.

Μπορεί συριζαίοι και ευρωπαίοι δανειστές να επιβιβαστούν σε πλοίο για να συνταιριάξουν κοστούμια και μαγιό, να μην είναι κανείς αταίριαστος με το περιβάλλον. Ας ελπίσουμε πως δεν θα λέγεται Norman Atlantic. Ποιος το φανταζόταν πως τόσο απλό ταξίδι Πάτρα – Ανκόνα, από αυτά που γίνονται καθημερινά, θα κατέληγε σε τέτοια τραγωδία; Τόσο κοντά σε στεριές και νησιά, κατακαίνουργο πλοίο, με έμπειρους ναυτικούς, σε τυπικό δρομολόγιο. Και ακόμα μετράμε νεκρούς και αγνοουμένους, κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό αριθμό τους.

Και κανείς δεν ξέρει τα αίτια της τραγωδίας ακόμη. Λάθη; Αμέλεια; Συρροή συμπτώσεων; Το μόνο βέβαιο είναι πως κάτι πήγε στραβά –και επαληθεύτηκε για μία ακόμη φορά η αρχή: αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

• Τον έχουν άραγε στον νου τους αυτόν τον τρομερό κανόνα ψηφοφόροι και κομματικά επιτελεία; Δεν μου φαίνεται –τρανή απόδειξη ο Γιώργος Παπανδρέου που αποφάσισε να φύγει από το ΠαΣοΚ και να ιδρύσει νέο κόμμα. Δεν του περνάει καθόλου από το μυαλό, φαίνεται, πως αυξάνονται έτσι οι πιθανότητες να είναι η Χρυσή Αυγή το τρίτο κόμμα. Και να βγαίνει με χειροπέδες από τον Κορυδαλλό ο Νίκος Μιχαλολιάκος να πάει στο Προεδρικό Μέγαρο να παραλάβει τη διερευνητική εντολή.

Υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός από αυτόν για την Ελληνική Δημοκρατία; Για πέντε ημέρες ο αρχηγός των νεοναζί θα είναι ο δυνητικός πρωθυπουργός της χώρας. Αντέχουμε τέτοια ηθική και πολιτική χρεοκοπία να προστεθεί στην οικονομική χρεοκοπία; Ελπίζω πως δεν θα συμβεί, ημερολόγιό μου –αλλά οι ελπίδες μου υπονομεύονται από το «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».

Είναι 62 χρόνων ο πρώην πρωθυπουργός –στην ίδια ακριβώς ηλικία ο παππούς του ίδρυσε το 1950 το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου και συμμετείχε στις εκλογές εκείνης της χρονιά και του 1951, για να προσχωρήσει μετά, προκειμένου να εκλεγεί βουλευτής, στον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου. Στα βήματα του παππού ο εγγονός, ακόμα και αν δεν διαλέξει τον ίδιο τίτλο.

Αλλά γιατί να μην τον υιοθετήσει; Θα μας πείσει όλους για την ειλικρίνειά του τουλάχιστον, πως δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο από την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Εντιμος στόχος για κάθε επαγγελματία πολιτικό, δεν είναι καιρός να πάψει να είναι ανομολόγητος; Διότι τα περί «μεταπελατειακού κράτους» που επαγγέλλεται ακούγονται τόσο επίκαιρα σήμερα όσο και η «πράσινη ανάπτυξη» που υποσχόταν το 2009.

Τον ενημέρωνε τότε ο Γιώργος Προβόπουλος πως πάμε για χρεοκοπία και ο Γιώργος Παπανδρέου ίδρυε υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής για να την αντιμετωπίσει. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει από τη σανίδα του (ή το καλάμι του) «δεν με δεσμεύουν οι προηγούμενες συμφωνίες» και ο Γιώργος Παπανδρέου θεμελιώνει το «μεταπελατειακό κράτος» –αν θα είναι χρεοκοπημένο και τι νόμισμα θα έχει δεν τον αφορά.

Το ζήτημα είναι πως αυτά που μπορούν να πάνε στραβά στην κατάσταση που βρισκόμαστε είναι πολλά, ημερολόγιό μου. Αλλά μπορεί και να τη γλιτώσουμε, μπορεί τα διάφορα στραβά να αλληλοεξουδετερωθούν και να προκύψει κάτι ίσιο. Μπορεί οι ψηφοφόροι να είναι σοφότεροι από τους 132 βουλευτές που μας οδήγησαν στις εκλογές.

Μπορεί ο 21ος αιώνας να συνεχίσει να είναι καλύτερος από τον 20ό. Εμείς τους φτιάχνουμε τους αιώνες.