Είναι αυτονόητη και απολύτως θεμιτή η προσδοκία όλων των εργαζομένων, είτε του δημόσιου, είτε του ιδιωτικού τομέα, να δουν τις αποδοχές τους να αυξάνονται και να προσεγγίζουν τουλάχιστον τα προ κρίσης επίπεδα. Η εξίσωση όμως ούτε απλή ούτε εύκολη είναι καθώς ο κίνδυνος να ξηλωθεί το πουλόβερ, που φτιάχτηκε με άπειρες θυσίες είναι μεγάλος.
Η κυβέρνηση, όπως υποστηρίζει το υπουργείο Οικονομικών προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να ικανοποιηθεί ο πολίτης, δηλαδή να βλέπει φως στο τέλος του τούνελ, αλλά ταυτόχρονα να μην οδηγηθούμε πάλι στο φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων.
Οι ρυθμίσεις που γίνονται κάτω από την πίεση δικαστικών αποφάσεων είναι προφανές ότι ούτε δίκαιες είναι, ούτε ισορροπημένες και κυρίως δεν διορθώνουν τις μεγαλύτερες αδικίες, καθώς κατά κανόνα επιβάλλονται από τις κοινωνικές εκείνες κατηγορίες που διαθέτουν την ισχυρότερη δύναμη πίεσης. Πρέπει επίσης να είναι απολύτως σαφές ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται ακόμα σε μια ευαίσθητη δημοσιονομική ισορροπία, ενώ εξαρτάται επίσης από την εκταμίευση των δόσεων από τους ευρωπαίους.
Η ανάγκη λοιπόν να αποκατασταθούν ορισμένες από τις αδικίες της προηγούμενης περιόδου, δεν μπορεί και δεν πρέπει να θέσει σε κίνδυνο την προσπάθεια οριστικής εξόδου από την κρίση. Πελατειακές λογικές και εξυπηρετήσεις, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να προκαλούν τις αντιδράσεις άλλων κοινωνικών ομάδων και να δημιουργούν παράλληλα αρνητικές παρενέργειες στην εικόνα της χώρας.
Είναι ευθύνη και υποχρέωση της κυβέρνησης να διαχειριστεί τις δικαστικές αποφάσεις, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την πορεία εξυγίανσης της οικονομίας. Δυστυχώς, όσο και να το επιθυμούν ορισμένοι λεφτά δεν υπάρχουν, τουλάχιστον αρκετά, για να ικανοποιηθούν οι δίκαιες σε πολλές περιπτώσεις, απαιτήσεις των εργαζομένων. Εκτός κι αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη λογική του λεφτά υπάρχουν, που γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά που κατέληξε.
ΤΟ ΒΗΜΑ
