Η πρώτη φορά ήταν στις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Τότε, μολονότι όλα τα προγνωστικά έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, η Τύχη το έφερε και ήρθε δεύτερος. Ούτε καν τολμούμε να φανταστούμε σε ποιες περιπέτειες θα είχε βυθιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έχανε την ευνοημένη θέση της Αντιπολίτευσης και γινόταν Κυβέρνηση. Θα ήταν πραγματικός εφιάλτης να χάσει την ανώδυνη αντιπολιτευτική ρητορία και να αναγκαστεί να βάλει μπρος το πρόγραμμά του.
Η δεύτερη φορά της σκανδαλώδους εύνοιας της τύχης προς τον ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Αναδείχτηκε πρώτο κόμμα, όμως –ευτυχώς γι αυτόν —τα ποσοστά που έλαβε ήταν κατά πολύ μικρότερα από τα ποσοστά της Συμπολίτευσης. Το φιλότιμο επέβαλε να διακηρύξει τον θρίαμβό του κλπ αλλά το αποτέλεσμα τού προσέφερε ένα αναμφισβήτητο άλλοθι να κάθεται άνετα στα έδρανα της Βουλής και να μην αναγκαστεί να πάρει τα όπλα (τρόπος του λέγειν) και να ανέβει καλοκαιριάτικα στην Πάρνηθα. Η τύχη βοηθά τους πονηρούς (όπως το είχε διατυπώσει ο μακαρίτης ο παππούς μου).
Η τρίτη σκανδαλωδέστατη εύνοια της τύχης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε με την εκλογική αποτυχία του κ. Σακελλαρίδη. Ο καλός θεός του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη νίκη στον (κυριολεκτικά) άτυχο κ. Καμίνη και έφερε τον κ. Σακελλαρίδη στην τυχερή αντιπολίτευση, δηλαδή περίπου στο πουθενά. Ακριβώς αυτό το «πουθενά» επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να μη λάβει θέση για τα όσα χυδαία υφίσταται, λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές, ο παρ΄ ολίγον Δήμαρχος Αθηναίων.
Ο κ. Σακελλαρίδης απέτυχε, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε. Τηρεί αιδήμονα σιωπή για τον πρώην ευνοούμενο και πολλαπλώς προβεβλημένο. Ακολουθεί τον φρόνιμο δρόμο της απαθείας και της αφασίας κάτι που μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει σε περίπτωση που τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά.
