Τα παιδιά της χώρας «Χ»

Στην σημερινή ελληνική κοινωνία της κρίσης μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων κλείνει την σκέψη της μέσα στον μεγάλο κόσμο του «εγώ». Η επιβίωση βρίσκεται στην κορυφή του βουνού που ανεβαίνουμε κάθε μέρα. Όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν ούτε καν το βουνό. Αυτοί, είναι παιδικές ψυχές που έχουν πάψει να ονειρεύονται και να χαίρονται όπως θα έπρεπε.

Περπατώντας στον δρόμο, σε πλατείες της Αθήνα καθώς και στα μέσα μεταφοράς συνειδητοποιείς την θλίψη των παιδικών ψυχών. Παιδιά ξυπόλητα, ατημέλητα και θλιμμένα ζητούν ελεημοσύνη για να αγοράσουν κάτι να φάνε. Άλλα σαστισμένα από την πίνα γυρεύουν λίγο φαγητό σε σκουπίδια και άλλα παίζουν κάποιο μουσικό όργανο στην μέση του κοινωνικού πουθενά και ζητούν έλεος. Κοινωνικό πουθενά γίνεται ο χώρος που ενώ βλέπουμε ένα παιδί σε αυτή την δύσμοιρη κατάσταση το προσπερνάμε σαν να είναι αντικείμενο. Ξεχασμένα πρόσωπα που έχουν χαθεί στην αδιαφορία του σημερινού ανθρώπου.

Ένα παιδί που γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν έχει Έλληνες γονείς δεν υπάρχει (!) νομικά καθώς ανήκει στο κράτος «Χ». Ένα κράτος που όλοι παίρνουν για όνομα ένα αριθμό.

Τα παιδιά της χώρας «Χ» καθώς δεν είναι ελληνόπουλα δεν καρπώνονται την ασφάλεια του νόμιμου πολίτη. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν τους επιτρέπει να λέγονται ελληνόπουλα και ας έχουν περπατήσει μόνα τους περισσότερα χιλιόμετρα, μέσα στους επικινδύνους δρόμους των μεγαλουπόλεων, σε σχέση με άλλα. Είναι οι ανήλικοι που σκέφτεσαι να τους βοηθήσεις (αν έχεις) δίνοντάς τους κάποια χρήματα για να μην κακοποιηθούν ή να μην τους δώσεις μήπως σταματήσει το μαρτύριό τους. Επιπρόσθετα, είναι τα παιδιά που δεν γνωρίζει το κράτος και πολλές φορές πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης.

Έτσι δεν πηγαίνουν ούτε καν στο δημοτικό. Το μέλλον αυτών των παιδιών σπάει σε όλο και μικρότερα κομμάτια, σε κάθε βήμα που κάνουν για να βρουν χρήματα που ζητά ο εκμεταλλευτής τους. Ένα μέλλον που δύσκολα πάλι θα συγκολληθεί αφού τα παιδιά αυτά μπορεί να συνεχίσουν την ζωή τους στην παρανομία παντός τύπου.

Θα αναρωτιόταν κανείς αν το κράτος πρέπει να μεριμνά αφού η ίδια η κοινωνία αδιαφορεί. Η απάντηση μάλλον είναι πως το κράτος πρέπει να δράσει παρά τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες. Η άξια ελληνική διωκτική αρχή πρέπει να είναι σε διαρκή κινητοποίηση για να εξαρθρώνει κυκλώματα παιδικής εκμετάλλευσης.

Καλό είναι να φυλάμε τα δημόσια κτήρια, τους δημοσιογράφους και τα αστυνομικά τμήματα αλλά θα πρέπει να ενισχύσουμε και την προαναφερθείσα προσπάθεια. Βέβαια το να προστατεύεις παιδικές ψυχές της χώρας «Χ» είναι παράδοξο αφού είναι τα έμψυχα φαντάσματα του σήμερα. Οι καθαρές ΜΚΟ που είναι ευαισθητοποιημένες επί του θέματος πρέπει να ενισχύσουν τις πιέσεις τους στους ιθύνοντες με τους οποίους μάλλον έχουν πολύ καλές σχέσεις .

Εν κατακλείδι, παρά τις προσωπικές δυσκολίες του καθενός μας μάλλον πρέπει να προβληματιστούμε για την λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας σε καιρούς οικονομικών κρίσεων. Σκεφτείτε αγαπητοί μου συνάνθρωποι, πως είναι να ζεις υπό τις άθλιες συνθήκες και με την εθνικότητα «Χ» αυτών των παιδιών. Ως κοινωνία οφείλουμε σε αυτά τα παιδιά ένα χαμόγελο και αρκετή μέριμνα.

* Ο Γρηγόρης Κατσαβός είναι φοιτητής της ΑΣΟΕΕ στο 2ο έτος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης