Το πολιτικό παιγνίδι στην Ελλάδα είναι διαρκές και κυρίαρχο. Όπως και το αίτημα των εκλογών, που κάθε αντιπολίτευση θέτει σχεδόν από την επομένη της ήττας της.
Στην παρούσα φάση υποτίθεται πως όλοι συζητούν και οι περισσότεροι διεκδικούν εθνικές εκλογές ταυτόχρονα με τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές.
Προβάλλεται μάλιστα το επιχείρημα ότι οι πολίτες έχουν αλλάξει γνώμη και επικρατεί δυσαρμονία μεταξύ του εκλογικού σώματος και της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής.
Ωστόσο, δεν έχουν συμπληρωθεί καν δύο χρόνια από τις προηγούμενες διπλές εκλογές, που διεξήχθησαν διαδοχικά τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012.
Και βεβαίως η ακολουθούμενη πολιτική μπορεί να δημιουργεί αναστατώσεις και να προκαλεί την αντίδραση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί, ούτε μπορεί να προδικάσει κανείς το τελικό αποτέλεσμά της, παρ’ ότι μέχρι τώρα βιώνουμε οδυνηρές πλευρές της και κάποια «λογιστικά» αποτελέσματα που ακόμη δεν βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών.
Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν παρόμοια οικονομικά προβλήματα, δεν εκδηλώνεται τέτοιου τύπου εκλογική αδημονία.
Οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν τα σχέδια και τις πολιτικές τους, επικρίνονται γι’ αυτές, οι επαγγελματικές ομάδες κι οργανώσεις μπορεί να αντιδρούν και να κινητοποιούνται, αλλά ο χρόνος που κατά το Σύνταγμα οι κυβερνήσεις έχουν στη διάθεσή τους δεν αμφισβητείται.
Στην Ελλάδα μας ουδέν ολοκληρώνεται, όλα διακόπτονται ή εγκαταλείπονται στη μέση ή ακόμη χειρότερα στα τέλη της προσπάθειας, επειδή οι κυβερνήσεις πέφτουν ή απλούστατα επειδή δεν αντέχουν άλλο να σηκώνουν το πολιτικό κόστος.
Έτσι όμως, αν δηλαδή ένα πρόγραμμα οικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής δεν ξεδιπλωθεί πλήρως και ολοκληρωμένα ή διακοπεί στο μέσον της εφαρμογής του προφανώς θα φαντάζει ατελές και αποτυχημένο, όσο εμπνευσμένο κι όσο επαρκές κι αν είναι.
Όπως λέει και ένας φίλος στη Βρετανία ο Κάμερον είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις από τον πρώτο μήνα, αλλά το Εργατικό κόμμα παρ’ ότι προηγείται φανερά στις έρευνες της κοινής γνώμης δεν ζητάει εκλογές.
Αναμένει την ολοκλήρωση της θητείας του Κάμερον και ενόψει της κρίσης του βρετανικού λαού προετοιμάζει τα δικά του προγράμματα και τις δικές του εναλλακτικές πολιτικές.
Έτσι γίνεται στις θεσμικώς ολοκληρωμένες Δημοκρατίες.
Σε σχέση με αυτές, τα δικά μας εδώ φαντάζουν τριτοκοσμικά και προπάντων ατελέσφορα, καθώς μόνο τις κρίσεις ανακυκλώνουν και τη χώρα βυθίζουν.
