Αν υπάρχουν χρονιές που αφήνουν το στίγμα τους στην Ιστορία, ασφαλώς το 2013 ανήκει σε αυτές. Και μόνο από το γεγονός ότι στους τελευταίους μήνες σημειώθηκε μια ριζική ανατροπή όλων των γνωστών δεδομένων στην πιο ευαίσθητη και εύφλεκτη περιοχή του κόσμου, δηλαδή στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μπορεί ίσως τώρα η προσοχή να είναι στραμμένη στις καταιγιστικές εξελίξεις στη γειτονική μας Τουρκία και τα γεγονότα εκεί να επηρεάσουν ενδεχομένως αρνητικά και την Ελλάδα, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι παράλληλα κατέρρευσε, κατά τον πιο άδοξο τρόπο, η Αραβική Ανοιξη, η Αίγυπτος επανήλθε στη τροχιά μιας στρατιωτικής δικτατορίας, ενώ –και αυτό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό –οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να συνεργασθούν με το Ιράν και να έλθουν σε κάποια συνεννόηση με τον αιμοσταγή Ασαντ, ο οποίος εμφανίζεται τελευταία ιδιαίτερα ενισχυμένος.
Ολες αυτές οι συγκλονιστικές αλλαγές είναι ακόμη άγνωστο πού θα καταλήξουν, το βέβαιο όμως είναι ότι δεν ισχύουν πλέον οι σταθερές του παρελθόντος. Ετσι, δεν θέλει και πολλή σκέψη για να διαπιστώσει κανείς ότι μετά τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία η ευρωπαϊκή της πορεία καθίσταται ακόμη δυσκολότερη, ενώ θρυμματίζεται και η επιρροή της ως περιφερειακής υπερδύναμης. Παραμένει όμως το τεράστιο ερωτηματικό για την πορεία των εσωτερικών εξελίξεων, υπό τη σκιά του εμφυλίου μεταξύ ισλαμιστών αλλά και μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών. Η ανησυχία μάλιστα είναι μήπως όλα αυτά οδηγήσουν στη γνωστή από το παρελθόν μέθοδο εξαγωγής της κρίσης, με ενδεχόμενο θύμα και πάλι την Ελλάδα. Διότι θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κατά τη δεκαετία Ερντογάν δεν σημειώθηκε καμία μείζων ελληνοτουρκική κρίση.
Αυτό όμως που χαρακτηρίζει κυρίως την τελευταία περίοδο είναι η αλλαγή πολιτικής της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Ετσι, πέρα από την κρίση, λόγω όχι μόνον των πρόσφατων γεγονότων, στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, επιβεβαιώνεται η αμερικανική πρόθεση για βαθμιαία απαγκίστρωση από τη Μέση Ανατολή και η στροφή προς την Ασία. Κυρίως επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνονται πλέον αυτάρκεις σε ενεργειακά αποθέματα. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί πάντως το αμερικανικό άνοιγμα προς το Ιράν (παρά τις εύλογες αντιδράσεις του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας) μετά τη ρεαλιστική διπλωματική προσέγγιση του νέου μετριοπαθούς ιρανού προέδρου. Ανατρέπονται έτσι παραδοσιακές ισορροπίες, τη στιγμή μάλιστα που ο Ασαντ, έχοντας πρόσφατα υπογράψει και μια εξαιρετικά σημαντική ενεργειακή συμφωνία με τη Ρωσία, εμφανίζεται «πολύ σκληρός για να πεθάνει» και πάντως δεν μπορεί να αγνοηθεί τώρα, καθώς ενισχύεται απειλητικά η Αλ Κάιντα στην περιοχή. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να προβλέψει όλες αυτές τις θεαματικές εξελίξεις στις αρχές του λήγοντος χρόνου;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
