Η επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλου στην Ουάσιγκτον συνιστά το ξεκίνημα μίας νέας εποχής για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και για τον εκ βάθρων επαναπροσδιορισμό της θέσης της Ελλάδας στο δυτικό γεωπολιτικό χώρο. Θεμελιώνει μία εποχή ενεργού επανασύνδεσης της χώρας με τη για καιρό υποτιμημένη στρατηγική της σημασία, σε μία περιοχή του κόσμου όπου η ανάγκη για μια Ελλάδα που πατά γερά στα πόδια της είναι σήμερα εντονότερη από ποτέ. Θεμελιώνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα της χώρας να διαφύγει επιτέλους από το θανατερό εναγκαλισμό του Βερολίνου στην πορεία μιας γερμανικής Ευρώπης.
Η «ιερή βίβλος» των ελληνικών εθνικών συμφερόντων, όπως τη διαμόρφωσαν και την υπηρέτησαν αποτελεσματικά οι δύο μεγάλοι ηγέτες του 20ου αιώνα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενδυναμώνοντας τη χώρα και το περιεχόμενο της οποίας συνοψίζεται στην ιστορική φράση του δεύτερου «ανήκομεν εις την Δύσιν» επιστρέφει πλέον αποφασιστικά στο προσκήνιο των περί την Ελλάδα εξελίξεων, εν μέσω κορύφωσης δύο στρατηγικού βάθους κρίσεων μέσα στην Ελλάδα και γύρω από αυτή.
Η πρώτη, είναι η διαχείριση της κρίσης χρέους από το Βερολίνο, που αντί να την κατευνάσει επέλεξε να τη χρησιμοποιήσει ως μοχλό για τη μετάβαση σε μία γερμανική Ευρώπη, ως μία οδό για την επίτευξη του αιωνίου γερμανικού οράματος ηγεμονίας στη Γηραιά Ηπειρο, γονατίζοντας την Ελλάδα και θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την ευστάθειά της σε όλα τα επίπεδα.
Η δεύτερη κρίση, αυτή μίας πολύ μεγάλης περιοχής από τη Βόρειο Αφρική ως τη Μέση Ανατολή, τη Συρία, ενδεχομένως πια και την Τουρκία, αλλά και στο βάθος το Ιράν, λειτουργεί για την Ελλάδα στον αντίποδα, υπό την προυπόθεση ότι η χώρα έχει ιστορική και πραγματική συνείδηση των εθνικών της συμφερόντων.
Η παρούσα στήλη έχει αμέτρητες φορές σημειώσει, από την αρχή της κρίσης, ότι σε αυτό το μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον, είναι απολύτως προς το συμφέρον του δυτικού κόσμου η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί όρθια και να μην συμπαρασυρθεί ούτε από εσωτερική κατάρρευση, ούτε από γεωπολιτική μετατόπιση, κατευθύνσεις στις οποίες εργάζεται de facto η πολιτική του Βερολίνου, καθώς έτσι θεωρεί ότι ο έλεγχος όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και του συνόλου της «επαναθεσπισμένης» ευρωζώνης, περνά στα χέρια του.
Όμως, τα πράγματα έχουν πια καταστεί τόσο επικίνδυνα και στις δύο αυτές κρίσεις, που η «συνάντησή» τους μέσα στην Ελλάδα και γύρω από αυτή εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους όχι μόνον για την ίδια μα και για την ευρύτερη ισορροπία.
Η διαπίστωση αυτή, που μέχρι πολύ πρόσφατα βρισκόταν στο περιθώριο της διεθνούς προσέγγισης για την Ελλάδα, έρχεται τώρα στο επίκεντρο. Και το εξαγόμενό της είναι ένα και μοναδικό: η χώρα, η κοινωνία, το κράτος, ο μηχανισμός ασφαλείας της, δεν πρέπει να καταρρεύσουν.
Αντίθετα, πρέπει να είναι σε θέση να εκπληρώσουν το ρόλο της ως ο μη αντικαταστάσιμος κρίκος ασφάλειας, σταθερότητας και δυτικών επιλογών, σε μία αλυσίδα που ξεκινά από το σύμμαχο Ισραήλ, περνά από την Κύπρο και, μέσω της Ελλάδας, φτάνει στην Ευρώπη: στην ουσία, ως συστατικό στοιχείο ενός «συνόρου» του δυτικού κόσμου και των επιλογών του. Και αυτή την κοινή παραδοχή των ΗΠΑ και της Ελλάδας είναι που σφραγίζει αυτή η επίσκεψη.
Ετσι, έχοντας ήδη πλέον θέσει τα θεμέλια προς αυτή την κατεύθυνση, ένα ακόμα εξαιρετικά κρίσιμο ταξίδι ετοιμάζεται μέσα σε μία εβδομάδα: εκείνο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην Ουάσιγκτον στις 8 Αυγούστου.
Σε αυτό, ο πρωθυπουργός πρέπει και μπορεί να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα για τη χώρα: πίσω από τις κλειστές πόρτες του Λευκού Οίκου να πει ωμά την αλήθεια στον Αμερικανό πρόεδρο για το που βαδίζει η Ελλάδα υπό τις εντολές του Βερολίνου και για το πώς είναι απόλυτη ανάγκη να επαναχαράξει τάχιστα την τροχιά της.
Η χώρα δεν αντέχει άλλη καταστροφή, ούτε είναι δυνατόν να μεταβληθεί σε «οικόπεδο» των Γερμανών, όπως συστηματικά συμβαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η αρχή έγινε. Και πήγε πολύ καλά. Τώρα, μένει η ολοκλήρωση στη χάραξη μίας νέας κατεύθυνσης, με εργαλεία την ενεργή πίστη της Ελλάδας στο γεωπολιτικό της ρόλο, την ενέργεια, τις συμμαχίες της με το Ισραήλ και την Κύπρο.
Ο φόβος του Βερολίνου δεν μπορεί και δεν πρέπει και δεν μπορεί να σταματήσει τον πρωθυπουργό από το να «στρίψει» τώρα την κατεύθυνση της χώρας. Ο πρωθυπουργός πρέπει να επιβεβαιώσει όχι μόνον την πρόθεση της Ελλάδας για τη στενότερη δυνατή συνεργασία με την Ουάσιγκτον σε όλα τα επίπεδα, αλλά και το γεγονός ότι η χώρα, όσο κι αν έχει εξαναγκαστεί, δεν είναι πρόθυμη να διαδραματίσει το «δούρειο ίππο» μίας γερμανικής Ευρώπης. Και να ζητήσει τη στήριξη των ΗΠΑ στην απελευθέρωσή της από τον ευρύτερα καταστρεπτικό αυτό ρόλο: αν την πετύχει, η Ελλάδα θα αποκτήσει άλλου επιπέδου επιλογές και δυνατότητες απέναντι στη λαίλαπα του χρέους που η γερμανική πολιτική αντί να το μειώνει, το έχει αυξήσει δραματικά, προς ίδιο φυσικά – και πολλαπλό – όφελος.
Είναι λοιπόν τώρα η μεγάλη ευκαιρία τόσο του ιδίου και κυρίως της Ελλάδας, η οποία ζει τις δέκα ημέρες που μπορεί να αλλάξουν τη μοίρα της. Τρόποι ασφαλώς και υπάρχουν. Και λύσεις. Θέληση και σχεδιασμός αναζητούνται.
Η διαλυτική ηγεμονία των Γερμανών στην Ευρώπη και που δεν εξυπηρετεί παρά μόνον τα εθνικά τους συμφέροντα εις βάρος όλων των άλλων και που από εδώ ξεκίνησε, εδώ μπορεί και να τελειώσει.
