Ο Γίββων έγραψε ότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία χάθηκε μέσα στα δημόσια λουτρά. Η δικιά μας πάλι ρωμέικη Δημοκρατία, φαίνεται ότι δεν έχει ανάγκη τους ατμούς της λαγνείας: τα καταφέρνει πολύ καλύτερα με τις αναθυμιάσεις ενός τοξικού συστήματος που κάθε μέρα φέρνει στο φως κι από μια όψη του χειρότερη από εκείνη της προηγούμενης.
Αυτή η θλιβερή κλωτσοπατινάδα που ζούμε εδώ και λίγες μέρες ανάμεσα σε δύο πρώην υπουργούς Οικονομικών της Ελλάδας στην εποχή του διεθνούς οικονομικού ελέγχου και σε επικεφαλής του πιο στρατηγικού διωκτικού εργαλείου για το οικονομικό έγκλημα αναδύει κάτι πολύ χειρότερο από ερωτηματικά: αναδύει τη βεβαιότητα ότι ακόμα και σε συνθήκες ακραίου συναγερμού, η «μηχανή» δεν μπορεί να λειτουργήσει, αδυνατεί να ανταποκριθεί έστω και στο ελάχιστο στις τραγικά επείγουσες ανάγκες του τόπου. Είναι τόσο αδιανόητο αυτό το γαϊτανάκι που δεν έχει νόημα να προσπαθεί κανείς να καταλάβει: δεν υπάρχει τίποτα άλλο να καταλάβει, παρά μόνον ότι είμαστε ολοκληρωτικά έρμαια ενός χάους.
Η εικόνα της κατάρρευσης είναι πια τόσο πολυπρισματική που δεν μαζεύεται με τίποτα. Είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι μπορεί πια να πειστεί ο οιοσδήποτε για τη σοβαρότητα και την αποτελεσματικότητα ανθρώπων και θεσμών που συμπεριφέρονται κατ αυτό τον τρόπο σε συνθήκες τέτοιας κρίσης; Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εμπιστοσύνη έχει πλήρως καταρρεύσει; Και δεν βλέπουν ότι συμπαρασύρει μαζί της όχι μόνον τα σχετικά με τη λίστα ζητήματα, αλλά απαξιώνει πλήρως το σύνολο των χειρισμών, την εφ’ όλης της ύλης διαχείριση; Υπάρχει σήμερα κανείς που μπορεί να νιώσει, μετά από όλα αυτά τα τερατώδη, ότι έγινε τίποτα καλώς καμωμένο μέχρι σήμερα; Πολύ περισσότερο, υπάρχει κανείς που μπορεί να φαντάζεται ότι μια κοινωνία τόσο δραματικά και άνισα πιεσμένη μπορεί να αντέξει τις νέες επερχόμενες βαρύτατες πιέσεις όταν εμφανίζεται ένα τέτοιου είδους μπάχαλο; – για να πάρουμε την αθώα εκδοχή. Ασφαλώς όχι. Η εξουσία στην Ελλάδα δύο χρόνια τώρα, που παίζει κρυφτούλι με αυτή τη λίστα, θα έρθει αύριο να ζητήσει, λ.χ. κι άλλο κεφαλικό φόρο; Λέγοντας τι; Τα χιλιοζεσταμένα περί εθνικής σωτηρίας σε μια κοινωνία που βράζει σε όλα τα επίπεδα;
Αν πράγματι, έστω και την ύστατη ώρα, κάποιοι από τους χρόνιους πρωταγωνιστές στο σύστημα εξουσίας της χώρας επιθυμούν να προσφέρουν επιτέλους μια αληθινή υπηρεσία στην κοινωνία και την πατρίδα, το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν πια θα ήταν να σηκωθούν να φύγουν. Και όχι με τις φαιδρές δικαιολογίες που το έκανε χθες ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος υπουργός του Παπανδρέου Γιάννης Ραγκούσης, ούτε με ημίμετρα του τύπου «φεύγω από το κόμμα». Αν θέλουν κάποιοι από το σύνολο του φάσματος εξουσίας να βοηθήσουν τον τόπο και να συμβάλλουν στην ανάκτηση στοιχειώδους εμπιστοσύνης, πρέπει να δηλώσουν τη συνευθύνη τους στην αποτυχία και να φύγουν αληθινά, να πάνε σπίτι τους. Γιατί αλλιώς, κάθε μέρα που περνάει η Ελλάδα θα διολισθαίνει όλο και πιο ανεξέλεγκτα στην τραγωδία.
