O τίτλος της ταινίας «Τσάι και συμπάθεια» ταίριαζε γάντι στην πρωταγωνίστριά της, σκωτσέζα ηθοποιό Ντέμπορα Κερ, η οποία σε ηλικία 86 ετών πέθανε χθες στο Σάφολκ της Αγγλίας. Στην κινηματογραφική οθόνη η Κερ συνήθιζε να δίνει την εικόνα της συμπαθητικής γυναίκας που έπινε μόνο τσάι… Αρκεί να τη θυμηθεί κανείς στα «Χωριστά τραπέζια» (1958) ως καταπιεσμένη από τη μητέρα της γεροντοκόρη ή στο μιούζικαλ «Η Αννα και ο βασιλιάς» (1956) ως δασκάλα των παιδιών του βασιλιά του Σιάμ ( Γιουλ Μπρίνερ ).
Παρ΄ όλα αυτά, οι πιο γνωστές κινηματογραφικές ηρωίδες της Ντέμπορα Κερ (κατά πολλούς Καρ) ήταν γυναίκες οι οποίες κάτω από τη βιτρίνα του γαλήνιου «καθωσπρεπισμού» έκρυβαν πάθος το οποίο, δοθείσης της ευκαιρίας, ξεσπούσε σαν ηφαίστειο. Η Κερ άλλωστε συμμετείχε στην απεικόνιση του «τολμηρότερου ερωτικού φιλιού στον κινηματογράφο», όπως απεκλήθη το 1953 η κλασική σκηνή της με τον Μπαρτ Λάνκαστερ στην ταινία «Οσο υπάρχουν άνθρωποι»: ξαπλωμένοι στην ακρογιαλιά της Χαβάης λίγο πριν από την αεροπορική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, η Κερ και ο Λάνκαστερ ζούσαν στιγμές παράνομης ηδονής καθώς εκείνη ήταν παντρεμένη με τον ανώτερό του. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι η Κερ κέρδισε τον ρόλο με ανταγωνίστρια την Τζόαν Κρόφορντ, καθώς επίσης ότι την εποχή των γυρισμάτων τού «Οσο υπάρχουν άνθρωποι» ήταν ζευγάρι με τον Λάνκαστερ. Η Κερ υπήρξε επίσης η συμπρωταγωνίστρια του Κάρι Γκραντ στην «Ιστορία ενός μεγάλου έρωτα», μια ταινία που, παρά την ηλικία της, παραμένει αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής κουλτούρας και συνεχίζει να επηρεάζει νεότερους σκηνοθέτες.
Γεννημένη ως Ντέμπορα Τζειν Τρίμερ στο Χέλενσμπουργκ της Σκωτίας στις 30 Σεπτεμβρίου 1921, η Κερ ήταν κόρη βετεράνου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ανιψιά διάσημης στην εποχή της ηθοποιού του ραδιοφώνου. Ανασφαλές και ντροπαλό παιδί, ανακάλυψε ότι η υποκριτική ήταν ο τρόπος μέσω του οποίου μπορούσε να εκφράσει τον συναισθηματικό κόσμο της. Ακολούθησαν συνεργασίες με ημιερασιτεχνικούς θιάσους. Την ανακάλυψε το μάτι του έμπειρου παραγωγού Γκάμπριελ Πασκάλ, ο οποίος έδωσε στην Κερ τους πρώτους κινηματογραφικούς ρόλους της στο «Μajor Βarbara» (διασκευή του θεατρικού έργου «Ταγματάρχης Μπάρμπαρα» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ) και «Love on the dole». Και οι δύο ταινίες γυρίστηκαν το 1941. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄40 οι συνεργασίες της Κερ με το ντουέτο Μάικλ Πάουελ- Εμεριχ Πρέσμπουργκερ είχαν αποτέλεσμα δύο αριστουργήματα: τον «Μαύρο νάρκισσο» (όπου η Κερ υποδύθηκε τη μοναχή) και την «Αξέχαστη μορφή» («Τhe Life and Death of Colonel Βlimp»).
Εκείνη την εποχή, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄40, η Κερ απορροφήθηκε από το Χόλιγουντ υπογράφοντας συμβόλαιο με τη Μέτρο Γκόλντουιν Μάγερ. Το (ξεχασμένο) «Εδουάρδε, παιδί μου» την οδήγησε για πρώτη φορά στα Οσκαρ, το «Κβο Βάντις» υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, αλλά το «Οσο υπάρχουν άνθρωποι» κυριολεκτικά την απογείωσε χαρίζοντας στην Κερ μια δεύτερη υποψηφιότητα στα Οσκαρ. Προτάθηκε συνολικώς έξι φορές αλλά δεν κέρδισε ποτέ το βραβείο (της δόθηκε απλώς ένα τιμητικό). Οι υπόλοιπες υποψηφιότητές της (όλες στην κατηγορία του Α΄ γυναικείου ρόλου) ήταν για τις ταινίες «Η Αννα και ο βασιλιάς», «Σάρκα και ψυχή» («Ηeaven knows Μr. Αllyson»), «Χωριστά τραπέζια» και «Αυτοί που δεν ριζώνουν πουθενά» («Τhe sundowners»). Το 1969, μετά την εμφάνισή της στον «Συμβιβασμό» του Ελία Καζάν, η Κερ αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο. Επανήλθε στην τηλεόραση 13 χρόνια αργότερα και εγκατέλειψε την υποκριτική στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.
