Δεν είναι θύματα πολέμου, ούτε έχουν κάποια μορφή αναπηρίας. Εκμεταλλεύονται όμως τα κυλικεία των δημοσίων νοσοκομείων κερδίζοντας ετησίως αστρονομικά ποσά. Περισσότερα από δέκα εκατομμύρια ευρώ εκτιμάται ότι «χαρίζει» ετησίως το ελληνικό Δημόσιο σε επιτήδειους που λειτουργούν τα συγκεκριμένα κυλικεία καταβάλλλοντας ενοίκιο στους δικαιούχους αναπήρους-θύματα πολέμου. Το παράδοξο της υπόθεσης όμως είναι ότι οι διοικήσεις των νοσοκομείων δεν έχουν το δικαίωμα – προς το παρόν – να εκμισθώσουν χώρους για τη λειτουργία δεύτερου κυλικείου, παρ’ ότι αυτό προβλέπεται από τον νόμο 2519 του 1997. Και τούτο διότι σύνδεσμοι αναπήρων και θυμάτων πολέμου διεκδικούν την αποκλειστικότητα βασιζόμενοι στο νομοθετικό διάταγμα 1044 του 1971, σύμφωνα με το οποίο τους παραχωρείται το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται κυλικείο-καφενείο ή κουρείο σε δημόσιες υπηρεσίες. Κάτι το οποίο βολεύει απίστευτα τους ιδιώτες ενοικιαστές των κυλικείων, οι οποίοι έχουν τεράστιες οικονομικές απολαβές.
Το θέμα ήρθε στο προσκήνιο μετά την απόπειρα των διοικήσεων του KAT και του Νοσοκομείου Αρτας να εκμισθώσουν χώρο για τη λειτουργία δεύτερου κυλικείου, εφαρμόζοντας τον νόμο 2519 του 1997. H προσπάθειά τους όμως έπεσε στο κενό, μετά τις αντιδράσεις των εκπροσώπων των αναπήρων και θυμάτων πολέμου. H υπόθεση πήρε τη δικαστική οδό και η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας εκκρεμεί.
Στο Νοσοκομείο Αρτας η διένεξη για το θέμα της λειτουργίας κυλικείου άρχισε λίγο πριν από τη δημοσίευση του νόμου 2519 του 1997. Οπως εξηγεί ο προϊστάμενος Οικονομικών Υπηρεσιών του Νοσοκομείου Αρτας κ. H. Κακοσίμος, τον Απρίλιο του 1997 το νοσοκομείο μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο κτίριο, δυναμικότητας 246 κλινών, και ο νομάρχης έδωσε άδεια λειτουργίας κυλικείου σε έναν ανάπηρο πολέμου και στη σύζυγο θύματος πολέμου. H διοίκηση του νοσοκομείου προσέβαλε την απόφαση και ο νομάρχης την ανακάλεσε. Το θέμα όμως δεν έληξε αφού οι θιγόμενοι προσέφυγαν αρχικά στο Διοικητικό Εφετείο και στη συνέχεια στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου και δικαιώθηκαν «για τυπικούς και όχι ουσιαστικούς λόγους», διευκρινίζει ο κ. Κακοσίμος, εξηγώντας ότι η άδεια τους είχε δοθεί λίγο πριν από τη δημοσίευση του νόμου. «Οι ίδιοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο νοσοκομείο. Στη θέση τους ήρθε ένας επιχειρηματίας, στον οποίο είχαν νοικιάσει το κυλικείο» τονίζει ο κ. Κακοσίμος. «Υστερα από καιρό» προσθέτει «το Διοικητικό Συμβούλιο του νοσοκομείου αποφάσισε βάσει του νόμου του 1997 να μισθώσει άλλον χώρο για τη λειτουργία μίνι μάρκετ ή ανθοπωλείου. H απόφαση εγκρίθηκε και από τη διοίκηση του τότε ΠεΣΥΠ. Ωστόσο ο σύνδεσμος αναπήρων και θυμάτων πολέμου την προσέβαλε στο Συμβούλιο της Επικρατείας και η υπόθεση εκκρεμεί».
Ωστόσο μία ακόμη υπόθεση, αυτή του KAT, εκκρεμεί στα δικαστήρια. Ο λόγος είναι ο ίδιος: το Διοικητικό Συμβούλιο του KAT αποφάσισε να προκηρύξει δημόσιο διαγωνισμό για τη λειτουργία δεύτερου κυλικείου στο νοσοκομείο, προκαλώντας την αντίδραση του συνδέσμου αναπήρων και θυμάτων πολέμου. Εκτιμάται ότι τα έσοδα του νοσοκομείου μόνο από τη μίσθωση χώρου για τη λειτουργία δεύτερου κυλικείου θα ξεπερνούσαν τις 100.000 ευρώ ετησίως!
«Ο νόμος 2519 του 1997, σύμφωνα με τον οποίο δίνεται η δυνατότητα στα νοσοκομεία να λειτουργούν ή να εκμισθώνουν χώρους και εγκαταστάσεις τους για κυλικεία ή ανθοπωλεία δεν καταργεί τα δικαιώματα των αναπήρων πολέμου. Σεβόμαστε τα δικαιώματά τους, όπως αυτά προκύπτουν από την κείμενη νομοθεσία, διαφωνούμε όμως με το αίτημά τους να έχουν την αποκλειστικότητα, καθώς κατ’ αυτόν τον τρόπο ζημιωμένα βγαίνουν τα δημόσια νοσοκομεία» αναφέρουν στελέχη του υπουργείου Υγείας.
Οι σύνδεσμοι επιμένουν
Οι σύνδεσμοι αναπήρων θέλουν την αποκλειστική εκμετάλλευση των κυλικείων, διότι σε διαφορετική περίπτωση φοβούνται ότι θα μειωθούν τα έσοδά τους. «Προσπαθούμε να αποτρέψουμε την πιθανότητα λειτουργίας δεύτερου κυλικείου σε κάθε νοσοκομείο, διότι θα μειωθεί η πελατεία του πρώτου κυλικείου και κατά συνέπεια το ενοίκιο που λαμβάνουμε» δηλώνει ο γενικός γραμματέας του Πανελληνίου Συνδέσμου Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου κ. Δ. Μίχας. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει σκεφθεί το ενδεχόμενο της συνεργασίας για την εκμετάλλευση των κυλικείων. Οι χώροι δηλαδή να μισθώνονται κατά κάποιον τρόπο στο ελληνικό Δημόσιο και όχι σε ιδιώτες, οι οποίοι στην κυριολεξία συχνά πλουτίζουν εις βάρος των δημοσίων νοσοκομείων, των εργαζομένων και επισκεπτών τους. Ακόμη κι αν δεν είναι αυτή η λύση, «φόρμουλα» συνεργασίας προς όφελος και των δύο πλευρών μπορεί να βρεθεί.
