Οργή, θλίψη και σύγχυση ήταν τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν στους διαδηλωτές που βρέθηκαν την Πέμπτη στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο πολυνομοσχέδιο που ψήφισε τελικά η κυβέρνηση και βρέθηκαν πολλοί από αυτούς παγιδευμένοι ανάμεσα στις δυνάμεις των ΜΑΤ, τους «μπαχαλάκηδες» και τα μέλη του ΠΑΜΕ.
«Σήμερα ήταν μια μεγάλη συγκέντρωση με χιλιάδες ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν την οργή και την αγανάκτησή τους. Νιώθω οργή για το πόσο ανάλγητοι είναι όλοι αυτοί που ψήφισαν το πολυνομοσχέδιο ενώ έξω από τη Βουλή καιγόταν η Αθήνα. Για την αυριανή ημέρα το μόνο που ελπίζω είναι στο πλαίσιο της δημοκρατίας να γίνουν εκλογές και ελπίζω σε ένα νέο σχήμα, με νέους ανθρώπους που θα προτείνουν καλύτερες λύσεις για τα αδιέξοδα που το υπάρχον πολιτικό σύστημα μας έχει καταδικάσει» λέει η Ολγα Γαβρίλη, εκπαιδευτικός.
«Ηλπιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ η στιγμή να δω τους μεν και τους δε να κονταροχτυπιούνται μανιασμένα μεταξύ τους, αλλά και να χτυπάνε αδιακρίτως όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους» λέει η Παρασκευή Λαϊνά, δημόσιος υπάλληλος, που έτυχε να βρεθεί εμπρός στο ξενοδοχείο Athens Plaza μαζί με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές. «Από τους «μπαχαλάκηδες» κάπου το περίμενα. Από το ΠΑΜΕ δεν το περίμενα. Μάλιστα μέχρι σήμερα θαύμαζα και την περιφρούρηση στις πορείες τους». Στην ερώτηση τι περιμένει την επόμενη ημέρα απαντάει: «Είμαι μητέρα δύο ανήλικων παιδιών. Με εξοργίζει η σκέψη ότι έξω από τη Βουλή χτυπιόμαστε μεταξύ μας και μέσα υποθηκεύεται το μέλλον των παιδιών μου».
«Τη συναίνεση που στα λόγια αρνείται η κυρία Παπαρήγα την έδωσαν έμπρακτα οι οπαδοί του ΠΑΜΕ» λέει ο Αποστόλης ένας 25χρονος νεαρός γραφίστας. «Εχω παρακολουθήσει όλες τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» και όλες τις πορείες και τις διαδηλώσεις. Οσο για την επόμενη ημέρα το μόνο που ελπίζω είναι αυτός ο εφιάλτης που ζούμε εδώ και δύο χρόνια να τελειώσει».
«Εχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης και οι αντιεξουσιαστές» λέει η Αφροδίτη Καραγιάννη, ιδιωτική υπάλληλος. «Οι πέτρες και τα καδρόνια εναντίον των οπαδών του ΠΑΜΕ έπεφταν βροχή. Κάτι έπρεπε να κάνουν και αυτοί για να προστατευθούν».
«Είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΜΕ αποφάσισε να μείνει στην πλατεία. Μέχρι χθες περνούσαν, φώναζαν τα συνθήματά τους και έφευγαν. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα που αποφάσισαν να μείνουν έχουμε τόσους τραυματίες» λέει η Μαρίνα Παναγιωτοπούλου, 23χρονη φοιτήτρια. «Δεν έχω καμία ελπίδα για την επόμενη ημέρα. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για όλους. Νομίζω ότι θα την πληρώσουν και πάλι εκείνοι που έχουν τις λιγότερες ευθύνες. Αν είχα τη δυνατότητα θα έφευγα από την Ελλάδα. Σκέφτομαι ότι σπουδάζω τζάμπα, ότι σπαταλάω τα καλύτερά μου χρόνια σε μια χώρα που δεν έχει να μου προσφέρει καμία εγγύηση για το μέλλον».
«Σήμερα νιώθω όπως ένιωσα την ημέρα που κάηκαν ζωντανοί οι τρεις υπάλληλοι της Μαρφίν: απελπισμένος» λέει ο Σωτήρης, ιδιωτικός υπάλληλος. «Ακούω να λένε συχνά ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά αυτό που ζούμε είναι ένα καθημερινό αδιέξοδο. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή λοιπόν;».
«Φοβάμαι για τον γιο μου. Είναι 18 χρονών και μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον που κάθε μέρα τον σπρώχνει όλο και πιο πολύ προς τον μηδενισμό. Έρχεται στο σπίτι και τον ακούω να καταφέρεται εναντίον των πάντων : των πολιτικών, των δημοσίων υπαλλήλων, των μεταναστών. Μου λέει ότι στο σχολείο του κυκλοφορούν χρυσαυγίτες και ότι έχουν δίκιο σε αυτά που λένε. Προσπαθώ να τον πείσω ότι είναι μια δύσκολη περίοδος και θα περάσει, αλλά δεν τα καταφέρνω. Το μόνο που ελπίζω για την αυριανή ημέρα είναι να είναι καλύτερη από τη σημερινή» λέει η Ελένη, δημόσιος υπάλληλος.
