Οι πρώτες μέρες της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ στην Αθήνα δεν θύμισαν διπλωμάτη που έρχεται να εγκατασταθεί σε ένα νέο πόστο. Θύμισαν περισσότερο influencer ή travel blogger, από αυτά τα βίντεο που ξεκινούν με «Hello Greece!» και κλείνουν με χαμόγελα, smartphones και ένα ωραίο κάδρο της Ακρόπολης.
Η πρώτη της ανάρτηση στα ελληνικά, μαζί με τον γιο της, ήταν το σήμα: η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ δεν ήρθε να μείνει πίσω από τα βαριά γραφεία της πρεσβείας. Ηρθε να είναι ορατή, εξωστρεφής και άκρως επικοινωνιακή.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι που πρέπει να μας ξενίζει. Είναι μια νέα προσέγγιση, σίγουρα διαφορετική από όσες έχουμε συνηθίσει, αλλά ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τη δική του λογική και κυρίως ατζέντα σε όλα, συνεπώς και στην εκπροσώπηση του αμερικανικού brand στην Ελλάδα. Και για ακόμη μία φορά, η πεπατημένη δεν επιλέχθηκε. Σαφώς, η μετάβαση από τον Τζορτζ Τσούνη στην Κίμπερλι Γκίλφοϊλ είναι λίγο Πάρος-Νάξος, με τη νέα μας πρέσβειρα να θυμίζει περισσότερο τη γεμάτη hype Πάρο και λιγότερο τη γαστρονομική, οικογενειακή Νάξο.
Η Γκίλφοϊλ δεν είναι κλασική διπλωμάτης, με χαρτοφύλακες και μίζερα κοστούμια. Προτιμά ψηλοτάκουνα και εντυπωσιακά φορέματα. Είναι προϊόν τηλεοπτικής σκηνής, πολιτικής επικοινωνίας και δημόσιων σχέσεων. Μια πρέσβειρα που θέλει να δουλέψει και στην ουσία και στην εικόνα. Την εικόνα τη γνωρίζει πολύ καλά. Την ουσία φαίνεται και λένε ότι τη χειρίζεται με αυτοπεποίθηση.
Αν κρίνουμε από τις πρώτες τοποθετήσεις για τον ενεργειακό ρόλο της Ελλάδας, τις αναφορές στον Πειραιά και γενικότερα τη φιλόδοξη περίοδο που υπόσχεται για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, μάλλον έχουν δίκιο όσοι λένε ότι δεν είναι μόνο για selfies – αλλά και για deals.
Η αλήθεια είναι πως ζούμε εποχές ουσίας στις διπλωματικές σχέσεις. Το 5×5 που παίζεται στη Μεσόγειο, τα ελληνοτουρκικά, οι νέοι ενεργειακοί χάρτες που ανασχεδιάζονται: όλα βρίσκονται σε φάση επαναπροσδιορισμού.
Ο κίνδυνος; Να γίνει η Ελλάδα follower των εξελίξεων, παρασυρόμενη από το influencer marketing που έχει εισβάλει και στην πολιτική επικαιρότητα. Δεν είμαστε ισότιμος συνομιλητής των ΗΠΑ, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίξουμε μόνο με τους δικούς τους κανόνες. Αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, η διπλωματία είναι η διαχείριση του ανέφικτου. Και εμείς καλούμαστε να διαχειριστούμε ισορροπίες που πριν από λίγες δεκαετίες θα έμοιαζαν αδιανόητες. Η είσοδος της Γκίλφοϊλ στην ελληνική σκηνή θυμίζει κάπως την Κέιτ Γουάιλερ του «The Diplomat». Με μία βασική διαφορά: τον σκηνοθέτη. Γιατί όταν ο σκηνοθέτης λέγεται Ντόναλντ Τραμπ, ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο.
