Το πολιτικό σκηνικό, όπως λένε και οι αναλυτές των μετρήσεων, είναι «αδιατάρακτο». Με ελάσσονες αυξομειώσεις έχουμε μια κυβέρνηση που κινείται στα ποσοστά των ευρωεκλογών και διάφορες εκδοχές της αντιπολίτευσης που είτε έχουν κολλήσει στα δικά τους ποσοστά είτε φουσκώνουν συγκυριακά για να ξεφουσκώσουν όταν χαθεί το momentum της επικαιρότητας. Σε κάθε περίπτωση, η διαφορά του πρώτου από τον συνωστισμό των δεύτερων είναι διψήφια και ασφαλής. Είναι «η διαφορά της κολλημένης βελόνας», όπως εξηγούσε παραστατικά εκλογικός αναλυτής. Και κρατάει εφτά τόσα χρόνια.
Παρά όμως την αριθμητική αταραξία διαρκείας, η κυβέρνηση δείχνει να έχει εγκλωβιστεί σε ένα καθεστώς διαρκούς ανασφάλειας – πόσο μάλλον να κυβερνά ακουμπισμένη στο μαξιλάρι της μακαριότητας. Τι κάνει; Διαχειρίζεται συγκυριακά – και σπασμωδικά – την επικαιρότητα. Κάπως έτσι η τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη κατέληξε σε ένα ξεκαθάρισμα εσωκομματικών λογαριασμών. Νόμος και τάξη στο Μνημείο; Οχι, σκούπα και φαράσι στον Δένδια. Ε, και;
Η απάντηση στο ερώτημα οδηγεί στο πραγματικό πρόβλημα που είναι ο κυβερνητικός αποπροσανατολισμός. Τρέχοντας πίσω από την επικαιρότητα και εξαντλώντας τον «πρωινό καφέ» της στη διαχείριση της συγκυρίας, η κυβέρνηση χάνει τη μεγάλη εικόνα. Και στη μεγάλη εικόνα κανένα από αυτά που η ίδια θεωρεί ως «ζητήματα προς διευθέτηση» δεν νοούνται από τους πολίτες ως τέτοια. Ο κόσμος, με πιο απλά λόγια, έχει τα δικά του προβλήματα. Σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται ο Δένδιας, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς και κάθε ένα από τα «δικά μας παιδιά» που δεν βολεύονται εκεί που είναι. Δεσπόζει αντιθέτως η ακρίβεια ως «πρόβλημα διαρκείας», μετρημένη και ανεπίλυτη εδώ και χρόνια. Εκφράζονται επίσης η αγωνία για την πορεία της οικονομίας, ο προβληματισμός για την κατάσταση της υγείας και για κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής.
Εκεί είναι που η κυβέρνηση δεν κυβερνά ακριβώς. Διευθετώντας ζητήματα που απασχολούν τους «χίλιους πέριξ της πλατείας Κολωνακίου», όπως είχε διαπιστώσει και στη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση έχει χάσει εκείνο το είδος της ενέργειας που απαιτείται για να μείνει προσανατολισμένη σε μια κάποια μεταρρυθμιστική οδό. Ποιο είναι σήμερα το κυβερνητικό σχέδιο, η ατζέντα, το αφήγημα;
Η απάντηση είναι πως για να κυβερνά κανείς δεν αρκεί να έχει απέναντί του μια αντιπολίτευση για χρόνια εγκλωβισμένη στο δικό της πένθιμο μουσικό μοτίβο και στις δικές της εσωκομματικές διευθετήσεις. Δεν αρκεί ούτε να κατασκευάζει έναν «αντίπαλο βάρδιας» για να συσπειρώνει το κοινό του. Ούτε η θλιμμένη αντιπολίτευση ούτε οι ευκαιριακοί εχθροί απαντούν στον νεότευκτο όρο του πολιτικού λεξιλογίου, τη «διακυβερνησιμότητα».
Δεν απαντούν ούτε σε έναν εκλογικό σχεδιασμό όταν πατηθεί το κουμπί της κάλπης. Οχι τόσο επειδή δεν περιχαρακώνεται έτσι η εκλογική επήρεια της κυβέρνησης όσο επειδή με μια κυβέρνηση που εμφανίζει συμπτώματα αντιπολίτευσης απουσιάζει το ουσιώδες εκλογικό δίλημμα. Δεν ψηφίζει κανείς μια κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της ή μια αντιπολίτευση που αδυνατεί να κυβερνήσει τον δικό της – πόσο μάλλον μια χώρα. Απλώς, αποσυσπειρώνεται.
Με άλλα λόγια, δεν λείπει μόνο το «κύμα». Λείπει και αυτός που θα το καβαλήσει. Η «επιστροφή Τσίπρα» δεν έχει παρά τον χαρακτήρα ενός πλασαρίσματος στο πολιτικό σκηνικό, όπως και το «κόμμα Σαμαρά» ή το «κόμμα Καρυστιανού». Για όλους υπάρχει κάτι. Αλλά για κανέναν, τουλάχιστον για την ώρα, αυτό το «κάτι» δεν συνιστά δυναμική.
Γι’ αυτό στον περίπου έναν χρόνο που απομένει έως τις κάλπες ο χρόνος – αν και θα έπρεπε – δεν θα μετρήσει διαφορετικά. Για κυβέρνηση και αντιπολίτευση αυτές θα είναι οι πρώτες εκλογές εσωκομματικών διευθετήσεων. Σε αυτές τις συνθήκες, πώς πηγαίνει κανείς για να ψηφίσει στην κάλπη; Χωρίς αμφιβολία, με βαριά καρδιά.
